Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Agttiende hoofdstuk. Het raadhuis.

De Gids geleidde hun ongevoelig van de Beurs tot op den Dam, alwaar het Raadhuis zich op eens in zijnen vollen luister vertoonde - Hemelsche Coridon! welk een gebouw! schreeuwde barend met vervoering uit, terwijl hij beide zijne armen ten Hemel verhefte, dat is gewis eene tweede Tempel Salomons: de Baron stond spraakeloos, hij vond in het eerst geen woorden om zijne gevoelens te kennen te geeven, eindelijk zuchtte hij uit, hier moest een Koning of Vorst woonen, deeze geweide plaats moest door geene burger voeten worden betredèn. -

Waren zij opgetogen door het gezicht van buiten, de prachtige Zaalen van binnen trokken hunnen aandacht niet minder; de keurige Schilderijen, die beroemde stukken der vermaardste meesters gingen zij echter ongemerkt voor bij, dewijl zij noch de Mijthologie, noch de geschiedenissen

[p. 205]

van alle volken, noch die van ons Vaderland kenden. - Meer stonden zij verbaasd, en als het ware door den donder getroffen, toen zij bij het uitgaan in het voorportaal twee menschen met deftigheid zagen binnen treden, welke een machine op het hoofd droegen, het geen zij nooit gezien hadden, en waar van zij nog nooit iets hadden hooren verhaalen, wat is dat voor een gedrocht, vroeg de Baron met eenige bedeesdheid, heeft de Hemel deze magere geraamtens met schrikverwekkende waterhoofden bezocht?

de gids.

Geensins, dit zijn Leden der Regeering, welke genoodzaakt zijn een Quarré Paruik op het hoofd te zetten, zoo dra zij zich naar het Raadhuis, of naar de Kerk begeeven.

de baron, (hartig lagchende.)

Nooit, nooit zag ik zulk eene vervaarlijke Paruik in mijn gansche leven, geen schapenvacht is hier bij te vergelijken! ik beklaag die arme menschen, moeten die zoo onophoudelijk tot spot van inboorlingen, en vooral van vreemdelingen verstrekken?

de gids.

Dit geschiedt om hun achtbaarheid bij te zetten, welke zij anders missen: als gij deze zelfde persoonen zonder paruiken zaagt, en in hun poederjas, zoudt gij ze wegens hun mager en bleek gelaat eer aanzien voor leerlingen van den een of ander vermaarden Banketbakker, dan voor Regeerders van eene aanzienlijke Burgerij.

[p. 206]

de secretaris, (met drift.)

Naar mijn dom verstand moet bekwaamheid, en deugd, en het strikt uitoeffenen van eens gemaakte wetten de tegeering achtbaarheid bij zetten, geensins een behangsel, waar tegen honderd vet besmeerde, en wit bepoederde krullen geplakt zijn.

de gids.

Vooreerst, het is altoos zoo geweest, en deze rede is bij een Hollander voldoende; vervolgens geeft hair altoos eenige deftigheid en achtbaarheid: wijselijk heeft men de dieren daar in nagevolgd - zie eens, bij voorbeeld, een schraal gladhairig geitje, in tegenoverstelling van eenen ruigen hairigen bok met eene laag neêrhangende sik, wie van beiden heeft meer deftigheid?

De Baron had zijn mond reeds half geöpend om hem eene objectie te maaken maar hij gevoelde op het onverwachtst eene vrijfachtige beweeging aan zijne voeten; een aantal Jooden jongens borstelden om strijd zijne laarzen, en toen hij hun wilde wegschoppen, baden zij hem om toch de eer te mogen hebben, de lieve gezegende voeten te veegen van een man, van zulk een aanzien en geboorte, zij betuigden niets voor hun werk te begeeren. Dit was juist de toon aangeroerd, waar naar de ziel van onzen Edelman gestemd was, gaat voort, braave kinderen! gaat voort, zeide hij, ik zal u deze eer vergunnen; een schelling was daarenboven nog de belooning van hunnen smeerigen arbeid.