Gedichten

[p. 81]

Aan mijn Tortelduifje.

Zagt, beminn'lijk Tortelduifje!

Ed'ler, dan den mensch, op aard'!

O! voor twee getrouwe harten,

Is uw klaagstem alles waard!

Treurde gij, in 't zalig Eden,

Ook wel om uw' tedren Gaê? −

Nee, daar zongt gij, zonder kommer,

Uw' verliefden zanger na.

[p. 82]

 

Wen ik met mijn' ted'ren Selmar,

 

In ons eikenboschje, rust,

 

Is u dan van onze liefde,

 

Van ons bijzijn, iets bewust? –

 

 

 

Menigwerf verwekst uw klagen

 

Ons een treurig stille traan;

 

Zwijgend zien wij dan elkander,

 

Vol gevoel der scheiding, aan!

 

 

 

Wen wij eenmaal zijn gescheiden….

 

En gij ons vergeefsch verwagt!

 

Zing dan ook van onze liefde,

 

En verdubbel uwe klagt.

[p. 83]

 

Trouwe harten zijn 'er weinig,

 

Weinig op deez' aarde meer!

 

Veelen zien elkander nimmer,

 

Nimmer in den Hemel, weêr!...

 

 

 

't Aardsche leven door te minnen,

 

Kort of lang, is zaligheid!

 

Maar het huis van Eeuw'ge woning

 

Heeft ons elders God bereid:

 

 

 

Dit gevoelen wij, mijn Selmar!

 

Godsvrugt zij ons eenig doel!

 

Voor den Troon van onzen Vader,

 

Stoort geen dood ons Echtgevoel! –