Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Zeventiende hoofdstuk. De storm.

De wijn, welken de Baron in zijn toorn over den maaltijd had gedronken, had hem niet doen opmerken, dat het water, het welk hij moest overvaaren, zoo breed was, dat men onmogelijk den oever der andere zijde kon zien; doch naauwlijks waren zij een half uur van den wal af, en bijna in het midden van het onstuimig water, of de wind begon heviger op te steeken,

[p. 85]

en wel zoodanig, dat de golven over den Hengst (dit is de naam van dat vaartuig) heenen sloegen. De Baron werd spraakeloos; barend verbleekte, het is of het noodlot ons vervolgt, zuchtte hij uit; dit is de straf mijn vriend, zeide van zon glimlachende, wegens uwe vermetelheid om de menschen in hunnen eersten slaap zoo onbarmhartig op te wekken.

De weduwe gevoelde ook wel eenige angst, doch dursde zulks niet te laaten blijken, dewijl zij de reizigers had aangeraaden, om de reis naar Antwerpen over Breda te neemen.

De twee Schippers waren lange, opgeschooten, losse jongens, de kracht van't woord Dorps roué's; doch kundig in hun vak, die daarenboven het vaarwater grondig kenden, en nog geen het minst gevaar in het onweder stelden: bespeurende echter, dat de Baron, zijn Secretaris en hunne onnozele knecht, die nog nooit gevaaren had, even zoo min als zijn meester, zulke angstvallige trekken in hun gelaat kregen, en dat de laatste reeds op zijn eene knie neêrgezegen was om onder het gestaadig uitroepen van lieve Moeder Gods bid voor ons, zich vreeslijk, te kruissige en te zegenen, begonnen zij bij beurten van zeer droevige ongelukken, welke hier van tijd tot tijd waren voorgevallen, te gewaagen. Daar, zeide de oudste (naar den Moerdijk wijzende) is Prins jan willem friso verzoopen; hier zijn maar twee-en-zeventig Dorpjes met man en muis in den grond gezonken als baksteenen: ginds schreeuw-

[p. 86]

de de andere, zijn eenige schepen vergaan, die tegen de haanen van de gezonken torens voeren, dat zij kwakten; ik wil wedden, voegde hij 'er ten laatste bij, dat hier op den grond onder uwe voeten alleen meer geraamtens van doode menschen liggen dan in alle de knekelhuizen van Holland te zamen. Deze tedere gesprekken strekten weinig tot opbeuring van onze dappere Helden. Is dit nu plezier, galmde barend uit, om zonder eenige noodzakelijkheid zijn dierbaar leven zoo roekeloos in de weegschaal te stellen; voor eenigen tijd zagen wij van de hooge duinen eenige honderde menschen verdrinken, over weinige oogenblikken misschien zullen zij ons ook van den wal met den dood zien worstelen, en dit ons ligchaam (over zijn buik wrijvende) zal, helaas! door hongerige vischen worden verslonden.

De Baron werd zoo aangedaan, dat hij begon te schreien en uit te roepen: de Hemel gave, dat ik op mijn Kasteel zat, verwenschte reislust waar brengt gij het hart der menschen toe! - Waarom keert gij niet liever te rug? vroeg barend met gemelijkheid, vooreerst, om dat ik nog nooit te rug gekeerd ben, antwoordde de Schipper, ten anderen, om dat mijn liefje aan den overkant woont, en ik haar nog dezen avond noodzakelijk moet spreeken; ik wenschte, dat gij al met haar sprak, zeide de knecht al snikkende.

Moet gij dan het leven van zoo veele menschen opofferen aan uwe grilligheid en roekeloosheid?

[p. 87]

vroeg de Baron op eenen hoogen theatraalen toon, de Schippers zwegen.

Nu begonnen de kleine kinderen ook te schreien, van zon vertroostte hun, hij verzekerde, dat het gevaar, zoo 'er zoodanig iets had plaats gehad, reeds voorbij was, dat hij gemerkt had, dat de Schippers groot vermaak schepten om vreesachtige lieden, vooral lafhartige mannen, eenige vrees aan te jaagen. Het leed ook niet lang, of de Schipper boodschapte, dat het gevaar nu over was, dat zij nu voor den wind gingen voortzeilen, en binnen den tijd van een half uur aan den wal zouden zijn.

Dit was een boodschap van eenen Engel, voornamentlijk voor den Baron, zijnen Secretaris en den knecht, welke zich reeds staatig tot den dood had bereid, en hunne vreugde kende geen paalen, toen zij voet aan land zetteden. Eer dat de Baron den hoogen dijk beklom, wendde hij zich nog eens naar het wijd uitgestrekt water; ik zweer, dus sprak hij met uitgesprelde armen, dat ik, zoo lang ik adem haale, noch uw, noch uws gelijk ooit meer zal bevaaren! barend keerde zijn gelaat mede naar den oever en zeide plegtig Amen. van zon had intusschen een rijdtuig gehuurd, hier mede kwamen zij, voor het sluiten van de poort, behouden te Breda aan, en namen in een der beste Logementen, de Prins Cardinaal genaamd, hun intrek.