Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 164]

Vijftiende hoofdstuk. De Italiaansche zanger.

Een weinig daarna werden alle de reizigers, die zich op de Berge bevonden ter maaltijd genodigd; voor weinig geld at men al vaarende zoo lekker en zoo aangenaam, dat de Baron zich toen reeds voornam deze reis nog eens te herhaalen als zij Brugge en Ostende zouden bezigtigd hebben. De wijn vervrolijkte alle de gasten; na den maaltijd verzocht men een dik klein mannetje, welke meer dan twee honderd tachtig ponden woog, en al waggelend, even als een gemeste gans, gewoonlijk voort stapte, om eens te zingen, dewijl zij zich verzekerd hielden, dat elk een die hem hoorde, uitneemend over hem zoude voldaan zijn. De Heer eunuchi pipario, dus was zijn naam, liet zich niet lang bidden, hij nam een aanvang, met zulk een teder Vrouwen stemmetje, dat de Baron hem beschouwde met ern open mond, en een gelaat, waarop de verwondering en verbijstering gegraveerd stond; is dit een geluid voor zulk een ligchaam, vroeg hij aan van zon met ongeduld, ik meende voor dat hij begon, dat door zijn grove, donderende stem het geheele schip zou dreunen, en zie daar zijne toonen zijn fluitachtiger, en hooger dan die van een goudvink; ik ben ook in mijne verwachting te leur gesteld,

[p. 165]

fluisterde barend hem in, ik meende, dat hit met de laage ut zou beginnen, maar het scheelt veel, ik weet niet wat ik hier van zeggen moet, hij ziet 'er zoo verwijfd uit, ook heeft hij geen baard. Van zon beloofde, zoo dra de aria zou, geëindigd zijn, eene beschrijving te zullen doen van dien bijzonderen man en wat, de oorzaak is, dat zijne stem die der vrouwen nog verre over treft.

Toen men een einde maakte met het verveelend handgeklap, riep van zon zijn gezelschap ter zijde, en begon zijne uitlegging aldus:

In sommige landen heeft 'er een verschriklijk gebruik plaats, dit elk rechtschapen man doet beeven van verontwaardiging, en elke Vrouw met ontzetting en afkeer vervuld. De jalouzij heeft de onbeschaafde Turken aangezet om de welvaarendste mannen in vrouwen te veranderen door hun dat geene te beneemen dat onafscheidbaar is met moed en onvertsaagdheid. Deze ongelukkige martelaaren der barbaarschheid worden over de Vrouwen der aanzienlijken gestejd om dezelve te bewaaken, en te dienen, en tegen alle de aanvallen der dartelheid en ongebondenheid te beschermen. In Italie heeft eene te groote drift voor de andersins zoo edele muziek de menschen tot die onzinnigheid gebragt, dat zij kinderen en jongelingen het edelst gedeelte des ligchaams beneemen, met geen ander oogmerk als om dezelve, tot geöeffende Zangers te vormen, en hen bij plegtige gelegenheden, ten aanhooren

[p. 166]

duizende menschen te laaten zingen. Deze zoo deerlijk verminkte kinderen, jongelingen, en mannen, die gewoonlijk ten spot der mannen, en tot verachting der vrouwen verstrekken, en in geene deelen kunnen volden aan die bestemming, om welke zij hier op de waereld geplaatst zijn, winnen hun kost alleen door hunne onnatuurlijke stemmen.

Daar moest de Overheid voor zorgen, zeide barend met gemelijkheid, dat zulke misdaaden in geen Christen land bedreven wierden.

Het is juist de Overheid of de Geestelijkheid, dat in Italie bijna het zelfde betekent, die deze verfoeilijke handelwijze schijnt te billijken, antwoordde van zon: in de kerken te Romen, waar de Paus en zijne Cardinaalen zich het meest vertoonen, vindt men deze ongelukkige Castraaten ook het meest.

Welk mensch, dus ging barend voort met eene opklimmende stem, kan zoo dwaas zijn om zijne bestemming zoo geheel te verloochenen, en zich om een fijn en zoet luidend stemmetje de verfoejing der menschen, ja van zich zelven op den hals te haalen? wie is 'er, die niet te rug deinst bij de overweeging van zulke smarten en gevaar?

Voor dat zij kunnen overweegen, antwoordde van zon, is hun lot op deze waereld door hunne wreede ouders, bloedverwanten, of voogden, voor altoos beslist; eer dat een kind kan denken wordt het deze smart aangedaan, en wat kan

[p. 167]

het hem baaten, als hij opgewassen is, al beklaagde hij zich jaaren achter den ander over de wreedheid en het verraad van zijne verachtelijke ouders of bloedverwanten? tot zijnen dood of hoogen uderdm te met hij een leven lijden dat gestaadig ontrust wordt door begeerte en onmagt, door spotternij en verachting.

Is dit getal nog al groot? vroeg de Baron met een zeer pijnlijk gezicht; in Napels alleen, antwoordde van zon, worden 'er jaarlijks, gelijk men verhaalt, vijfduizend jongens tot beschaaming dezer verlichte eeuw, door deze wreede operatie tot beneden den rang der redelooze dieren vernederd.

Barend had nog wel twintig vraagen te doen, die hem onder het verhaal in de gedachten kwamen; toen hij de voornaamste wilde voorstellen en zeer nieuwsgierig was naar het antwoord, kwam de Berge te Brugge aan, waardoor hij genoodzaakt werd in het midden van zijn voorstel tot zijn merkbaare spijt te zwijgen.