Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 207]

Negentiende hoofdstuk. Het coffijhuis.

De Secretaris, die reeds tegen zijne gewoonte zoo veel uuren had gewandeld, verklaarde dat hij moei begon te worden, en dat het hem onmogelijk was, een kwartier uurs meer voort te stappen; begeeren de Heeren dan ook een Coffijhuis te bezoeken, vroeg de Gids, dan kunt gij wat rusten en wat gebruiken, en te gelijk eenige Couranten leezen in allerlei taalen. - Zeer gaarn antwoordde de Baron, al wat nieuw is, behaagt mij; daar op werden zij in een der vermaardste Coffijhuizen gebragt.

Naauwlijks traden zij binnen, of zij groetten het gansche gezelschap met veel onderdaanigheid, even als of zij in eene zamenkomst van goede vrienden en bekenden waren binnengetreden: niemand was 'er die deze pligtplegingen beäntwoordde, als eenige jonge lang opgeschooten comptoirbedienden, die in eene kleine Stad of Dorp opgevoed, weinige maanden te voren het huis van hunne ouders hadden verlaaten, en in Amsterdam waren aangekoomen, deze namen de vrijheid, om de vreemdelingen, die onnozel rond keeken, wat uit te lagchen, even zoo als zij zelfs eenige weeken te voren wederom door anderen van die zelfde soort waren bespot.

[p. 208]

Eene dikke wolk van rook maakte eene langwerpige Zaal, waar honderd menschen opeengepakt stonden of zaten, niet ongelijk aan eene glasblazerij: de Baron en de Secretaris, hier aan niet gewoon, begonnen, tot verveeling van alle de aanweezigen, hevig te hoesten. De Baron loosde een douzijn Hoogduitsche vloeken, welke hij van zijnen overleden Praeceptor had geleerd: de Secretaris merkte op, dat, hoe zeer de menschen zich zelven als sprot berookten, zij echter weldra door aangenaame gesprekken dit ongemak dubbel zouden vergoeden: zij wachtten geduldig geduurende een half uur; doch tot hunne grootte verwondering werd 'er bijna geen woord gesprooken, elk las met aandacht in zijn nieuwspapier, dat hij in de hand hield, alleen hoorden zij van tijd tot tijd deze woorden, welke even als door eene echo door de knechts werden nagebaauwd: een pijp, wat vuur, een vlammetje, aanneemen, een glaasje wit, een glaasje elixter, een glaasje kina. Op een oogenblik stond de Baron met drift op, verwensch ik het niet, zeide hij, om mij nog langer in deze holen der Cijclopen te laaten berooken, zonder een woord te hooren spreeken, koom Secretaris volg mij gezwind, ik mag duizend voeten in den grond zinken, zoo gij mij hier ooit weder ziet.