Honderd verzen en Okeanos

[p. 28]

XXVIII

De zon is doorgekomen,

't Gebladert glimlacht flauw,

Als wist het in zijn droomen,

Hoe kòrt het duren zou.

Maar in mijn hart bedorven

Glimlacht niet meer de zon...

Het denkt slechts, hoe gestorven

Dàt is wat wezen kon.

Wie boomen en menschen heeten

Lachen in droefenis,

Maar geen van beiden weten,

Wàt dat het leven is.