Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 16]

Vierde hoofdstuk. Men zet Mozes Zaaymannius een paruik op.

Terwijl de meid met drift om den paruikmaaker liep, heerschte 'er eene diepe, akelige stilte; de Moeder en de Zoon zuchtten bij beurten, de Vader alleen sprak van tijd tot tijd van de eer, welke hij zou genieten van ook eens op het Kasteel ter maaltijd genodigd, te zullen worden, zoodra zijn Zoon de wettige roepstem volgde. Onderwijlen zond hij ook om zijne naaste bloedverwanten om bij deze plegtigheid tegenwoordig te zijn.

Na verloop van een groot uur koomen de vrienden zedig en zwijgend binnen treeden, zij plaatsen zich met bedeesdheid neder, niet anders dan als of 'er eene groote Chirurgikaale operatie moest geschieden. Eindelijk verschijnt de paruikmaaker, een aantal doozen torsende, alle gevuld met eerbiedverwekkende paruiken.

Mozes ging verbleekt in 't midden der kamer nederzitten: in weinige minuuten lagen zijne schoone hairlokken voor zijne voeten neder. Terwijl hij nu spraakloos nederzat, en moeite deed om zijne traanen te verbergen, wordt 'er hevig gescheld, de winkelknecht overhandigt eenen brief op last van den Baron geschreven, waarin hij

[p. 17]

meldt dat hij vernoomen heeft, dat het costuum der Geestelijken geheel veranderd is, en dat hij dus beveelt om de hairen van den eerwaarden Moses niet te laaten afscheeren.

Nooit zag men heeviger woede op het gelaat van eenig sterveling afgemaald, dan op dat van den kaalgeschooren mozes; hij vloog als een bezetene door het huis; hij vloekte binnen 's monds in 't Hollands, en met luider stemme in 't Latijn per Jovem Lapidem, OEdepol, per fidem hominum atque Deorum, en dit duurde zoo lang, dat de gansche vergaderde meenigte met reden beducht begon te worden, dat hij te gelijk met zijn hair zijn verstand had verlooren; eindelijk legde de patient zich in eene horisontaale positie op het Ledikant neder, en had het geluk een vloed van traanen te storten, het geen alle de omstanders niet weinig verheugde, en welke hem onophoudelijk aanraadden om toch uit te weenen, en zijn hart dus doende lucht te geeven, van welk eene heilzaame raad de lijder zich ook zoo trouw bediende, dat een stroom van ziltig nat langs zijne kaale ooren afvloeide, het geen van tijd tot tijd, en bij verheffing, vergezeld werd van zulk een jammerlijk geklag, dat hij marmer steenen zou hebben kunnen beweegen. Dit had zelfs zulk een invloed op den andersins ongevoeligen paruikmaker, dat hij al schreiende betuigde, een van zijne langste grisaljeparuiken gaarn aan den armen te willen schenken, zoo hij daar door in staat was om den ongelukkigen

[p. 18]

predikant in zijnen voorigen toestand weder te kunnen herscheppen.

Na dat deze stormen eenigzins bedaard waren, begon hij nu en dan te spreeken; hij deed zijne ouders eenige verwijtingen door de reet der gordijnen, en vervloekte de eerste pruim of rozijn welke zijn Vader aan het Adelijk Huis de stronk had geleverd. - Een weinig daar na gevoelde hij eenige koude op zijn hoofd, hij begon onophoudelijk te niezen; hij zag daar en boven dat zijn oude Vader verbleekt nederzat in een afgelegen hoek der kamer, en beducht zijnde dat hij een oorzaak zijn mogt van zijne ziekte of dood, stak hij zijn hoofd buiten het Ledikant, en verzocht met een zachtzinnig stemmetje - om een paruik.

Na lang passen vond men 'er eene; hij stond langzaam op, en wandelde vol gedachten en verleegen met dezelve eenige reizen de kamer op en neder. Zijne bloedverwanten wenschten hem zegen, en vertrokken plegtig en zwijgend, elk naar zijn wooning.

Des anderen daags hadden de oude lieden door de verschillende aandoeningen van den voorigen dag beiden een hevig toeval: hun zenuwgestel was sterk geschokt, en men was met reden beducht voor nadeelige gevolgen. mozes was niet weinig aangedaan, en hij zou gezwind naar Doctor zwetsenburg geloopen hebben, zoo hij moeds genoeg had gehad om met zijn groote paruik voor het eerst ten voorschijn te koomen; nu liet hij

[p. 19]

deze boodschap aan de dienstbode over. - De Doctor komt, vindt de oude lieden niet buiten gevaar, spreekt vier woorden, voelt twee polsen, bekijkt twee tongen, schrijft twee recepten, alles in den tijd van één minuut, en vliegt even als een schigtig dier, dat langen tijd in benaauwdheid heeft gezeten, weder uit het huis.

Het hart van den ouderlievenden mozes was geheel beklemd, zijn afkeer voor de kamenier en de liefde voor zijne ouders voerden openlijk strijd in zijn geprangd gemoed, eindelijk zwigt hij, en belooft zijnen Vader op zijne begeerte zijne hand aan haar te zullen schenken. -

Van dit oogenblik af aan kwamen de oude lieden weder ten voorschijn, en kroopen al steenende uit hun bed: het vermaak om hunnen geliefden mozes eerlang getrouwd te zien met de kamenier van zulk een aanzienlijk Kasteel, deed meer nut aan de zieken, dan de gansche Apotheek van de Gebroeders vyzelstampius.

In minder dan drie maanden was mozes kaal geschooren, getrouwd, predikant, en helaas! een der laagste vleiers van den hoog adelijken Baron van blankenheim.