Gedichten(1792)–Joannes Petrus Kleyn, Antoinette Kleyn-Ockerse– Auteursrechtvrij Vorige Volgende [pagina 104] [p. 104] Aan Selmar. Selmar! o, gij moet van menschen- Hand niets wenschen, Schoon zij u van verre wenkt! 'k Heb de beek, met eigen oogen, Op zien droogen, Die de valsche gunst u schenkt! Ook ik heb de Hoop bezongen, Mij ontsprongen Bronnen in de woestenij; Onbekend met 's waerelds smarte, Was mij 't harte Zoo onschuldig, en zoo blij! – [pagina 105] [p. 105] 'k Zag een beekje eens lisp'lend stroomen Om de zoomen Van een veld vol Lentejeugd; 't Leven scheen, langs 's aardrijks aâren, Optevaaren Tot de bron van alle vreugd! Toen begon mij 't hart te zwoegen Van 't genoegen, Dat mij toelagchte in 't verschiet: 'k Volgde 't beekje; maar de golven, Ach, bedolven In een meir den stillen vliet! Dus is 't beeldt'nis van ons leven Daaglijks sneven Gunste en hoope in 's waerelds zee! Zorg omsluit dan 't vrije harte, En de smarte Voert het zwakke huikje meê! [pagina 106] [p. 106] Zoudt gij dan op aard' van menschen- Hand iets wenschen, Schoon zij u van verre wenkt? Laat ons vaster grondslag bouwen: Uw vertrouwen Zij op God, die alles schenkt! A. Vorige Volgende