Wimbert de Vries, of De bestorming van Damiate en De page van Pasais

[p. 16]

Hoofdstuk III.
Een ziekenbezoek.

Den morgen na zijne terugkomst wachtte den heer eene moeilijke taak. 't Was een onderhoud met zijn rentmeester of hofmeier, met wien hij zich in volstrekt niet rooskleurige berekeningen verdiepte.

Bertha had zich aan hare huishoudelijke bezigheden begeven en Arnolf had in den stal de paarden verzorgd en onderzocht of de lange tocht hun ook nadeel had berokkend. Toen dat onderzoek geheel tot zijn genoegen was afgeloopen, meende hij even pijl en boog te halen, om te zien, of hij niet eenig wild zou kunnen vellen. Hij wist dat een everzwijn in de keuken niet onwelkom zou zijn.

Juist was hij voornemens dat plan ten uitvoer te leggen, toen hij Gisela op de slotbrug ontmoette met een zware mand aan den arm.

- ‘Moet mijn lieve nicht reeds zoo vroeg op den dag onder zulk een zwaren last zwoegen?’ vroeg hij op meewarigen toon.

- ‘Dat mandje is niet zwaar,’ zei Gisela, ‘ik

[p. 17]

kan het gemakkelijk dragen; het bevat niets dan wat eten, eenige zalven en wat verbandlinnen.’

- ‘Dus gaat gij weder een uwer menschlievende uitstapjes ondernemen, waarvoor u de zieken zoo hemelhoog prijzen. Och toe, laat mij met u gaan.’

- ‘Waartoe zou dat dienen, malle jongen?’ voegde zij hem toe met die eigenaardige meerderheid, welke zusters tegenover zelfs eenigszins oudere broeders somtijds aannemen en die haar zoo bekoorlijk staat. ‘Ik kan immers alleen den weg wel vinden.’

Maar Arnulf liet zich niet zoo gemakkelijk afschepen en het leed niet lang of zij stapten naast elkander voort, terwijl Arnulf de mand droeg.

De edelknaap had volstrekt niet te veel gezegd van de dankbaarheid der zieken in de nabuurschap van de bezoeken der medelijdende maagd.

Daar was de timmerman, die bij een val niet alleen zijn been gebroken, maar daarenboven zich deerlijk met een beitel gewond had. Had al een geestelijke broeder van Gorron het been gezet en gespalkt, zachter dan Gisela kon niemand den gewonden arm verbinden en het vriendelijke woord gaf evenzeer verlichting van pijn als de heilzame zalf die zij op de gapende wond legde. En hoe dankbaar nam de neerslachtige vrouw de krachtige spijs aan, die haar gezin schadeloos stelde voor het gemis der dagelijksche verdiensten van haren man!

Arnulf sloeg zijne nicht met aandacht gade en hij bewonderde haar. Niet alleen hare sierlijke gestalte, zooals zij daar over den zieke lag gebogen, niet alleen haar geduld, waarmede zij zich aan dien nederi-

[p. 18]

gen arbeid wijdde; maar bovenal den schat van liefde die daarbij in geheel haar wezen doorstraalde.

Daar was de akelig misvormde pokzieke, een jonge maagd, als zij, die voor altijd van hare bloeiende schoonheid had moeten afzien. Gisela naderde haar met heldenmoed, en bood haar verkoelende vruchten en verkwikkenden wijn aan, terwijl het Arnulf zelfs, die niet zou geaarzeld hebben in het heetst van den strijd den dood te gemoet te snellen, zoo bedenkelijk voorkwam.

Zijne bewondering steeg tot vereering.

Daar was de door droefheid neergebogen weduwe, die schreide aan de sponde, waarop haar eenigst overgebleven kind, een aardig knaapje van een tiental jaren levenloos neerlag. Hier baatten geen geneesmiddelen, geen ververschingen meer, hier moest het hart alleen helpen. En Arnulf hoorde hoe het anders zoo schuchtere meisje met ieder opbeurend woord, balsem goot in den boezem der troostelooze verlatene.

Toen klom zijne vereering tot aanbidding.

Op den langen terugweg gingen beiden eerst geruimen tijd zwijgend voort. Beiden dachten na over de ellende die zij hadden aanschouwd en Arnulf kon geene woorden vinden om uit te drukken, wat hij zoo gaarne zou willen openbaren.

Eindelijk barstte hij uit:

- ‘Gisela, gij zijt een engel!’

Het plotselinge van dien uitval deed het meisje in een lach schieten.

- ‘Ik geloof, dat de engelen er heel anders uitzien,’ zeide zij.

[p. 19]

- ‘Hoor eens, Gisela,’ vervolgde Arnulf, ‘ik heb een dubbel verzoek aan u. Heel lang zal het niet meer duren, of uw vader en ik trekken uit om deel te nemen aan een krijgstocht in heel verre landen tegen de Turken. Hoe lang wij zullen blijven is onmogelijk te zeggen; maar nu zou ik zoo gaarne zien dat gij, wanneer wij terugkeeren, nog ongetrouwd waart.’

- ‘En waarom dat?’

- ‘Omdat ik zelf gaarne dan uw echtgenoot zou worden.’

- ‘Malle jongen!’ herhaalde Gisela. ‘Weet gij dan niet, dat, al dacht ik ook aan zulke dwaasheid, wij toch niet mogen trouwen daar wij neef en nicht zijn? Kom, laten wij voortstappen, 't wordt laat en wij moeten maar over iets anders spreken.’

- ‘Neen, volstrekt niet, Gisela. Gij moet mij nu aanhooren, nu moet ik alles zeggen wat mij op het hart ligt. De noodige dispensatie voor een huwelijk is gemakkelijk te verkrijgen. En dan heb ik nog een verzoek.’

- ‘Als dat even mooi is als het eerste, houd het dan maar stilletjes voor u.’

- ‘Neen, dat kan ik niet. Ik zou zoo gaarne op dien tocht iets, al was het maar eene kleinigheid van u medenemen, dat mij steeds vergezelde, waarop ik in eenzame en moeilijke oogenblikken kon staren en dat mij daar ginds in de verte zoo levendig aan mijn genoegelijk te huis zou herinneren, en meer nog aan de lieve geefster, die het mij zelf zou geschonken hebben.’

[p. 20]

Gisela gaf geen antwoord. Zij zweeg gedurende den geheelen terugweg, hoe dringend Arnulf ook om antwoord bad, zij schudde het hoofd.

In de eerste weken na dit onderhoud vermeed zij zeer zorgvuldig elke gelegenheid die het gesprek weder op dit onderwerp zou kunnen leiden, en Arnulf bleef ten opzichte van haar antwoord weifelen tusschen hoop en vrees.

De verstandige opvoeding, die hij onder de leiding van den heer van Pasais had genoten, had inderdaad gunstig op zijn karakter gewerkt. Hij muntte uit in alle spelen en wapenoefeningen van zijn tijd, en had het zelfs, dank zijne wilskracht, vlug begrip en de gelegenheid, die hem de welwillende en ontwikkelde huiskapelaan verschafte, tot op eene voor dien tijd aanzienlijke hoogte in lezen, schrijven en de wetenschappen gebracht, iets wat hem evenzeer gunstig onderscheidde van andere jongelieden van zijne jaren.

Zoo verliep eenige tijd, voor de vrouwen onder stille toebereidselen, voor de mannen onder wapenoefeningen, jachtpartijen en gesprekken over de aanstaande avonturen, totdat Pasais en Arnulf zich bij de scharen van Godfried van Bouillon zouden aansluiten.