Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 193]

Vijftiende hoofdstuk. 't Vertrek van den Baron naar Amsterdam.

Op het leezen van dezen brief had de Baron geen rust meer, hij deed zelfs een voorstel aan den koetsier om nog dien zelfden dag te vertrekken, doch dit was ondoenlijk, de aftogt werd dus bepaald op den volgenden dag met het aankoomen van den dageraad.

Volgens gewoonte kon de Baron dien nacht weder niet staapen, dit ongemak had hij altoos, als hij een aangenaam reisje doen moest; ook was 'er nog eene andere rede bij, welke zijne door den slaap nu en dan geslooten oogen schielijk weder oopende, en dit was slechts een klein stukje papier, het welk de hospes hem had overhandigd. - De Baron vond alles vervaarlijk hoog gesteld, maar dewijl hij gehoord had,- dat 'er niets op was af te dingen, besloot hij die geduchte rekening, waar voor hij met zijn geheel le gevolg eernige maanden op het Slot had kunnen leeven, met grootmoedigheid te betaalen; echter deed hij met het afneemen van zijn puntigen hoed binnen's monds eenen plegtigen eed, dat hij nimmer een voet in dit roofgierig logement zou zetten.

Lavater en hogarts met hunne respective

[p. 194]

leerlingen zouden veel vermaak geschept hebben, om de caricatures van deze twee menschen te zien, toen het geld toegeteld, en de quitantie overhandigd werd. Ik bedank u, Heer Baron! voor uwe prompte betaaling, en in 't vervolg solliciteer ik sterk om uwe gunst, zeide de Hospes al buigende, met een glimlagchend en spottend gezicht, waar uit men zijne vergenoeging leezen kon, dat hij dien onbereisden land-edelman zoo fraai van de huig had geligt: - Ik bedank weder op mijn beurt, antwoordde de Baron met eene gedwongen en kwaadaartige lagch, toor uw goed onthaal, en betoonde vigilantie, wees verzekerd dat ik u zal recommandeeren - recommandeeren! Hier op stapte hij in zijn koets, de koetsier klapte eenige reizen met zijn zweep, en reed op een vollen draf door de straaten van Utrecht; doch de zwaare koets en de daar door ontstaane vermoeidheid der paarden veroorzaakte, dat de Baron niet eer dan laat in den avond de torens van Amsterdam aanschouwde; intusschen had hij zich den ganschen dag vermaakt met het bezichtigen der fraaije lusthoven, welke de boorden van de Vecht, en den Amstel versieren, en die zoo meenig eenen vreemdeling in verwondering houden opgetoogen. -

De Secretaris ontfong hem met de uitgezochtste buigingen, de Hospes en zijne bedienden, deze onderdaanigheid ziende, konden niet afzijn om den Edelman insgelijks met eerbied te groeten

[p. 195]

en welkom te hieten, schooon zij hem weldra, wegens zijne wonderlijke kleeding, achter zijn rug bespotteden.