Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

Elfde hoofdstuk. De vroedmeester Snavelsnuitsius.

De tijd begon met rasse schreden te naderen, dat de Barones haaren Gemaal en het gansche dorp zou verblijden met de geboorte van eene adelijke telg, zij gevoelde zich ongesteld, en dit nam van uur tot uur meer en meer toe, tot dat de Baron op den middag met eenige haazen en een troep honden, welke men reeds op eenen afstand van een half uur had hooren naderen, het Slot, en de kamer instoof: zij blaften altemaal wederom zoo verschrikkelijk, dat de Barones geen gelegenheid had om haar Gemaal te verwittigen, in welk een toestand zij zich bevond: eindelijk kwam 'er een oogenblik stilte: emma nam deze gelegenheid waar, om den Baron aan het oor te zeggen, dat Mevrouw van blankenheim zich gansch niet wel bevond; hij had, verrukt door zijne gelukkige jagt, nog geen tijd gehad om zijn oog op zijn echtgenoote te vestigen, en nu zag hij met ontroering, dat zij zoo bleek was als de dood. Hij vroeg wat haar deerde; naauwlijks wees zij de plaats waar zij pijn gevoelde, of

[p. 55]

het gansche Slot was in vollen opstand: hij schreeuwde om een Vroedmeester, om een Baker, om buuren, om bijstand, met zoodanig een geweld, dat hij eer scheen losgebrooken te zijn uit eene bewaarplaats van krankzinnigen, dan de eigenaar van dit hoogadelijk Kasteel.

Om verzekerd te zijn, dat de persoon, welke op dit bekommerend toneel de eerste rol moest speelen, de boodschap wel zoude ontfangen, besloot hij den looper te paard te vergezellen, en naar de nabuurige Hoofdstad te rennen, om den beroemden snavelsnuitsius in eigen persoon af te haalen; 'er werd een gezadeld paard medegenoomen, waarop die goede man, zoo hij te huis was, terstond zou worden gezet.

Zonder aan zijne Gemaalin kennis te geeven van zijn vertrek, stijgt hij te paard, en galoppeert naar de Stad toe. snavelsnuitsius was gelukkig te huis, hij zat een weinig te sluimeren, nadien hij dien middag wat hartig had gegeeten van eenen voortreflijken Zwijnskop. De Baron verzoekt dat hij hem oogenbliklijk zou vergezellen, dewijl de omstandigheid, waarin zijne Gemaalin zich bevond, geen uitstel gedoogde.

De braave man geloofde hem op zijn woord, al geeuwende verliet hij zijne zachte armstoel, en meenende dat 'er een rijdtuig voor de deur stond, begeeft hij zich naar buiten; hier vindt hij, tot zijne groote verwondering, niets anders dan een hoog gezadeld paard. Met veel complimenten weigert hij hetzelve te beklimmen, dewijl

[p. 56]

hij in geen dertig jaaren op eenig beest hoe genaamd had gezeeten: de Baron dringt 'er op aan, dewijl zijn Gemaalin reeds in doods gevaar kon zijn door de geringste vertraging.

Snavelsnuitsius laat zich eindelijk overhaalen, en beklimt met zijn zwarte rok en groote gestucadoorde paruik, met honderde krullen toegerust, een groot zwart merrij paard. Naauwlijks zat de Arts, of de Baron en de lopper draaven vooruit, de zwarte merrij, reeds meer dan twaalf jaaren gewoon zijnde aan de zijde van het paard van den looper te paradeeren, volgt mede gezwind, het geen den goeden man in niet weinig verlegenheid bragt; hij had naauwlijks den toom vast, en zijn regte voet was nog niet in den stijgbeugel: hij schreeuwde, hij vloekte, hij hoste van de eene zijde van het paard naar de andere: hij verzamelde een troep nieuwsgierige menschen achter zich, die zich met dit gezicht oneindig vermaakte, en een luidruchtig gelach aanheften; doch dit alles kon hem weinig baaten, het paard, even als of hij trots was dat hij zulk een vermaard man op zijn breeden rug omvoerde, hield niet eerder stand, dan voor de valbrug van het Kasteel. -

Snavelsnuitsius was in de daad meer dood dan leevend, eensdeels wegens ongewoonte, voornamentlijk na eenen smaaklijken maaltijd; vervolgens door den harden en moeilijken draf der merrij; en eindelijk wegens zijn dun satijn broekje, het welk niet minder geschift was dan zijne par-

[p. 57]

pes posteriores, welke zich ten trots van allerhande verzachtende zalven, in zoodaanig eenen neteligen staat bevonden, dat de Geneesheer in geen drie achtereenvolgende dagen en nachten, noch kon loopen, noch zitten, noch liggen: en tot overmaat van verdriet was deze hevige spoed ten eenenmaale overtollig, dewijl Mevrouw de Barones wederom geheel hersteld was, en bij zijn aankomst met emma eens naar de Wildbaan was gaan wandelen; aldus noemde de Baron een omheind grasperk, alwaar een groote zwarte bok liep graazen.