Honderd verzen en Okeanos

[p. 27]

XXVII

Straks zong ik trotsche dingen

Van menschen-pracht en gloed...

Nú kan ik niets meer zingen

Dan dat ik sterven moet.

O, éénmaal nog te weenen!...

Als men gestorven is,

Dan gaan de menschen henen,

En meê de droefenis...

Dan lachen en dan praten

Zij weder, als van ouds...

Vèr van de drukke straten,

Daar ligt alleen iets kouds.