Wimbert de Vries, of De bestorming van Damiate en De page van Pasais (ca. 1890-1900 )

Wimbert de Vries, of De bestorming van Damiate en De page van Pasais

(ca. 1890-1900 )–W. Klarenbeek– rechtenstatus

Auteursrecht onbekend

Vorige Volgende



[pagina 175]
Hoofdstuk VIII. Pybo's boodschap. Wij treffen onze beide vrienden in het midden der maand Juni in de legerplaats van Damiate aan. Tegen een hoogen steen geleund zat Wimbert, met ingespannen aandacht aan een arbeid bezig, waarvan Warndorf de strekking niet vatten kon. - ‘Wat wilt gij toch met dat ijzerdraad? vroeg hij den Fries, ‘Ik zie u telkens daarmede bezig.’ - ‘Dat weergâsche leêr van mijn vlegel is alweer gebroken; nu wil ik zien of mij een kettinkje of wat van dit taaie ijzerdraad geen beter diensten bewijst. De heer van Hintema zou nooit gedacht hebben dat zijn ijzerdraad, zoo weinig geschikt was, om gevangenen tegen te houden, nog eenmaal in Egypte zou belanden.’ En de sterke Fries ging voort met zoo klein mogelijke schakels stevig in elkander te vlechten. - ‘Hebt gij nog geen uwer landgenooten aangetroffen, die toch in zulk een groot aantal hier in het leger aanwezig zijn?’ vroeg Warndorf.
[pagina 176]
- ‘Ik heb er wel eenigen gezien,’ was het antwoord; ‘maar ik heb mij nog niet in hunne legerplaats gewaagd.’ - ‘En waarom niet? - ‘Die ik gesproken heb, waren niet uit mijne streek afkomstig. Het waren groote Friezen van de overzijde der Middelzee, maar toch wisten zij mij te vertellen dat de heer van Hintema zich hier in het leger bevindt, en ik wensch hem niet te ontmoeten.’ - ‘Zijt gij dan bang, dat hij hier zijne strafoefening zou voortzetten?’ - ‘Dat niet; al wilde hij het, hij zou het waarschijnlijk hier niet wagen. Ik wil hem niet ontmoeten, niet uit vrees voor hem, maar uit vrees voor mijzelf.’ - ‘Uit vrees voor uzelven?’ - ‘Ik zou onmogelijk mijne drift meester blijven en hem aanvliegen, om hem de behandeling betaald te zetten, die hij mij op zijn slotplein heeft doen ondergaan.’ - ‘Dat zou juist geen verstandige daad van u zijn.’ - ‘Juist daarom neem ik mij in acht, en stel ik mij niet aan de gelegenheid bloot haar te begaan. Overigens brand ik van verlangen om eenige tijding van mijne familie te vernemen, want de anderen zijn zooveel later vertrokken dan ik.’ - ‘Dan moet gij trachten eenigen uit uwe landstreek te spreken.’ - ‘Mij dunkt, dat gij u verwonderlijk goed schikt in de verwisseling van uw stand,’ zeide Wimbert, die het beter vond, het onderwerp van het gesprek te
[pagina 177]
veranderen, omdat dit te treurige gedachten in hem opwekte. ‘Gij zijt zoo gaandeweg en ongemerkt evenals ik een krijgsman geworden. Nu, met mij was dat nog wat anders, omdat het voor mij niet de eerste maal was, dat ik mij aan den strijd waagde, en wij als 't ware voortdurend in oorlog zijn en ik genoegen in het vechten vind. Maar u schijnt de proefneming nog al goed te bekomen.’ - ‘Och, ik ben eenmaal in het schuitje, en moet nu maar varen. Maar al zou ik nog zoo gaarne willen - nu zou ik toch niet terug kunnen en ik schik mij dus zoo goed mogelijk in de omstandigheden.’ - ‘Uw instrument heeft een tijd van rust te wachten. Want iedereen veronderstelt, en met reden, dat het er spoedig heet zal toegaan.’ - ‘Toch denk ik mij niet zoo heel lang van de muziek te onthouden; zij is mij geheel en al tot eene behoefte geworden. Gij weet niet, hoe sterk zij boeien kan, zelfs zoo, dat zij geheel tot een hartstocht wordt, maar een hartstocht ten goede, die vermaak geeft na inspanning, troost in leed en vertrouwen en moed in tijden van ernst.’ Eensklaps werd beider aandacht getrokken door een uitroep in hunne nabijheid en wel in het friesch: - ‘Haha! eindelijk tref ik hem! Wimbert, jongen, hoe gaat het? Hij, van wien dien kreet van verrassing uitging, was een ‘stoere Fries’ uit Wiewerd niet ver van Wimberts geboorteplaats, Pybo geheeten. Pybo was niet onbekend gebleven met Wimberts
[pagina 178]
ongeval voordat deze Jellum verliet en was sedert dien tijd niet weinig benieuwd geweest te weten wat van hem geworden was. - ‘Wel, Pybo! Gij ook al hier!’ - ‘O, wij zijn hier met zoovelen. Wij beiden zijn het niet alleen.’ En hij noemde hem een reeks van namen op van dorpelingen, die mede opgetrokken waren, maar waarvan de opsomming den lezer niet het belang inboezemt dat Wimbert er in stelde. - ‘En hoe is het in mijn ouderlijk huis gesteld? Hoe gaat het met Hilda? En met moeder? En met grootvader?’ - ‘Ik weet niet beter dan goed. Hebt gij niets van hen vernomen sedert gij vertrokken zijt?’ - ‘Neen.’ - ‘Inderdaad niet?’ - ‘Neen.’ - ‘Hebt gij werkelijk niets gehoord?’ - ‘Voor den duivel, neen! Hoe vraagt gij dat zoo vreemd?’ - ‘Omdat er kort na uw vertrek iets is voorgevallen, dat...’ - ‘Spreek op dan! Begrijpt gij dan niet, dat gij mij razend maakt, door mij heel wat te doen vermoeden, terwijl gij niets voor den dag brengt.’ - ‘Men wou wel zeggen.....’ - ‘Nu wàt dan?’ - ‘Maar ik wil er de zegsman niet van zijn...’ De ongeduldige en kort aangebonden Wimbert slingerde hem eene uitdrukking toe, waarvan de schrijver bezwaar maakt de zegsman te zijn.
[pagina 179]
- ‘De heer van Hintema heeft u laten zoeken...’ - ‘Dat begrijp ik, en verder.’ - ‘Okko is met een heele troep lieden van Hintema en uit Heilaard aan uw huis gekomen om u te zoeken.’ - ‘Welnu?’ - ‘En nu woû men wel zeggen dat bij die gelegenheid...’ - ‘Spreek op dan toch. Is er iets met Hilda? Al of niet, zeg het maar, en houd mij niet langer gespannen.’ - ‘Toen is het huis met den geheelen oogst afgebrand.’ - ‘Groote God! En waar zijn zij gebleven?’ - ‘Bij uw moeders broer heel in Oostergoo.’ - ‘En wat woû men nu zeggen?’ - ‘Dat Okko -’ - ‘Ha, ik begrijp het, dat Okko met of zonder bevel, maar waarschijnlijk op last van den heer van Hintema den brand gesticht had.’ - ‘Zoo is het. Maar ik blijf er buiten. Van mij weet gij het niet, hoort gij?’ - ‘Ik begrijp u. Dat moest er dus nog bij komen. Het was dien ellendeling niet genoeg. dat hij mij als een hond liet afranselen, neen tienmaal erger. Moest hij mijne familie ook nog tot armoede brengen. O! dat zal ik hem betaald zetten! Ik zal mij wreken en hem met mijn vlegel de hersens inslaan!’ - ‘Zie, dat dacht ik wel,’ zei Pybo. ‘Ik was er al bang voor!’ - ‘Bedaar wat,’ zei Warndorf, den inmiddels op-
[pagina 180]
gesprongen Wimbert de handen op de schouders leggende. ‘Daar maakt gij immers de zaak niet beter mee.’ Maar Wimbert was niet in een toestand om naar reden te luisteren. Hij braakte nog langen tijd de gruwelijkste verwenschingen tegen den heer van Hintema uit, en werd slechts met moeite weerhouden zich dadelijk op weg te begeven om aan dezen zijn gemoed te koelen. Toen hij eindelijk een weinig tot bedaren kwam, zeide Pybo: - ‘Is dat een dolzinnige manier van handelen! Daar stuift gij dadelijk op, als een vlam waar olie in gegoten wordt en gunt iemand niet eens den tijd behoorlijk uit te spreken.’ - ‘Om uit te spreken? Hebt gij dan nog meer zulk mooi nieuws?’ - ‘Wel nieuws, maar van een geheel anderen aard.’ - ‘Dus goed nieuws?’ - ‘Ja, en heel goed nieuws ook.’ - ‘Talm dan niet zoo, met het te zeggen, als daareven of gij zoudt mij nog doller maken. Mijn bloed kookt toch reeds.’ - ‘Welnu ik heb Hilda gesproken'’ - ‘Wanneer?’ - ‘Laat zien, - in Mei verleden jaar, voordat wij vertrokken. Zij was te Wiewerd - met welk doel weet ik niet: Maar dat kan ik u zeggen, dat zij al weet zij ook niet wat er van u geworden is, toch haren verloofde niet vergeet. Ook weet ik dat zij meer dan een aanzoek om hare hand heeft afgeslagen, in de hoop dat gij eenmaal terug zoudt keeren.’
[pagina 181]
- ‘Daar ken ik haar aan. Daar vertrouw ik ook zeker op.’ - ‘Toen zij van mij vernam, dat ik tegen de Turken ging vechten, zeide zij: “hoor eens, Pybo, ik denk zeker, dat Wimbert ook naar het land der Turken gegaan is, en dat denkt moeder ook. Als gij hem ziet, zeg hem dan dat ik hem altijd trouw zal blijven, zoolang ik leef. En mocht ik hem op de wereld niet weer zien, dan hoop ik niets dan na mijn dood met hem vereenigd te zijn.” Dat waren haar eigene woorden.’ Wimbert zweeg en beet zich op de lippen. - ‘Gelukkige kerel!’ riep Warndorf uit,’ zulk een getrouwe bruid te bezitten.’ - ‘Ze voegde er nog wat bij,’ ging Pybo voort. Ze verzocht mij dringend u op het hart te drukken, dat gij toch vooral niet vergeten mocht, om reden van uw toomelooze drift telkens het gezegde te herhalen dat uw grootvader zoo dikwijls bezigt.’ - ‘Langzaam aan,’ mompelde Wimbert. - ‘Juist, “langzaam aan,” dat was het. Dat moest gij vooral niet vergeten!’

Vorige Volgende