Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Vierde hoofdstuk. Utrecht.

Met het schoonste weder vertrokken zij van daar, en kwamen nog voor den avond te Utrecht aan. Om niet wederom in de logementen afgewezen te worden, gebood de Baron, zoo dra zij bij de Stads poort waren gekomen, halte te houden, en zich eerst in volle orde gereed te maaken: alle de zwaare reisrokken werden uitgetogen, en in een kosser gepakt, de stormkappen werden opgerold, en elk kwam op zijn beurt uit de koets om zich te wasschen, en te laaten afborstelen.

Even als een bataillon, dat in eene frontierplaats zal binnen trekken, eenigen tijd zich voor de vestingen stil houdt, en alle de Officieren en Soldaaten zich een weinig van het stof ontdoen,

[p. 132]

en als dan met fierheid binnen trekken, en moedig rond gluuren naar de opengeschoven, en met jonge maagden en vrouwen wel versierde schuifraamen, met geen minder deftigheid reed de statiekoets langzaam door de zindelijke straaten van Utrecht, met geen minder fierheid beschouwde de Baron en zijn Secretaris de wooningen, en de voorbijgangers: het deed hem intusschen geen groot vermaak, dat zommige hem uitlachten, dat niemand hem met eerbied groette, of dat verre het grootste gedeelte zich de moeite niet wilde geeven om hem aan te blikken.

De Hospes uit een der voornaamste logementen, gekleed in eene fraaje japon met groote lubbes op zijne handen, en eene deftige paruik op, gemaakt naar het model van eene der Hoogleeraaren in de Godgeleerdheid, ontfing hun met de grootste vriendelijkheid en met de uitgezochtste complimenten: dit nam de Baron terstond voor hem in, en deed zijn genoegen daar over blijken.

Zij werden hier op een voortreflijk souper onthaald, en de Secretaris at en dronk met zulk een ijver, dat hij zich naauwlijks den tijd vergunde om een woord te spreeken, of naar eenig gesprek te luisteren. Aan deze tafel aaten nog twee Heeren, en twee Dames, met welke de Baron schielijk in gesprek kwam: hij verhaalde hun, hoe vermoeid hij was van zijne lange reis, vervolgens wat hem gisteren was ontmoet: hij deed eene beschrijving van zijn Kasteel en Boschen, hij telde op zijne vingers hoe veel brakken, dog-

[p. 133]

gen, en windhonden hij had, en voegde 'er ten slotte bij, dat hij niets anders deed als jaagen, vinken, vischen, en kwartels vangen.

Een van deze Heeren had de gewoonte om altoos zeer aandachtig en oplettend te zijn op alle menschen, welke hij ontmoette, zijn voornaamste studie, was om, zoo veel mogelijk, kennis te krijgen van het menschelijk hart, men kan dus begrijpen, met welk eene nieuwsgierigheid hij de gesprekken aanhoorde van een man die sprak zoo als hij dacht, die noch geveinsdheid kende, noch de intrigues der waereld, die nog even was als een nieuw gestempeld stuk gelds, het welk zijn munt onafgesleten vertoont, en niet is afgeschaafd, en afgeschuurd door de verkeering onder de menschen.

De Heer m.... van voorneemen zijnde om den Baron van nader bij te leeren kennen, te meer, om dat hij nog maar zeldzaam in de gelegenheid was gekoomen, om den Adel te beschouwen, zoo bood hij hem aan om hem des anderen daags al het merkwaardige van Utrecht te laaten zien, dewijl hij door zijne goede vrienden daar toe eene zeer geschikte gelegenheid had. De Baron maakte veele buigingen en nam zijn aanbod aan, hoe wel hij van ter zijde liet merken dat hij niet gaarn verkeerde met lieden die van geen Adel waren, vooral niet op publieke plaatsen - Mevrouw m.... eene trotsche Koopmans Dochter van Rotterdam, die zich met haare gansche familie op haar geld, dat juist niet over-

[p. 134]

eenkomstig de strikste eerlijkheid gewonnen was, zeer veel liet voorstaan, en wiens Vader zijne kinderen dagelijks verhaalde, dat hij de grootste en schranderste Koopman was van Nederland, trof deze vernedering ten sterkste, zij werd vuur rood in haar aangezicht en blies als een jonge walvisch. Haar man, die zulks ras bemerkte, verzocht haar niets daar van aan den Baron te laaten blijken, en beloofde haar, hem voor zijne onbeschoftheid, en hoogmoed in 't vervolg wel te zullen straffen.

Mevrouw m... kon zich echter den volgenden middag niet bedwingen om den Edelman voor zijne beleediging, aan haar man aangedaan, ook eenige weinige onaangenaame waarheden te zeggen, en hem voor alle de overige gasten, en zelfs voor de knechts bespottelijk te maaken. Wel! Hoog Edel gebooren Heer Baron! zeide zij, wat is uw rok lomp gemaakt! wat is dat grof laaken! wat een akelig fatzoen van een hoed! wat is uw linnen grof! wat hebt gij lompe knechts, is dat dikke mannetje uw Zoontje! - dan wederom eens, wat zijn uwe handen en aangezicht verbrand! werkt gij in uw tuin om de onkosten van eenen arbeider uit te winnen? - de andere Dame voegde 'er bij: Mijn Heer zal misschien maar een kaale Baron zijn, die niets anders bezit dan een vervallen Kasteel, daar meer uilen in nestelen dan dienstboden - 'er werd algemeen gelagchen, de Secretaris zelfs begon te meesmuilen, want in zijn hart had hij toch een

[p. 135]

afkeer van den Baron om zijn trotschheid en onkunde. - De verlegenheid, gepaard met de grootste verontwaardiging stond op het gelaat van den Edelman, doch hij durfde 'er niet veel tegen zeggen, als hij boos werd begon hij altoos te hakkelen, en hij begreep zeer wel, dat hij als dan nog meer zou worden uitgelagchen.

Om hier een einde van te maaken stond de Heer m.... op, en verzocht den Baron om nu ter bezichtiging van het merkwaardige met hem mede te gaan.