Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 222]

Drie-en-twintigste hoofdstuk. De secretaris declameert in zijne slaapkamer.

Barend was aan het souper nog stil en opgetogen, niets anders dan een legioen van actrices en danseressen zweefde 'er voor zijn geest, haar stem en gesten vond hij bevallig en verleidend, en naauwlijks was hij in zijn kamer alleen, en bijna geheel uitgekleed, of hem bevong de lust om insgelijks voor den spiegel eenige versen te reciteeren: in het begin bedwong hij zijn stem, doch toen hij zich begon te verbeelden, dat hij het in die kunst reeds ver gebragt had, verhefte hij dezelve zoodanig, dat ze in den stillen nacht door het gansche huis weergalmde.

De hospita, de nieuwsgierigste vrouw van de gansche wijk, kreeg eene onbedwingbaare lust om te onderzoeken wat 'er boven te doen was, zij vermoedde, dat haare gasten hevigen twist met elkander hadden gekregen, zij sloop dus, zonder muilen naar boven, en luisterde eenige oogenblikken met eenen ingehouden adem aan het sleutelgat. Hoorende, dat de Secretaris alleen sprak, ja zelfs psalmen opsneed, welke zij in haare vroege jeugd in de bedompte kelder bij de alom vermaarde matres elsje had geleerd, zoo kwam zij op de gedachten dat deze goede man eene eilen-

[p. 223]

de koorts had gekregen, te meer, dewijl deze stichtelijk versen van tijd tot tijd afgewisseld werden door eenige profane uitroepingen van: liefelijke charlotte, betoveres van mijn jeugdig gemoed enz. Zij verstoutte zich dus de deur te openen, zonder dat de acteur zulks bemerkte; zij zag nu tot haare gerustheid, dat hij alleen en ongewapend was, en zelfs zeer bedaarde oogenblikken had, schoon hij op eens weder eene hevige uitval deed en uitriep: bekoorlijke charlotte, ziel van mijn ziel, leven van mijn leven, gedoog dat ik mij voor uwe voeten werpe.

Zoo dra de Secretaris zich op zijn kniën voor de latafel had geplant, oordeelde de hospita, dit een zeer geschikt tijdstip te zijn om den lijder eens minzaam en bedaard aan te spreeken. Mijn Heer, vroeg zij daar op met een medelijdend stemmetje, deert u iets? - barend zag verschrikt, verbijsterd en beschaamd om, hij meende dat hij de deur wel gesloten had, en bemerkte nu dat men hem beloerd, en zekerlijk reeds eenigen tijd bespot had, te meer, dewijl hij zich bijna in dien staat bevond, waarin onze eerste ouders waren voor hunne vlucht uit het Paradijs.

Eilieve, Juffrouw, zeide hij eindelijk al stamelende, stoor mij toch niet in mijne devotie, ik heb het zwak om mijn avond gebed wat hart en krachtig op te zeggen - de Juffrouw bemerkte zijne verlegenheid, zij vertrok zonder iets meer te zeggen; barend stond met veel moeite weder

[p. 224]

op en kroop in zijn bed, geduurig bij zich zelven wenschende, dat hij of minder sterk had gedeclameerd, of dat hij zijn kamerdeur wat beter had gesloten.