Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 150]

Twaalfde hoofdstuk. Vertrek van Brussel naar Gent en Brugge.

Na eenige dagen door de boschen van Braband rond gezworven te hebben, kwam de Baron met den Edelman, welke hem bad uitgenodigd om te jaagen, in Brussel te rug. Hij was zeer afgemat, zoo wel naar ziel, als naar ligchaam; gestaadig had hij in twist doorgebragt die anders zoo genoeglijke oogenblikken, wanneer hij des avonds met uitgestrekte beenen, en achter over opzijn stoel leunende, onder een tintelend glas wijn de gevelde haazen en hoenderen, die voor hem op de tafel nedergeworpen waren, van tijd tot tijd beschouwde. De Baron don antonio del cazas aëros de vergis was de onbarmhartige verstoorer van zijn rust, dewijl deze trotsche man op eene tergende wijze met zijn adel spottede, hem altoos van ter zijde en met verachting aan zag, en wijdloopig beweerde, dat de adeldom van niemand deugde in vergelijking der zijne; hij droeg ook, tot zelfs op de jagt, eene lange rol op de wijze van eene begraafenis ceel bij zich, waarop zijn geslachtboom afgetekend stond, hier uit bewees hij, dat zijne voorouders echte barbaaren waren geweest, en reeds duizend jaaren geleefd hadden, eer dat men de aangenaame ge-

[p. 151]

woonte had aangenoomen, om de bekkeneelen der verslaagen vijanden uitteschraapen, en dezelve in plaats van bocaalen op plegtige maaltijden te gebruiken: dat zelfs zijn oud overgrootvader een der gemeenzaamste vrienden was geweest van den geduchten alva, den bevelhebber van philips den Tweeden, en dat hij op deszelfs bevel meer dan tien duizend ongewapende Nederlanders in de gevangenissen van tijd tot tijd met eigen handen had vermoord.

De Baron had daar door zoodanig een afkeer van den Spaanschen Edelman gekregen, dat hij onder het jaagen reeds driemaal van voorneemen was geweest, om hem onverwacht een kogel door zijn ruggegraat te zenden; doch telkens was hij verhinderd geworden door de onverwachte aankomst van den eenen of anderen jager, of voorbijganger.

Van zon vond geen beter middel om het verbitterd humeur van den Baron weder een weinig te verzachten, dan door hem een reisje naar Gent, Brugge en Ostende voortestellen. Dit plan droeg de volkomene toestemming weg, men vertrok reeds des anderen daags met een gemaklijk rijdtuig. Tegen den avond kwamen zij te Gent. Niet weinig waren zij verwonderd te zien, dat de Stads muuren zoo veele morgen lands, alwaar gezaaid en gemaaid, geweid en gehooid werd, in haaren schoot omvatteden.

Den volgenden dag werd met wandelen, en het bezichtigen der Abtdijen, Kloosters en Ba-

[p. 152]

gijnenhoven doorgebragt, men verwonderde zich boven maate, bij het doorwandelen van het groot Bagijnhof, hoe het mogelijk ware, dat meer dan dertien honderd maagden hadden konnen besluiten zich van de waereld af te scheiden; en hoe zij, schoon niet onder zulk een streng en eeuwigduurend verband der overige kloosterlingen, zich echter hadden kunnen verbinden om de gelukkigste jaaren der jeugd aan het genoeglijk gezelschap der manlijke sexe te onttrekken, en dus een leven te lijden zoo geheel en al strijdig met de neigingen, welke de Natuur aan haar had gegeeven.

Na met verontwaardiging zoo veele honderde misdaadige ledigloopers, die zich geheel of ten deele voeden met het dierbaar zweet van den nijveren arbeidsman, te hebben verlaaten, beslooten zij om met de zoogenaamde Berge naar Brugge te vaaren, dewijl zij in alle de Logementen en Coffijhuizen daar van met lof had hooren spreeken.

Deze Berge is een Vaartuig, dat meer overeenkomst heeft met een zeer groot Hollandsch jagt, dan met eene gewoone trekschuit; in dezelve vindt men verscheiden kamers en een keuken, waarin door een bekwaamen kok het middagmaal bereid wordt voor een groot aantal persoonen, welke van Gent naar Brugge en herwaarts willen reizen, en welk sierlijk en zeer gemaklijk vaartuig door twee paarden wordt voortgetrokken. Hier vonden de Reizigers een talrijk en aangenaam gezelschap, met het welk zij weldra in gesprek kwamen. Een uit hun, zijnde, zoo hij voorgaf, een

[p. 153]

West-Indisch Capitein, die in Vlissingen gebooren was en veele jaaren op de Kust van Guinea gevaaren had, sprak onophoudelijk van slaaven, welke, zoo zij het geringste misdeeden, met zweepen werden geslaagen, of wanneer zij door de onmatige hitte der Zon afgemat, een weinig traag waren geworden in het verrichten van hunnen eeuwigduurenden arbeid.

De Baron brandde van nieuwsgierigheid om nog meer aangaande zoo veele ongelukkige schepselen te hooren, hij bad van zon om hem eens eene korte beschrijving van die slaaven te geeven, en hoe men zich van dezelve kon meester maaken.

Van zon was te welleevend om dit te weigeren, de Capitein beloofde insgelijks 'er nog eenige verhaalen bij te voegen, mits dat hij wat te drinken had, dewijl hij op zijn eer kon verklaaren, nooit aan die verzengde gewesten te kunnen denken, zonder eene uitdroogende hitte in zijn keel te gevoelen; de Baron liet een fles Rhijnwijn koomen, en na hem eenige glazen ingeschonken te hebben, begon van zon zijn verhaal.