Honderd verzen en Okeanos

[p. 29]

XXIX

Mijn oogen branden
Met felle randen...
De klokken luien, luien mij uit.
Mijn klamme handen
Betasten de wanden...
De klokken luien, luien mij uit...
Wàt toch dat luien in g;óds-naam beduidt...

O, om een slag,

Die op eens mij versloeg!

O, om een dag,

Dien ik niet meer verdroeg!

Warende waduwen

walmen mij om...

Dwalende schaduwen

staren daar stom...

De klokken luien, luien mij uit...

Heffende handen rekken

gestrekt,

Vragende vormen worden

gewekt...

O, wat dat luien, dat luien beduidt...
De klokken luien, luien mij uit.