Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 1]

Het leven van den land-jonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk. Eerste boek.

Eerste hoofdstuk. De secretaris ligt nog te bed.

Twee volle dagen lag barend van poederen in zijn ledikant te zuchten en te klaagen, dat de dienstboden zelfs innig mededogen met hem gevoelden: elk een, die zijn bed naderde, wilde, met deelneeming, hem eenig middel aan de hand geeven voor zijn voorgewend krampkoliek; doch hij weigerde alles, en verzekerde met een verbleekt gelaat, dat de tijd meer zou uitwerken dan alle verwarmende geneesmiddelen.

In dezen staat werd hij op het onverwachtst overvallen door den Baron van blankenheim, welke niet weinig ontstelde, toen hij zag, dat zijn geheimschrijver in dien korten tijd zoo deerlijk was afgevallen: hij vroeg, welke Doctoren,

[p. 2]

en welke medicijnen hij in zijn afwezen had gebruikt: toen barend betuigde niets te hebben willen inneemen, ging hij al raazende door de kamer, hij verzekerde (zijn hoed plegtig afneemende) zoo hij in dit vreemd land ongelukkiglijk stierf, dat hij dan alleen door zijne halstarrigheid zich eenen vroegtijdigen dood had veroorzaakt, dat hij niet minder misdaadig zijn zou, dan wanneer hij zich zelfs met een kogel voor den kop had geschooten: dat hij zich insgelijks aan manslag zou schuldig rekenen, zoo hij hem niet met geweld noodzaakte om een bekwaam Doctor te laaten haaien, of zoo hij zulks liever begeerde, een kundig Apothecar, die hem eenige verwarmende lavementen kon toedienen. De Baron wachtte het antwoord van barend niet af, maar schreeuwde door het geheele huis, uit al zijn magt, om een Apothecar.

Elk mensch heeft, voornamentlijk bij ziekten, eenige ongegronde vooroordeelen, die echter moeilijk weg te philosopheeren zijn. Onder alle de vooroordeelen, waar mede de Secretaris in 't bijzonder te worstelen had, was 'er geene zoo hevig, als dat tegen het zetten van lavementen; hij was minder beducht voor eene geweldige beleediging in 't openbaar, dan voor een clisma in 't verborgen. - Wat zal hij nu doen? het is waar, de onverwachte te rug komst van den Baron, en de naam van Apothecar had reeds als in één oogenblik de gedachtenis aan zijne ontrouwe charlotte bijna uitgewischt, hij bevond zich dus in

[p. 3]

de daad wat beter, was het dus niet het best maar op te staan, zich aan te kleeden, en zich tegen het gezach van den Baron, en het geweld van den Arts manmoedig te verzetten? hij stond dus op, en naauwlijks had hij zich in volle orde gekleed, en zijn beste paruikje op het hoofd gezet, of de Baron vliegt weder met drift naar booven, vergezeld van den Arts en zijn knecht, draagende, even als een Scepter, in de eene hand een sierlijk ijvoor instrument, en in de andere de stoomende medicijnen. De Baron stapte naar het Ledikant, doch vond het zelve ledig, hij gaf zijne groote verwondering te kennen, dat zijn Secretaris 'er niet meer in lag, en reeds zoo fraai was aangekleed. barend zwoer, dat de pijnen hem op één oogenblik hadden verlaaten, en dat hij zich nu weder wel bevond; dit verblijdde den Baron, doch vermoedende, dat 'er schielijk eene nieuwe vlaag zou volgen, het geen ook door den Arts en zijn knecht ernstig werd bevestigd, deed hij zijn uitterste best om den lijder tot de operatie over te haalen - alles te vergeefsch - de Apothecar en zijn Adjudant waren welspreekend in dit hun vak - alles te vergeefsch: barend betuigde liever duizend dooden te willen sterven, dan zich aan hunne begeerte onderwerpen.

Eindelijk kwamen de twistende partijen, na eenen hevigen strijd minzaam over een, dat de zieke zich aan het bevel van den Baron zou onderwerpen, zoo dra hij de geringste vermaaning van pijn

[p. 4]

gevoelde. - Zoo dra de Arts vertrokken was, betuigde de Baron, dat het hem tot groote vreugde verstrekte, zijnen Secretaris wederom zoo veel beter te aanschouwen, dewijl hij voornemens was een reisje te doen, niet alleen door een gedeelte van Noordholland, maar zelfs door Braband, en Vlaanderen; dat hij bij toeval een bereisd Heer op de buitenplaats, alwaar hij eenige dagen had doorgebragt, had ontmoet, welke wel eer als Gouverneur of Praeceptor bij twee voornaame jonge Heeren had gefungeerd, doch welke zich nu buiten eenig verband bevond, dat hij denzelven op billijke voorwaarden had overhaald, niet alleen om hem op deze reis te vergezellen, maar zelfs om bij hem in te woonen, en zoo dra zijn Zoon wat ouder zijn zou, denzelven onder zijn bestuur te neemen. - Hij roemde den Heer van zon (dus was zijn naam) zeer hoog, hij zeide, dat hij, zoo als hij ten minsten vernomen had, behalven zijne kundigheden in veele vakken van Studie, een vrolijk en aangenaam man was, en dat hij reeds dezen middag zou koomen, om te saamen des anderen daags Amsterdam vaarwel te zeggen, en het vermaardste gedeelte van Noordholland te gaan bezichtigen.

De oogen van den Secretaris glinsterden van vreugde, zijne wangen werden met een helder rood geverwd, en hoe zeer hij weinig tijd te vooren met het grootste tegenzin Amsterdam zou hebben verlaaten, reikhalsde hij nu naar het

[p. 5]

oogenblik om zich van eene plaats te verwijderen, waar van de herinnering zijne ziel zoo zeer pijnigde en kwelde.

De Baron gelaste hem den brief, welke hij even te vooren van zijne Gemaalin ontfangen had te beäntwoorden, en in den zelven melding te maaken van dit hun voorneemen, waar van barend zich, overeenkomstig zijne bekwaamheid, voortreflijk kweet; deze brief zou overhandigd worden door den Koetsier zelfs, welke met de zwaare reiskoets te rug werd gezonden, om zeer groote onkosten te vermijden, welke de Baron tot nu toe in de Logementen had moeten maaken.