Honderd verzen en Okeanos

[p. 31]

XXXI

De Zee, de Zee klotst voort in eindelooze deining,

De Zee, waarin mijn ziel zich-zelf weerspiegeld ziet;

De Zee is als mijn Ziel, in wezen en verschijning,

Zij is een levend Schoon en kent zich-zelve niet.

Zij wischt zich-zelven af in eeuwige verreining,

En wendt zich altijd òm, en keert weer waar zij vliedt,

Zij drukt zich-zelven uit in duizenderlei lijning

En zingt een eeuwig-blij en eeuwig-klagend lied.

O, Zee, was Ik als Gij in àl uw onbewustheid,

Dan zou ik eerst gehéél- en gróót-gelukkig zijn;

Dan had ik eerst geen lust naar menschlijke belustheid

Op menschelijke vreugd en menschelijke pijn;

Dan wás mijn Ziel een Zee, en hare zelf-gerustheid,

Zou, wijl Zij grooter is dan Gij, nóg grooter zijn.