Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 20]

Vijfde hoofdstuk. Domine en zijn vrouw draaven naar het kasteel toe.

Domine was juist bezig om in zijn bruine catoene nachtjapon met een groote blaauwe slaapmuts op het hoofd, welkers extremiteit fraai vérsierd was met een groote pluim, zijn tuin te schoffelen, toen de looper, buiten adem, kwam aanloopen om hem op het slot te ontbieden.

Zijn Eerwaarde wilde zich eerst aankleeden, doch de looper verzekerde met krachtige hoogduitsche vloeken, dat hij geen oogenblik kon vertoeven, wilde hij niet in eindelooze ongenade van den Baron vervallen; naauwlijks had hij dit gezegd, of hij snelt met drift wederom te rug. mozes rent hem na met zijne achteruitwaaijende japon, zoo dat hij wonderwel naar het fortuin geleek: op dit geloop kwam de bevallige echtvriendin van mozes toeschieten, die brandende van nieuwsgierigheid om te weeten wat 'er toch op het Kasteel was voorgevallen, haare voorgangers achter na galoppeerde, zij plaatste, nadien zij aan beide zijden zwaar mank ging, haare armen in den omtrek van haare heupen, en zettede dus dezen Atalantischen wetloop niet weinig luister bij.

Alle drie koomen buiten adem, en blaazende als bruinvisschen, op het hoog adelijk Kasteel

[p. 21]

aan. De looper liep in zijn stal, Juffrouw zaaymannius in de keuken, en de Predikant in de spreekkamer.

Hier had mozes nog eenigen tijd om met zijn Japon het zweet van zijn voorhoofd afteveegen, dewijl de Baron nog aan tafel zat, of liever onder zijn flesch nog een weinig zat te sluimeren. - Eindelijk komt de Adelijke Heer al geeuwende ten voorschijn. Hij doet verslag van het gebeurde, en van het blijde vooruitzicht, waarin hij zich bevond, en geeft den Predikant, niet zonder ettelijke reizen, te geeuwen, zijn besluit te kennen, om alle Zondagen, geduurende den tijd van een kwartier uurs, van den predikstoel te laaten bidden, dat het den Hemel mogt behaagen, een kind van het manlijk geslacht te doen gebooren worden, tot nut van den Adel en het Hoogehuis de stronk.

Na veele wijdloopige gelukwenschingen gaf mozes zijne bereidwilligheid te kennen, om zelfs langer dan een kwartier te bidden; doch vroeg alleen maar, hoe ver men kon nagaan, dat de hoog-adelijke vrouw in haare hoog-adelijke zwangerschap reeds gevorderd was: na vernoomen te hebben, dat de tijd der bevalling reeds naderde, gaf hij in bedenking of het wel geöorloofd was, stellig om een Zoon te bidden, nadien 'er, zoo bij geval de Barones zwanger was van een Dochter, 'er een geducht mirakel diende te geschieden, om thans een freuletje in een jonkertje te veranderen.

[p. 22]

De Baron begon zijne hooge waardigheid te gevoelen, hij vloog op, en werd vuur rood van drift en ontevredenheid, hij zeide, dat, daar hij de vrije collatie had, hij ook volgens zijne begeerte en wil zou laaten bidden, dat hij het regt had van afdanken, even zoo wel als van aanstellen, dat hij beval aldus te bidden, in navolging van groote Koningen en groote of kleine Prinsen; dat hij niet wilde tegengesprooken worden, al deugde het gansche gebed geen duit; maar voegde 'er ten slotte bij, dat zoo hij zich van zijnen pligt behoorlijk kweet, het beste anker Hochemer wijn voor hem gereed stond. - Op deze laatste woorden gevoelde de prediker als het ware eenen electrieken schok, zijne oogen vertoonden zich in haaren vollen omtrek even als eene volle maan, zijn mond werd ongevoelig te samen getrokken tot eene slurpende gedaante, en als of hij den olijachtigen Rhijnwijn reeds over zijne dorstige lippen voelde vloeijen; hij stond op, verschoof zijn muts al buigende, het geen hij alle vier voetstappen herhaalde, tot dat hij aan de poort was genaderd, en toen nog boog hij zich ootmoedig, schoon de hoog-adelijke Heer hem reeds lang had verlaaten.