Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 44]

Negende hoofdstuk. Emma bij het graf van haaren minnaar.

Vloeij mijne traanen bij dit eenzaam graf, vloeij in deze akelige stilte tot verligting van mijn geprangd gemoed - waarom toch, wreede dood! waarom zijt gij, die mij het dierbaarste ontrukte, voor mij onverbiddelijk? waarom moest gij mij zoo gevoelig treffen! naauwlijks had ik mijn moeder en alle mijne vrienden verlaaten, om met hem, dien ik boven dit alles beminde, weg te vluchten, of gij berooft mij van het eenigste, van het dierbaarste dat mij nog overbleef: - verschriklijke gedachten, die mijne ziel doorbooren! werwaards zal ik mij nu begeeven? naar mijne moeder? helaas! dat moederlijk hart was reeds voor mijne vlucht voor mij geslooten! - willem! willem! waart gij voor weinige dagen mij door den dood ontrukt, eer dat gij mij uit mijn vaderland vervoerde, het zou smartelijk voor mij geweest zijn, maar dit had ik nog kunnen doorstaan, maar nu te sterven! en mij ongelukkige van alle vrienden, van allen troost beroofd, nu alleen achter te laaten! - Ach, mijn vriend! die nu zoo gevoelloos in deze sombere oorden daar neder ligt, konde ik nu uw lot met u deelen, konde nu een en dezelfde steen, die mij nu van

[p. 45]

u afscheidt, ons beiden overdekken! kon het gebeente en het stof van uwe geliefde bij het uwe rusten! - Maar heb ik geen moeds genoeg om u te volgen, om mij te ontdoen van een ongelukkig leven, van eene booze waereld, die mij, zoo lang ik nog rondzwerve, zal versmaaden, en mijne zuivere liefde veroordeelen? zou eene andere, het geen zij zoo sterk beminde, niet tot in den dood zijn gevolgd, en zal ik, in mijnen verlaaten toestand, minder moed dan eene andere bezitten? - welke verfoeilijke gedachten koomen 'er in mijn ontroerd gemoed op! waar heen kan de wanhoop het hart der menschen niet vervoeren! zou ik deze gewijde plaats door eenen zelfsmoord bezoedelen? zou mijn vriend door zulk een schriklijk offer eenigen troost ontfangen? -

O! Eeuwige beschermer der ongelukkigen! die mijn hart en zuivere liefde kent, verligt mijne smarten, vermurw het ongevoelig hart van mijne wreede moeder, ik zal naar haar toe gaan, laat ik door heete traanen van berouw haare liefde weder verwerven, en zoo zij mij weder als haar kind aanneemt, dat zij mij dan dezen troost doe erlangen, dat mijn ligchaam, dat eerlang zal zijn uitgeteerd door droefheid en rouwe, herwaards moge worden overgebragt, om te rusten aan de zijde van mijnen vriend.