Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Tweede hoofdstuk. Antwerpen.

Eer dat de reizigers de alom vermaarde Kabinetten van Schilderijen gingen bezichtigen, wandelden zij naar de Groote Kerk, alwaar zij den Dienst zagen verrichten; na dat dezelve geëindigd was, beschouwden zij met verrukking (ik behoef mijne Lezers hier niet te herinneren, dat deze reis plaats had voor de komst der Franschen in de Oostenrijksche Nederlanden) de uitmunttendste Schilderstukken van den onsterfelijken rubbens, en andere beroemde Meesters; vervolgens de vermaardste Kabinetten, alwaar zij met de grootste vriendelijkheid door de eigenaars zelfs werden ontfangen. Het geöefend oog van van zon was onverzadelijk bij de beschouwing van zoo veele fraaije kunststukken: de Baron staarde alleenlijk op Schilderijen, waarin kasteelen, haazen, patrijzen, of een jagtpartijtje was

[p. 104]

afgemaald; barend loerde ter sluip op naakte, of half naakte vrouwenbeelden.

Na al het merkwaardige der kunst bezichtigd te hebben, keerden zij, langs eenige nieuwe gebouwen, welke met den grootsten smaak naar de Italiaansche bouworde opgetrokken waren, en welke zij met het grootst genoegen eenigen tijd beschouwden, naar hun Logement te rug. Hier vonden zij eenige vriendelijke en kundige Heeren aan de publieke tafel zitten, met welke van zon schielijk in gesprek kwam. Na over het Tooneel, de belles lettres en andere schoone wetenschappen gesprooken te hebben, viel het gesprek ongemerkt op de Physionomie of Gelaatkunde.

Een jong Heer, die de minst beschaafde opvoeding van alle die onbekende scheen te hebben; doch echter door eene oppervlakkige kennis van zeer veele zaaken, zich veel op zijn verstand en geleerdheid liet voorstaan, verzekerde, dat lavater de eerste was geweest, welke om de Gelaatkunde gedacht had, en dat het te verwonderen was, dat de Grieken en de Romeinen, welke men niet ontkennen kon, dat uitvinders of beschaavers geweest waren der meeste wetenschappen, daar van nooit eenige de minste melding hadden gemaakt. Ik schroom hier op te antgoorden, zeide van zon, dewijl ik door het wederleggen van uw gevoelen vreeze, dat ik aan zommigen van dit aanzienlijk gezelschap verwaand zou toeschijnen, of dat ik misschien door

[p. 105]

het aanhaalen van eenige gezegdens uit de oude Schrijvers oneindig zou verveelen. Het gansche gezelschap verzekerde het tegendeel, en drong 'er sterk op aan, dat van zon een aanvang met zijne wederlegging zou maaken; zelfs de Baron verzocht zulks mede met kracht, dewijl hij trots begon te worden, dat hij in gezelschap reisde van zulk een geleerd en verstandig man; hij verbeelde zich, dat hij eenigsins in den lof begon te deelen, welken van zon, telkens waar hij zich ook maar vertoonde, door? zijne gesprekken behaalde.