Het leven, gevoelens en zonderlinge reize van den landjonker Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk (2 delen)

[p. 5]

Tweede hoofdstuk. Govert Hendrik Godefroi van Blankenheim tot den Stronk.

De onverbiddelijke dood, die met eenen gelijken tred zoo wel den edelen als den onedelen afmaait, velde onbarmhartiglijk veele adelijke telgen neder, alleen dezen govert hendrik godefroi besloot hij tot eene andere gelegenheid te spaaren.

Intusschen werd de zorg over de opvoedig van dezen jongen held geheel toevertrouwd aan eenen vreemdeling, weleer Ritmeester van eene Compagnie Pruissische Hussaaren, die om het een of ander wanbedrijf zijn Vaderland had moeten verlaaten, en op een nabuurig slot den Vader van govert hendrik godefroi toevallig had ontmoet, en door zijne bekwaamheid in 't jaagen wel ras het hart van den ouden Baron had ingenomen.

Een man van zoo veele verdiensten op de jagt, moest noodwendig veel bekwaamheid hebben om het hart van den Jonker govert te vormen: in hoe verre echter hij hier in geslaagd is, zal het vervolg doen zien.

Eenige jaaren had deze mentor onzen jeugdigen ulysses rondgeleid door de boschen en velden, toen hij, op eenen donkeren avond naar het Kasteel te rug keerende, door eenen bekenden

[p. 6]

strooper, welke hem reeds langen tijd eenen onverzoenlijken haat toedroeg, werd dood geschooten, en wel aan de zijde van onzen govert, welk treurig verlies weinige weeken daar na nog vergroot werd door het onverwacht afsterven van zijnen geliefden Vader.

Deze dubbele rampspoed trof hem zoodanig, dat hij zich twee volle dagen van de jagt onthield, en eenzaam, en al zuchtende, omdwaalde door de galmende zaalen. Kort daarna bragt hem een zonderling toeval in het gezelschap van eene rijke koopmans dochter: geldgierigheid en verveeling spoorde hem aan om haar zonder veele pligtpleegingen ten huwelijk te vraagen: eenige verborgen zaaden van hoogmoed aan de zijde der schoone, gedoogden niet dat zulk eene schitterende partij werd afgeweezen, weinige maanden daar na werden zij met veel plegtigheid door den vasten band des echts verëenigd.

De jonge Echtgenoote, schoon niet van adel zijnde, zettede echter met haar geld den adelstand niet weinig luister bij: ook besteedde zij eenige honderde goudgeele ducaaten om het gansche adelijke geslacht van derk godefroi den Hakkelaar af, tot op haaren tijd toe te laaten afmaalen, en daar mede de prachtige zaalen van het slot te versieren, welke portraiten de Baron bij alle gelegenheden aan zijne gasten vertoonde, en alle hunne verrichtingen naauwkeurig optelde. –

Eenige jaaren snelden kinderloos henen; de genuuwden brandden vuurig naar eene jonge adelijke

[p. 7]

spruit, en wel naar eene van het manlijke geslacht, dewijl zij anders tot hunne smart voorzagen, dat het zoo oud, zoo aanzienlijk geslacht der blankenheimen geheel zou worden vernietigd. De hoogadelijke gade ontmoette geene zwangere vrouw, of zij benijdde haaren staat, en als zij met haar gemaal al wandelende zoodanig eene bij toeval ontmoette, stootte zij hem eens van ter zijde aan, om hem opmerkzaam te maaken op het geluk dat zoodanig eene genoot: zij verzuimde geene gelegenheid om over dit onderwerp nuttige boeken te leezen: eenige reizen had zij reeds koude, laauwe, en medicinaale baden gebruikt, - helaas! alles zonder vrucht.

Eene onverwachte gebeurtenis noodzaakte den Baron zijne echtgenoote geduurende eenige weeken te verlaaten, na verloop van dien tijd eilde hij naar zijn Kasteel te rug, en vloog in de armen van zijne beminde.

Deze zoo aangenaame ontmoeting had nog aangenaamer gevolgen, weinige maanden daarna ontdekte de Barones iets in 't geheim, dat den Baron geheel in verrukking hield opgetoogen, hij zwoer, zoo zij moeder werd van eenen welgeschapen Zoon, dat hij haar eeuwig zou beminnen, en alle haare betaamlijke wenschen en begeerten zoo veel in hem was, vervullen: hij was zelfs zoo zeer buiten zich zelven, dat hij de grootste moeite had om dit geheim, dat op zijn verheugd hart brandde als een kool vuur, voor alle zijne nabuuren en dienstboden te verbergen:

[p. 8]

zijne wangen gloeiden als de ondergaande zon bij eenen schoonen avond, zijne oogen schitterden als eene verhevene vuurbaak. Nu eens bad hij den Hemel dat hij eens eindelijk zijne telkens herhaalde gebeden zou verhooren; dan eens deed hij eene plegtige gelofte om eenig geld te zullen besteeden tot het vervaardigen van een geheel nieuw zilver doopbekken; dan weder scheen het hem allernoodzakelijkst toe om elken Zondag in zijne Parochiekerk te laaten bidden, dat het den Hemel toch eens mogt behaagen om, tot welzijn van zijn Dorp en Adelijk Huis, hem eenen dierbaaren Zoon te schenken.

Na langduurig beraad en angstig overpeinzen kwam hem die middel het allesgeschikste voor, hij besloot dus om den Predikant te laaten ontbieden, en hem te verzoeken, en des noods te gelasten, om na verloop van eenigen tijd, des Zondags voor den middag, en wel geduurende een vol kwartier uurs voor de zwangere Barones te bidden.

Hij schelt, de looper wordt oogenbliklijk afgelonden om den Predikant te ontbieden.