Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 237]

Zeven-en-twintigste hoofdstuk. Smertelijke teleurstelling.

Barend had den ganschen nacht om zijne geliefde charlotte gedacht, alles wat zij gezegd, alles wat zij gedaan had, vond hij zoo lief, zoo aartig, zoo vrolijk, dat hij zich voorstelde de gelukkigste aller menschen te zullen zijn, zoo hij met zulk een engel in het huwelijk trad, en haar met zich naar zijn Dorp voerde.

Tot nog toe, wel is waar, had hij duizend maal herhaald, dat hij haar meer dan zijne twee oogappelen beminde, maar van haar te willen trouwen had hij nog nooit een woord gerept - hij nam dus een voorneemen om haar onbewimpeld zijne meening te openbaaren. Hij had reeds op zijn vingers uitgecijfferd, dat hij, met het geen zij zelfs bezat, ordentelijk op zijn Dorp kon leeven, hij zag reeds, bij anticipatie, welke genoegens hij zou smaaken, wanneer hij aan de zijde van zijne beminde door de aangename dreeven naar het Kasteel wandelde; hij vleidde zich dan dagelijks toegang tot het zelve te zullen hebben, dewijl hij zich overtuigd hield, dat Mevrouw van blankenheim zonder zijn vrouw niet meer zou kunnen leeven, daar hij zelfs ondervonden had, hoe aangenaam, en vermaakelijk zij in gezelschap was - de nacht en de morgen

[p. 238]

duurde hem langer dan een jaar, hij kon tot na den maaltijd niet wachten - ten twaalf uuren ging hij haar bezoeken om haar plegtig ten huwelijk te vraagen - hij nadert haare wooning, klimt weder al heigende naar boven, hij klopt herhaalde reizen, niemand antwoordt - eene doodelijke stilte - eindelijk klopt hij heviger, de deur opent zich van zelfs, hij treedt binnen, ziet niemand, zelfs niets van die kostelijke meubelen, welke hij daags te voren nog zoo naauwkeurig had bezichtigd: hij ontstelde - ik ben zekerlijk verkeerd riep hij overluid uit, ik zal maar weder weg gaan.

Een Schoenmaaker, die het onderhuis bewoonde, was eigenaar van het gansche gebouw, hij begaf zich derwaarts, - weet gij ook, mijn vriend! of ik te regt ben? woont Juffrouw dumoron hier niet boven? - gisteren woonde zij daar nog, antwoordde de Baas met onverschilligheid, en al werkende, maar nu niet meer - nu niet meer? herhaalde barend, met ontroering - neen - wanneer is zij dan vertrokken? - dezen morgen vroeg - dit snijdt mij door mijn ziel - mij niet, ik ben 'ef zeer blijde om, nooit verhuur ik mijne kamers weder aan zulke Dames - aan zulke Dames? mompelde barend, eilieve, beste vriend! ik zal u rijkelijk beloonen, staak uw werk en vertel mij kortelijk, wie die Juffrouw was en waar heen zij is vertrokken.

Geldgierigheid was de zwakke zijde in het karakter van den Schoenmaaker, hij wierp zijn leest

[p. 239]

en spanriem met drift weg, en sprak aldus: voor eenige maanden heeft Juffrouw dumoron mijne kamers gehuurd, zij gaf voor eene weduwe te zijn, zij verhaalde mij met traanen in haare oogen welk een. braaf man zij had verlooren, ik had medelijden met haar, ik verhuurde mijne kamers zelfs nog iets minder dan ik gewoonlijk daar van trok; doch welras bemerkte ik, dat zij in haaren verlaaten weduwen staat niet geheel en al zonder troost was. Zoudt gij het kunnen gelooven, Mijn Heer! dat zij dagelijks meer dan door zes of agt verschillende Heeren bezocht wierd? die zekerlijk wel zullen geweeten hebben, waarom zij haar in haare eenzaamheid kwamen gezelschap houden. Dezen ganschen nacht heeft zij gepakt, of haare gehuurde meubels laaten weg brengen, reeds vroeg is zij met twee jonge Heeren uitgegaan, en volgens het zeggen van den kruier met een wagen met vier paarden naar Utrecht, en vervolgens naar Cleef vertrokken.

ô Hemel sta mij ongelukkigen bij! riep barend, terwijl hij verbleekte, en zijne beenen onder hem beefden en knikten. - Wat deert u, Mijn Heer! is zij van uw maagdschap, wel zijt dan blijde, dat zij vertrokken is, dan zult gij 'er geen meer verdriet van zien, de Secretaris gaf voor, dat hij haar Oom was, en dat hij, niettegenstaande haar gedrag, veel achting voor haar had; hij sprak nog eenige woorden, gaf eenig geld, en vertrok, onder het weg gaan met weenende oogen te rug ziende naar de verlaatene kamers.

[p. 240]

Daar lagen nu alle de plannen die hij gemaakt had: droefgeestig keerde hij naar zijn logement te rug, hij wierp zich in zijn bed neder, hoopende in eene horizontaale positie meer in staat te zullen zijn om zich in zijnen tegenspoed gelaten te gedraagen, dan in eene opgaande gestalte.