Honderd verzen en Okeanos

[p. 26]

XXVI

Ik kan niet lachen, ik kan niet weenen,

Ik ben zoo vreemd te moe;

De zomer-pracht gaat henen, -

Ik doe mijn oogen toe.

Daarbinnen is het donker,

Daarbuiten is het kil...

Wat of dat flauw geflonker,

Van vèr, beduiden wil?

Zou dát het doods-uur wezen,

Waar alles op zijn best,

Verheerlijkt opgerezen,

Verschemert voor het lest?