Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Zestiende hoofdstuk. Vertrek van Rotterdam naar Dortrecht.

Geheel verbleekt verliet barend van poederen den anderen dag zijn bed, hij schroomde in de Zaal te koomen, uit schaamte over het geen dien nacht was voorgevallen. Zoo dra hij zich vertoonde, ontstond 'er weder op nieuw een groot gelach, zoo dat hij zich niet langer weerhouden kon, om ook eens pijnlijk mede te lagchen. Op het rijdtuig zelfs sprak men nog zonder ophouden van deze zonderlinge vergissing. De Secretaris betuigde, dat hij niet eens geweeten had, of de weduwe boven of beneden sliep, hij verzocht nogmaals verschooning, en beloofde

[p. 82]

haar kamer en eerbaar bed te zullen ontvlieden, even als of hetzelve door eenen zevenhoofdigen Draak werd bewaakt. -

Vroegtijdig kwam men te Dortrecht aan; men besloot hier het merkwaardige te zien, en na den maaltijd naar het Nieuwe Veer te rijden, aldaar over te vaaren, en op het Dorp, de Zwaluw genaamd, een rijdtuig te huuren om hun verder naar Breda te brengen.

Van hunne wandeling te rug gekeerd zijnde, stonden zij niet weinig verwonderd, in hun Logement, niet verre van de Rivier gelegen, een groot aantal oude Heeren vergaderd te zien; van zon verhaalde, dat dit Logement te gelijk een Coffijhuis was; dat het aantal, vooral in den winter nog eens zoo groot was; dat men voornamentiijk hier te zamen kwam om vreemdelingen te zien, en van hun eenig nieuws te hooren.

De zonderlinge kleeding trok den aandacht van den Baron en zijnen Secretaris. Alle deze deftige mannen droegen zeer sierlijke en kostbaare Nachtjaponnen; groote lubbes hongen tot over hunne vingeren; groene, geele, roode, en witte sjerpen met afhangende kwasten, waren eenige reizen rondom hunnen onderbuik gewonden; hunne hoofden waren tegen de koude Rivierdampen beschermd met eene schrikverwekkende Paruik met duizend wit bepoederde krullen, en waar aan van achteren op den rug eene enkele doch geduchte krul, met eene zwarte cocarde omwonden, was vast gemaakt. Op deze vervaarlijke machine

[p. 83]

stond een hoedje met drie spitse puntjes, bijna te klein voor een kind van zes jaaren.

Naauwlijks traden de reizigers binnen, of zij werden door deze nieuwsgierige Podagristen om strijd ondervraagd, even als of zij den post van Rechters in eene gespannen Vierschaar bekleedden. Om hun te kwellen gaf van zon altoos een bedekt en dubbelzinnig antwoord; dit wekte hunne nieuwsgierigheid nog meer op, eindelijk deed een oud eerwaardig man een aanval op den Baron: het doet mij veel vermaak, zeide hij met eene Catechiseermeesters stem, het doet mij veel vermaak, dat ik het genoegen heb u hier weder te zien, het moet meer dan vijftien jaaren geleden zijn, dat ik u hier ontmoette, hoe gaat het met de Negotie? de Baron antwoordde hem op eenen onverschilligen toon, dat hij hem nooit had gezien, even zoo min als de Stad, en dat hij alles liever zou willen zijn dan een Koopman. Hoe? sprak de oude man, zijt gij dan niet jan hendrik muller en Zoonen, Kooplieden in ijzer van frankfort aan den oder? spot gij met mij riep de Baron met drift uit, zoo dat alle de oude Vaders opvloogen om te hooren wat 'er te doen was, ik een ijzerkooper? ik? de oudste Edelman van ons geheele Land? wiens Stamvader derk godefroi, bijgenaamd de Hakkelaar, meer menschen heeft dood geslaagen, als gij, oude gek, ooit hebt gezien. Deze beleediging zal u duur koomen te staan; daarop neemt hij zijn dikke wandelstok welke hij vaa een wilden wijn-

[p. 84]

gaard gemaakt had, en rijkelijk met knoesten voorzien was, op, en de ontijdige nieuwsgierigheid zou den ouden Vader het leven gekost hebben, zoo van zon en de Hospes den slag niet afgeweerd, en hem in eene andere kamer, alwaar de maaltijd gereed stond, gebragt hadden. De zachtzinnige gesprekken der weduwe en van van zon bevreedigden hem allengskens, hij begon wat te eeten, en bekende zelfs, toen hij een paar vleschen wijn voor de ontsteltenis had, uitgedronken, dat hij wat al te driftig was geweest, en den ouden Heer om vergiffenis zou vraagen, zoo hij hem bij toeval ooit weder ontmoette: hier op vertrok men met het rijdtuig, en stapte een klein uurtje daar na, aan het Nieuwe Veer, in het vaartuig, het welk voor de reizigers reeds gereed lag.