Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 82]

Achttiende hoofdstuk. De commissie uit het dorpsbestuur.

Het was reeds laat in den morgen toen de Baron opstond, hij had zich door zijn zorgen voor het gastmaal, en het verder onthaal der gasten, het geen hij, om de kraamvrouw niet te vermoejen, alleen op zich had genoomen, en vooral door het dansen, hevig afgemat, hij was ook in de daad een liefhebber van dansen, echter meer uit navolging, omdat hij zich verbeelde, dat deze kunst onafscheidbaar was van den adelstand, dan wel, omdat hij zich daar mede vermaakte.

Daar op ging hij met drift naar den stal, om zijn knechts een compliment te maaken, wegens hunne kunde en vaardigheid in de Muziek; hij verzekerde hun, dat er in geen twintig jaaren zulk een fraai bal, noch zulk een streelend muziek was gehoord; dit behaagde de Muzikanten zeer, en de Baron zou zonder twijfel met zijne lofspraaken nog eenige dagen zijn voortgevaaren, zoo hij niet bespeurd had, dat zij alle opslag van huur begeerden, dewijl zij van gevoelen waren, dat het zeer ontëerend was voor de edele Muziek, dat drie zulke voornaame virtuoso's zich ieder in zijne betrekking voor zulk een gering loon verhuurden.

[p. 83]

Naauwlijks begon de Baron dit te bemerken, of hij wist schielijk eenige aanmerkingen te maaken: onder andere waren de meeste der contredansen te ouderwets geweest, de snaaren waren meest alle vals, en alles was veel te langzaam en buiten de maat gespeeld. Dit had een gewenscht gevolg, de virtuoso's scheenen zelfs hier van overtuigd te worden, en niemand sprak meer van opslag van huur.

Van hier begaf hij zich naar zijne geliefde honden, die geduurende het feest en de toebereidselen, tegens hunne gewoonte, onmedoogend aan de ketting hadden moeten liggen. Terwijl hij juist bezig was om twee der grootste en wildste doggen los te maaken, verscheen 'er eene plegtige deputatie uit het Dorpsbestuur, van welke de Schout barend van poederen, een klein dik ineen gedrongen mannetje, met een vooruitpuilenden buik, zich aan het hoofd bevond.

De honden van blijdschap opgetoogen wegens hunne verlossing, liepen als dol over het plein; uit vreugde vloogen zij elk een tegen het lijf, onder anderen sprongen zij onbedachtelijk tegen het wel doorvoede ligchaamtje van den Schout op.

Die aanval was te hevig om te kunnen worden wederstaan: de goede man viel als een wolzak achter over, met de korte doch niet minder dikke beentjes in de lucht. - Even als de olijphan-

[p. 84]

ten, kon hij wel alleen vallen, maar onmogelijk alleen weder opstaan: hij spartelde te vergeefsch. Dit toneel vermaakte den Baron boven maate, hij lachte, dat hij zich genoodzaakt vond zijn buik met beide handen vast te houden.

De Schepenen, in 't eerst verschrikt, wandelden wel driemaal rondom hunnen gevallen president, en bezagen hem met bedeesdheid, eindelijk heften zij hem met veel moeite van den grond op. Dit toeval veroorzaakte, dat niemand zich in staat bevond het compliment van felicitatie afteleggen, zij keerden onverrichter zaake plegtig naar het Dorpshuis te rug, en kwamen aldaar eenparig overeen, dat 'er van dit gansche voorval geene melding zou worden gemaakt in de Notelen.