Honderd verzen en Okeanos

[p. 33]

XXXIII

Rozen, ik vind u droef,

Rozen, mijn tranen breken

Uit oogen, die anders stroef

En onverbreeklijk keken.

Rozen, uw wit en rood,

Fel in de lucht opbloeiend,

Schijnt mij géén morgenrood

Van nieuwe liefde, ontgloeiend.

Maar toch, ik vraag: Bloei door,

Bloei door in mijn nabijheid:

't Is of 'k u fluistren hoor

Het gouden woord van Vrijheid.

Vrijheid van iedereen,

Van menschen en van dingen,

Om, voor Mij-zélf alleen,

Mijn heerlijk Vers te zingen...

Ach, 't állerlaatste is dit

Van àl die mooie liefde:

Hij, die iets liefs bezit,

Is blijer dan wie liefde.