|
| |
| |
| |
Bij het Graf van Margaretha Klopstock.
Rust verkwikk'lijk, lieve Meta!
Rust, waar u geen waereld stoort!
Waar gij éénmaal 't heilig juichen
Van den dag der garven hoort!
Immer perscht me uw vroege lijkbus,
Meer dan and're, traanen af!
Ach, ik was ook eens, als Moeder,
Met mijn zuig'ling, schier in 't graf!
| |
| |
'k Heb u nimmer op deze aarde,
Zelfs uw beeld'nis niet, gezien;
'k Wilde u gaarne in uwe grafplaats,
Maar, wat zweven ijd'le wenschen,
Om mijn somb're ziele, heen?
Weinig mogt ik, op deze aarde,
Langs het pad der wenschen treên!
Rust verkwikk'lijk, lieve Meta!
Rust, waar u geen waereld stoort!
Neen, geen ongeheiligd zuchten
Word 'er aan uw graf gehoord.
| |
| |
Mogt ik in de schaduw woonen,
Die uw kalme Rustplaats biedt;
'k Zou 'er mij een' Tente bouwen!
Beter woonplaats koos ik niet.
Als de nachtwind van den heuvel
Nederkwam; wanneer uw graf
Ruischte, en mij de Maan heur schijnsel,
Door de lindentakken, gaf;
'k Zat, tot dat de dag die wellust
Afbrak, aan uw Tombe neêr;
En dan keerde ik in mijn' Tente,
Maar niet op de waereld, weêr.
| |
| |
Rust verkwikk'lijk, lieve Meta!
Rust, waar u geen waereld stoort!
Neen, geen ongeheiligd zuchten
Word er aan uw graf gehoord.
Toen uw jeugdig, bloeijend, leven,
Moedig met den eersteling
Uwer liefde, in 't dal der schaduw −
En er door, ten Hemel, ging;
Toen gij, van het hart der trouwe
Afgescheurd, deze aard' verliet;
En ge er uwen grooten Klopstock,
Eenzaam treurende, agterliet;
| |
| |
Ach, toen ruischte, langs den heuvel,
't Diep gezucht der smarte, neêr!
Meta! Meta! riep de klaagstem:
Maar een doode keert niet weêr!
Rust verkwikk'lijk, lieve Meta!
Rust, waar u geen waereld stoort!
Neen, geen ongeheiligd zuchten
Word 'er aan uw graf gehoord.
Eenmaal zijn de vruchtbare akkers
Rijp, die de Almagt zelve zaait;
De Almagt zelve met Heur sikkel,
Op den dag der garven, maait!
| |
| |
Laat, verr' van ons, d'aardling woelen!
'k Wagt met u den Tarwoogst af;
En dan vlieg ik uit mijn Tente,
En omhelze u aan uw graf! −
Hoor, reeds ruischt de koele nachtwind,
Aan des heuvels groenen top;
En de zon der Eeuw'ge ruste
Rijst uit haar kimmen op!
Rust verkwikk'lijk, lieve Meta!
Rust, waar u geen waereld stoort!
Slaap, tot dat gij 't heilig juichen
Van den dag der garven hoort! −
A.
|
|
Auteursrechtvrij