Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 128]

Derde hoofdstuk. De herberg.

De duisternis, en wel voomamentlijk de vermoeidheid der paarden noodzaakte de reizigers om in een Dorp, eenige uuren van Utrecht af, hun intrek te neemen. Het was echter zoo geheel gemaklijk niet om aldaar te vernachten, de hospes was huiverig om hun in zijn huis te ontfangen, hij wist niet, wat hij van hun moest opmaaken, dan eens zag hij hun aan voor verkleede roovers, dan wederom voor gevangenen uit een dolhuis gevlucht.

De Baron begon te bemerken, dat men zwarigheid maakte, hem in te neemen, en was daar over niet weinig te onvreeden, hoe? zeide hij op eenen scherpen toon, terwijl hij met zijn hoofd uit het portier ging liggen, hoe? zult gij zoo onbeschaamd zijn, om mij, mij uw huis te ontzeggen, daar ik de oudste Edelman ben van geheel den aardbodem? Gij hebt immers duizend maal hooren spreeken van den Baron govert hendrik godefroi van blankenheim tot den stronk? weet gij dan niet het aantal van mijne kwartieren? kent gij dan den Tuchter niet van ons geslacht derk godefroi den Hakkelaar, die zoo veele Saraceenen heeft vermoord, die zoo veele Zuigelingen heeft verpletterd tegen de

[p. 129]

staldeuren, ik wil zeggen tegen de kerkdeuren, zoo dat hunne hersentjes tien Rhijnlandsche voeten ver vloogen, wilt gij mij niet gelooven, vraag het dan mijn Secretaris dié daar zit. De Secretaris stak daar op zijn hoofd mede uit het portier, en zwoer met een plegtigen eed, dat het in de daad zoo had plaats gehad.

Op dit laatste gezegde begon de hospita ook haar mondje te openen, wel! zeide zij met eene snerpende stem, dan hebt gij al een raare Vaâr gehad - kom, kom, de kaerels zijn gek, sluit de deur maar toe, hij mogt mijne kinderen ook eens de hersens inslaan; zoo de ouden zingen, zoo piepen de jongen.

De deur werd toegeslooten. - Daar zaten nu de reizigers in den donker, onbekend, onbereisd, vermoeid, en dorstig: Hoe is het mogelijk, zeide de Baron met een paar douzijn zwaare vloeken, en zich onachtzaam achter over werpende, hoe is het mogelijk, dat zij den Baron van blankenheim niet kennen! welk een lompheid! welk eene vervloekte onkunde! welke beesten woonen 'er toch hier op dezen verdoemden aardbol! (hier gaf hij zulk een stamp met zijn voet, dat beiden de portieken open sprongen, en de Secretaris een half voet hoog opvloog van schrik). Na een wederzijds stilzwijgen van eenige minuuten verstoutte zich barend om den Baron aldus aan té spreeken: ik zon onder uw Hoog gebooren welneemen van gevoelen zijn, dat 'er uit ons midden een commissie zonder kap of reismantel

[p. 130]

naar den Hospes wierd gezonden, die met den man eens vriendelijk sprak, en hem alle verzekering gaf dat wij in de daad lieden van fatsoen zijn: dit vond de Baron zeer goed, en committeerde daar toe zijnen geheimschrijver, die daar op uit de koets stapte, en vreedelievend aan de deur klopte, en het door zachtzinnige woorden, en, wel voornamentlijk door het rinkelen in zijn broekzak, zoo ver bragt, dat 'er logement verleend wierd.

Na het souper kwam de hospes, onderricht door de knechts omtrent de geboorte en rijkdommen van hun Heer, met verslagenheid binnen, en verzocht zijne gasten nedetig om verschooning, dat hij hun voor bandieten had aangezien, hij zeide, dat hij door hunne kleeding in dezen waan was gebragt; hij betuigde zijn innig leedwezen, en dat hij hun nu overeenkomstig hunnen rang zoo onthaalen.

Ja maar, vriend! hoe is het toch mogelijk, dat gij zulk een misstap kondet begaan tegen iemand van mijn karakter? -hebt gij dan nooit gehoord van het Adelijk Huis de stronk? - nooit, mijn Heer! ik betuig het u op mijn eer. - Hoe is het mogelijk! - wel zeide Barend, liebt gij dan ook nooit hooren spreeken van den Schout barend van poederen? - eeven zoo min, mijn Heer! of ik mag verd...d zijn, ik zou hem niet kennen, al viel ik over hem heenen. Hoe is 't mogelijk! zuchtte barend met ontevredenheid uit.

[p. 131]

De Hospes wees hun daar op hunne slaapkamers, en de reizigers, door het gestadig hossen vermoeid, sliepen tot laat in den morgen. Terwijl het rijdtuig werd ingespannen, bezichtigde de Baron een jagtgeweer dat in de kamer hong; zijn geheimschrijver hield in de keuken een vrolijk gesprekje met eene jonge bolle meid, die bezig was om zijne bestofte laarzen wat af te borstelen.