Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 88]

Agttiende hoofdstuk. Breda.

Naauwlijks verlichtte de Zon het bedaauwde aardrijk, of de Baron wandelde reeds voor het huis, onder de hooge lomrijke boomen, welke de paradeplaats versieren; hij bezichtigde vervolgens, zoo dra het overig gezelschap was opgestaan, het Kasteel, en het vermakelijk valkenberg. Dit was voornamentlijk een plaats, waarin de Secretaris veel genoegen schepte; hier vond hij overal bankjes onder het geboomte; hier vond hij van tijd tot tijd bevallige troepjes van wandelende maagden, wier schoonheid, vriendelijkheid, kleeding, en bijzondere spraak hem om strijd behaagde.

Na dat de Reizigers de vermaarde Graftombe in de groote Kerk, de Stad, en de wallen hadden bezichtigd, deeden zij een grooter wandeling naar buiten. De weg naar het aangenaam Dorp ginneken, de donkere boschen, even buiten het Dorp, de afwisseling der gezichten, en de schoone koornvelden trokken in 't bijzonder aller aandacht. Hier zou ik mijne overige levensdagen kunnen doorbrengen, zeide de Baron, terwijl hij op zijn wandelstok leunde, en zijn oog gevestigd hield op het Kasteeltje Boeverheide; het is hier zoo adelijk, dat gestaadig ruischen der mastboo-

[p. 89]

men geeft zoo eene, ik weet zelf niet welke, aandoening aan mijn hart. - Langs eenen anderen, niet minder aangenaamen weg, leidde van zon hen weder naar de Stad. Den anderen dag deeden zij eene wandeling naar het Dorp princenhaage, en van daar naar het wijduitgestrekte Liesbosch. Een koude rilling liep barend door het gebeente, toen hij zich midden in het zelve bevond, en rondom zich niet anders zag dan hooge donkere boomen, door welker lommer de middagzon met haare straalen niet kon doordringen.

Eindelijk na lang omzwerven, zagen zij de wooning van den Boschwagter; hoe akelig, zeide van zon, hoe eenzaam woont dit huisgezin in het midden van dit woud, afgescheiden van alle menschen, en in tijden van nood beroofd van allen bijstand der menschen! hoe treurig moeten de winteravondstonden zijn, wanneer zwarte wolken met drift voorbij de Maan vliegen, loeijende stormbuien den hagel tegen de wooning doen kletteren, en alle de boomen ruisschen, even als de onstuimige Oceäan, wanneer zijne snel voortgedreven golven tegen de rotsen worden verbrijseld.

Met het schoonste weder wandelden zij door de vruchtbaarste koornvelden te rug, zij rustten in een afgelegen herbergje, alwaar zij de eenvoudige levenswijze der arme landlieden met verwondering gade sloegen, ook hoe zij met eenen loggen osch ploegden, of denzelven voor een kar spanden, met strooi of hout belaaden.

Toen zij tot digt onder de Stad genaderd wa-

[p. 90]

ren, en veele burgers van hunne wandelingen zagen te rug keeren, merkte barend op, dat de hoeden en kleeding van deze allen meer overeenkomst hadden met de monteeringen der Militairen dan wel in de Hollandsche steden. Dat is niet zoo vreemd, antwoordde van zon, men kan doorgaans aan de kleeding opmaaken, welk een rang in de steden den boven toon heeft: in Frontierplaatsen, volgt men gewoonlijk het model van hoeyden en rokken der Officieren, dewijl deze persoonen zich in dusdaanige steden zeer veel laaten voorstaan, en zelfs veelen onder hen met verachting op den burgerstand, of liever op allen, die geen Militairen zijn, nederzien. In Academie steden volgen de bejaarde burgers den deftigen dragt der Professoren, voornamentlijk die der Godgeleerdheid; elk Koopman in koussn of sajet, of in eenen diergelijken handel, al is hij nog niet eens tot de hooge waardigheid van Ouderling opgeklommen, is in zijn spraak, gang, gebaarden, hoed, paruik, en kleeding het echt afbeeldsel van het model, dat hij zich ter naäaping gestaadig voor oogen stelt. In groote steden volgt men mede die geenen, welke bij het volk het meest in aanzien zijn. - De uitgestrekte vestingwerken gaven vervolgens stof tot veelvuldige gesprekken; men huurde in 't voorbij gaan een rijdtuig om des anderen daags met de opkomst der Zon naar Antwerpen te vertrekken. Toen zij in 't Logement te rug kwamen, verhaalde de weduwe, dat zij voor weinig geld eene aangenaame wooning had

[p. 91]

gehuurd, de Reizigers namen van haar een hartelijk afscheid, en wenschten haar allen troost, gezondheid, geluk, en voorspoed.