Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 154]

Dertiende hoofdstuk. Beschreienswaardige staat der negerslaaven.

Door wijduitgestrekte Landen en Zeeën van de blanken en meer beschaafde volken van Europa afgescheiden, leefden 'er weleer eenige millioenen menschen, die bestuurd door het licht der reden, en gehoorzaam aan de stem der Natuur, schoon van eene andere couleur en geene Christenen zijnde, de Christenen van ons waerelddeel in deugd en braafheid verre overtroffen.

Deze talrijke volken, die noch de begeerlijkheid noch de behoefte kenden, zwierven gelukkig en vergenoegd door de ontoegankelijke boschen om. Hun hart gevoelde, dat 'er eene weldaadige schepper zijn moest van eene waereld, welke zo veele bewijzen gaf van eene onbekende, van eene onzichtbaare, liefderijke hand, en van eene meer dan vaderlijke zorgen. Zij zagen dagelijks, welk eene groote weldaad de koesterende, en alles voortbrengende zon aan het aardrijk bewees; onder de beeltenis dus van dit majestueuze ligchaam eerbiedigden zij dien goddelijken, onbekenden weldoener. Met den dageraad ontwaakten zij vrolijk en zonder wroeging; zij vielen met eenen heiligen eerbied bij het opgaan van hunnen God op de aarde neder; zij baden denzelven om een dankbaar hart, om bij-

[p. 155]

stand in gevaaren en verzoekingen, en eenen onverdienden zegen voor hun en hunne dierbaare kinderen.

Schoon omringd en beschermd door grondelooze zeeën, bragt echter een zonderling toeval eenige zwervende, zoogenaamde, Christenen tot hunnen landen over. Dit getal werd door de dweepzucht tot in het oneindige vermeerderd: in schijn werden deze nieuw ontdekte, wel eer zoo gelukkige volken, tot Christenen opgeleid; doch in de daad was de bedoeling der meeste zendelingen niets anders dan om, onder den dekmantel van Godsdienst, zich zelven de schatten dier goedhartige en oprechte volken toeteëigenen, of hunne bevallige vrouwen en dochteren te verleiden, of met geweld te ontëeren.

Om des te beter over dit vruchtbaar en talrijk volk te kunnen heerschen, moest vooreerst het getal worden verminderd: om dit oogmerk te kunnen bereiken, zocht men hun overtehaalen, om andere landen, welke men voorgaf dat meer vruchtbaar en aangenaamer waren, te gaan bevolken: die oprechte en geen kwaad vermoedende menschen volgden den raad van hun, die zij verstandiger en meer verlicht beschouwden. Eenige schepen werden toegerust; een groot aantal zwarten, vergezeld van hunne echtgenooten en kinderen vervulden dezelve; doch naauwlijks waren zij uit het gezicht van het vaste land, of men bond, tot ontzetting der menschheid, de vrouwen en kinderen, op het ligchaam van hunne ongelukkige man-

[p. 156]

nen en vaders, om allen te gelijk in de diepte der zee geworpen te worden.

Dit aantal vermoorden werd gestaadig door nog veele duizenden vermeerderd, tot zoo lange, dat men op de gedachten kwam om alle de zwarte volken onderling tot zoo lange optehitsen, dat zij met malkanderen eenen wreeden oorlog begonnen te voeren. deze list was van een gewenscht gevolg, de velden waren weldra nat en rookten van het bloed der onschuldigen; van beide zijden tot vechten aangezet, velden zij duizenden ter neder, broeders vochten tegen hunne broeders, zij die dezelfde borst hadden gezogen, zwoeren elkander den dood.

Om de ontvolking nog meer te bevorderen, kwam het, na verloop van eenigen tijd, eenen gevleeschten duivel in de gedachten, dat het nuttiger zijn zoude minder menschen op het slagveld omtebrengen, en meer krijgsgevangenen te maaken, om daar door een middel te vinden dezelve aan andere volken in andere landen voor geld te kunnen verkoopen, waardoor een dubbel voordeel kon worden behaald, dewijl het aan den eenen kant veel voordeel zou aanbrengen aan hunnen Koning of Prins, die op zijn beurt weder gehouden was het grootst gedeelte van dit bloedgeld aan den overheerscher des lands optebrengen, en aan den anderen kant de ontvolking daar mede meer en meer werd bereikt, nadien zij zich gestadig in bekommernis bevonden, of zij bij eenen algemeenen opstand dier zwarten niet van den te voren zoo gelukkigen grond zouden worden verdreven.

[p. 157]

Na verloop van veele jaaren, toen het ontelbaar getal der bewooners dezer landen door onderlinge oorlogen, door ontvoering, door moord en ballingschap zoodanig was verminderd, dat men van hun weinig meer te vreezen had, werden te gelijk ook de kluisters der overheersching hoe langer zoo sterker toegewrongen; en het hart van een gevoelig mensch bloedt, wanneer men een oog slaat op dit ongelukkig gedeelte der waereld.

De gouddorst onder de zwarten zelfs heeft in 't vervolg deze ontelbaare rampen nog vermeerderd, een onnatuurlijk Vader verraadt nu zijn eigen Zoon, eene Moeder haare Dochter, een Broeder zijnen jongsten Broeder, een Vriend verkoopt zijn Vriend aan eenen ontmenschten Christen, wanneer een kleine vergelding slechts eene belooning is voor zulk een gruwelijk verraad.

Misschien zijn zij zeer slecht van inborst, zeide de Baron, of wreed en ongevoelig, en verdiennen dus geene andere behandeling, neen, antwoordde de slaavenvaarder met nadruk, schoon de zwarte gestadig bedroogen worden door geldgierige Christenen, en zij dus voor hun geen achting kunnen gevoelen, zijn zij echter niet slecht van hart; allen die ik ooit ontmoet heb, en over gevoerd, waren menschen even als wij, en zelfs, ja ik moet het bekennen, in zeer veele opzichten beter dan wij; nooit zag ik onder Christenen zoo veel trouw, nooit zoo veel liefde van ouders voor hunne kinderen, van kinderen voor hunne ouders, van mannen voor hunne vrouwen, van

[p. 158]

vrouwen voor hunne mannen, van vrienden voor hunne vrienden, dan onder de zwarten, nergens vindt men grooter eerbied voor die Goden, welken zij geloven, dat zij moeten eeren, dan bij hun. God gaf, zeide hij al zuchtende, dat ik hun nooit had mishandeld! mijn geld heb ik met den slaavenhandel gewonnen, ik leef nu op mijn gemak, mijn ligchaam kan lekkernij en rust genieten, maar mijn geweeten is niet in rust, elke gulden, die ik bezit, is bezwaard met eene billijke vervloeking dier ongelukkigen!

Begeert gij, Baron! vroeg van zon daarop, dat ik u eens eene verschrikkelijke gebeurtenis mededeele, waarbij de persoon zelfs, die het mij verhaald heeft, tegenwoordig is geweest? dit zal mij zeer aangenaam zijn, antwoordde de Baron.