Honderd verzen en Okeanos

[p. 15]

XV

Wanneer ik dood ben, lief, en iemand zegt,

Dat ik zoo niets was, dan zult Gij oprijzen,

Hem op dees allerlaatste bladen wijzen,

En zeggen: ‘Hij was groot! En die het segt,

‘Ben ik, die 't weet: want ik, die altijd vecht

Met menschen, om mijns-zelfs wil, die durf eischen

Dat àlles voor mij wijkt, - ik kan 't bewijzen:

Heb ik niet zèlf hem in zijn graf gelegd?’

Ik geef u geen gelijk, want grooter is 't

Te stérven voor zijn Ikheid, dan te léven:

't Zoet leven lokt méér dan een donkre kist.

Maar Gij komt mij nabij in kracht van pijn

En vreugd, en dus wil 'k U mijn doods-blad geven

Mijn grootste glorie zal dees bladzij zijn.