Gedichten

[p. 62]

Aan mijne landhoeve.

Bemin'lijk Lusthout! Vriend mijner Jong'lingschap!
Bij meerder Jaaren, ook nog de deelgenoot

Mijn's harte, wen de gulle vreugde

Mij aan den arm van Elize toelagcht!

't Is zalig, Broeders! Wen men den voetstap zet
Op eigen bodem! als gij de schaduwen

Uw's eigen Olmbooms kunt genieten,

En op uw Vaderlijk erfdeel rusten!

[p. 63]

 

Is U het kooren, dat op uwe akkers groeit,

 

Is U de druif, die aan uw' Wijngaart zwelt,

 

Niet meer verkwikk'lijk, dan het Gastmaal,

 

Dat U de gunst van den Hoov'ling toedient?

 

 

 

Mij spijst het vischje, dat ik, met eigen hand,

 

In vijvers opsloot; Fris en verkoelend is

 

De teug der altoos klaare welle,

 

Die 'k, ter verkwikking, mij zelven opdolf.

 

 

 

Geen Lusthof, neen! ook wen een Horatius

 

Zijn lof bezong! al nodigde Anacreon

 

Mij in zijn schaduw! neen! geen Lusthof

 

Gaf mij den wellust mijn's eigen akkers!

[p. 64]

 

Kent gij den Vogel, die ons de lied'ren leert

 

Der liefde? die U, meer dan gij zelf vermoogt,

 

Den God bezingt, die onze wouden,

 

Even als Berseba, wil bewoonen?

 

 

 

Wen 's morgens ons de nagtegaal welkom heet,

 

En 's avonds, met ons, 't maanlicht ten gids verkiest,

 

Dan wenschtet U geen beter Eden,

 

Meer dan een Vorst met uw lot te vreden!

 

 

 

Meer dan een' akker, meer dan een koele bron! –

 

De goede Schepper schenkt mij zijn' Zegen ruim! –

 

'k heb meer, dan alles! – Ziet! Hoe dart'len

 

Om mij de Lief'lingen mijner liefde! −

[p. 65]

 

Weet gij dien wellust? Kent gij den Vader-naam? –

 

Komt Broeders! komt, en smaakt, wat uw broeder smaakt!

 

Gij kunt mijn's Olmbooms schaaûw genieten,

 

En op mijn vaderlijk erfdeel rusten! –