De fluitspeler en andere verhalen

[p. 51]

Prins Ezel
Rájkumár gadahá

[p. 52]

In een koninkrijk heel ver hiervandaan, woonden eens een koning en een koningin. Zij hadden een zoon die Rawindar heette.

Op zekere dag kwam een danseres met enkele muzikanten in het paleis om de koninklijke familie te vermaken met dans en muziek. De koning en de prins zaten te kijken naar het optreden van de danseres en haar muzikanten. Na korte tijd echter trok de koning zich terug, want hij had nog wat staatszaken af te handelen.

De prins bleef alleen verder kijken naar de voorstelling van de danseres. Zij draaide in het rond en opeens lachte de prins heel luid. De danseres stond met een ruk stil en vroeg: ‘Hoogheid, waarom heeft u mij uitgelachen?’

De koningszoon antwoordde: ‘Och, je hebt gedanst en je lichaam een beetje gek bewogen. Ik vond dat grappig en heb daarom gelachen.’

De dansers riep toornig uit: ‘Niemand kan mij ongestraft uitlachen! Je zal boeten voor deze onbeschaamdheid!’

De jongeman keek de danseres heel verbaasd aan. Hij begreep niet waarom zij zo boos was en zei op een sussende toon: ‘Maar ik had niets kwaads in de zin.’

Toch sprak de danseres met dreigende stem: ‘Ik zal je betoveren! Ga als een ezel naar het rijk van koning Basora. Daar zul je in de gedaante van een ezel met de dochter van deze koning trouwen. Daarna zal jouw eigen kind je neervellen!’

Op hetzelfde moment werd de koningszoon een ezel en liep het paleis uit. De danseres vertrok daarna met haar muzikanten.

Toen de koning korte tijd later terugkwam, zag hij dat allen weg waren. Overal liet hij naar prins Rawindar zoeken, maar de prins was verdwenen en hij bleef onvindbaar. De koning en koningin wisten niet wat er was gebeurd en hadden veel verdriet over het verlies van hun enige zoon.

Prins Rawindar liep ondertussen in de gedaante van een ezel naar het rijk van koning Basora. Daar aangekomen ging hij naar een stal die aan een wasbaas toebehoorde. Er bevonden zich nog enkele andere ezels in die stal en prins-ezel begon ze te bijten en te trappen. De arme ezel balkten luid van pijn en schrik en de wasbaas kwam aangerend om te kijken wat er aan de hand was. Tot zijn grote verbazing zag hij een vreemde ezel in zijn stal. Hij begreep niet waar die zo opeens vandaan kwam,

[p. 53]

[p. 54]

[p. 55]

Ego rájá aur ego ráni ráhá; u duno ke ego betá ráhá aur okar nám Rawindar ráhá.

Ek din ego nacaniyá aur bájá bajáwewalá admi áil nác-bájá kare mahal men. Rájá aur rájkumár Rawindar baith ke tákat ráhá.

Thorá der men, rájá cal gail kuch kám kare apan rajwár ke báre men.

Ab rájkumár akele baith ke táke hai kaise nacaniyá náce hai. Etne men nacaniyá máris phirki aur rájkumár hans deis. Tab nacaniyá khará bhail aur punche: ‘Rájkumár, áp káhe ke hamme dekh ke hansle hai?’

Rájá ke betá bole: ‘Are, bahin, tu nác-wác karle, tu apan dehin ek rakam ke hilaile idhar udhar, ta ham dekh ke hans deili.’

Nacaniyá ke bahut gussá lagal aur bole: ‘Ham toke saráp deb. Tu ká sonce hai, toke ná cáhat ráhá hamme hans de we ke!’

Pahile ke saráp bahut arbar cij ráhá aur rájkumár ghabrái ke táke, u na samjhe káhe ke nacaniyá ke etná gussá lagal. Bole: ‘Ham saráp ke bát kuch ná janilá, baki ham ná kuch kharáb bicár karli.’

Tabbo nacaniyá bole: ‘Ham toke saráp deilá, ehi ke máre ki tu hamme dekh ke hansle hai. Tu gadahá ban ke jáo, rájá Basorá ke ráj men. Hunwápar gadahá ke rup men rájá Basorá ke beti sanghe biyá hoi. Bád men tor larká toke mári!’

Jaise nacaniyá rájkumár ke sarápis, oise u gadahá ban gail.

Becárá rájkumár gadahá ban ke mahal se nikar ke cale lagal. Tab nacaniyá bájá bajáwewálá admi lei ke cal gail.

Jab rájá laut ke áil, dekhe ki okar betá mahal men ná hai.

Sagaro khoje apan larká ke, baki kahun ná pais. Rájá aur ráni ná jane ká bhail u sab ke betá ke aur duno muri patak patak ke, roi roi ke rahi gail.

Rájkumar Rawindar idhar gadahá rup men calat calat rájá Basorá ke rajwár men pahuncal. Hunwápar ego gadahá sálá men gail. Omen dusar gadahá ráhá aur rájkumár ká kare?

Gadahawan ke idhar udhar káte lagal aur lát máre lagal. Sab gadahawan cillái lagal. U gadahá sálá ek dhobiyá ke ráhá; jab dhobiyá sunis ki kuch ho hai hunwápar, u daur ke áil. Dekhe ego gadahá, ná jáne káhán se áil. Dhobiyá ego dandá lei ke gail gadahawá ke piche, baki oke ná pakar páwat ráhá. Tab admiyá hairán hoi ke, thakal-wakal gail sute. U din se rájkumár gadahá sálá men rahe lagal.

Baki tin roj ke bád, gadahawá ab dhobiyá se kahe: ‘Are,

[p. 56]

maar hij pakte een dikke stok om hem er van langs te geven. De wasman rende achter de ezel aan, maar hij kon hem niet te pakken krijgen. Doodop van het rennen ging de arme man ten slotte slapen.

De vreemde ezel bleef toen in de stal van de wasbaas wonen. Na drie dagen sprak hij plotseling tot de wasbaas: ‘Zeg wasbaas, als je me niet met de dochter van koning Basora laat trouwen, zal ik je levend villen!’

De wasman schrok toen hij opeens een stem hoorde. Hij keek angstig om zich heen, maar zag niemand. De ezel herhaalde daarop wat hij gezegd had en de wasbaas zag tot zijn verbazing dat het de vreemde ezel was die sprak. Hij wist niet wat te doen met die brutale ezel en liep snel de stal uit.

Maar elke morgen wanneer de wasbaas in de stal kwam, zei de vreemde ezel hetzelfde tegen hem: ‘Wasbaas, als je mij vandaag niet laat trouwen met de dochter van koning Basora, zal ik je levend villen!’

Wanneer de ezel zag dat de wasbaas niets deed of zei, begon hij de andere ezels in de stal weer te bijten en te trappen.

Na enkele dagen had de wasbaas genoeg van die vreselijke ezel en ten einde raad ging hij naar koning Basora. Hij viel op zijn knieën voor de vorst neer en riep wanhopig uit: ‘Majesteit, u alleen kunt mij helpen! Er is een vreemde ezel in mijn stal gekomen. God weet waar hij vandaan komt, maar hij bijt en trapt mijn eigen ezels. En hij kan ook nog praten! Elke morgen zegt hij tegen mij dat hij me levend zal villen als ik hem niet laat trouwen met de dochter van koning Basora. Hoogheid, u alleen kunt mij verlossen van deze ellendige ezel. Ik weet anders niet wat ik moet doen.’

Toen koning Basora het verhaal van de wasbaas hoorde, dacht hij lang en diep na. Ten slotte sprak hij: ‘Goed, ik zal je helpen. Misschien heeft het lot dit zo beschikt. Breng die ezel maar hier, ik zal hem mijn dochter tot vrouw geven.’

De wasbaas ging opgelucht naar huis en bracht de ezel naar het paleis van koning Basora. De vorst zette de ezel zelf een maur (kroon van een bruidegom) op en liet hem daarna met zijn dochter, prinses Anjani, trouwen. De koning had ook een paleis voor zijn dochter laten bouwen en de prinses ging met haar ezel-bruidegom naar dat paleis.

Op de dag van de bruiloft was prinses Anjani erg verdrietig. En toen ze 's avonds met haar bruidegom in het paleis was,

[p. 57]

dhobiyá, jab tu hamme rájá Basorá ke beti sanghe biyá ná kariye, ta ham tor khál udher dárab!’

Jab dhobiyá i bát sunis, u bahut ghabarái gail aur u idhar udhar táke hai ke batiyá hai. Baki koi ke ná dekhis. Tab gadahawá phin kahis u bát. Dhobiyá dekhe hai ki gadahawá batiyá hai aur koi ná. Becárá, ná jáne ká kare ke, kuch ná kahis, bas gail apan ghar men.

Baki roj sabere, jab dhobiyá áwe hai gadahá sálá men, gadahawá kahe hai i bát: ‘Dhobiyá, jab tu áj hamme ná biyá kar diye rájá Basorá ke beti sanghe, tab ham tor khál udher dárab!’ Jab gadahawá dekhe hai ki dhobiyá kuch ná bole hai, tab dusar gadahawan ke káte-pite hai.

Aise sunat sunat, dui-cár roj, ta dhobiyá ke muri bhar gail.

Kuch aur ná karis, bas gail rájá Basorá ke lage. Rája ke pánw paral aur bole: ‘Rájá, áp hamme madad karo, kháli áp hamme madad kar sake hai. Ek gadahá áil hamre gadahá sálá men, ná jáni káhán se bhág ke, aur sab gadahawan ke káte-pite hai. Uppar se roj sabere ham se bole hai ki tu rájá Basorá ke beti sanghe hamme biyá ná kar diye, tab ham tor khál udher dárab. Rájá, tu jáno, ham hairán hoi gaili.’

Raja Basorá ab bicár karis ki kaisan bát hai. Tab bole: ‘Acchá, sáit hamár beti ke nachatrá men likhal hai, to aisne karal jái. Láo gadahawá ke, ham oke biyá karab apan beti ke sanghe.’ Ab dhobiyá khusi bhail aur háli se gail ghare aur gadahá lei ke gail mahal men. Rájá gadahawá ke maur pahinái ke apan beti Anjani sanghe biyá kar deis. Rájá apan beti ke ego mahal banwái deis ráhá aur rájkumári apan gadahá dulahá ke sanghe gail mahal men.

Rájkumár kháli sonc men paral ráhá, sonce kaise hamár jindagi biti ek gadahá ke sanghe. I sab bát soncat soncat, becári rowe lagal. Gadahawá dulahá dekhe, baki kuch ná bole.

Rájkumári thakal-wakal ráhá aur apan kamrá men gail sute ke. Gadahá dulhawá okar páche páche calal aur ohu gail sute; palang par rájkumári, bhunyá men gadahá.

Rát ke rájkumári acakke men jagal aur táke hai káhán okar gadahá dulhawá hai. Ta ká dekhe hai? Ek sundar rájkumár bhunyá men paral hai. Háli se rájkumár ke jagáis aur ose punche hai ki u ke hai aur káhán gadahawá hai. Rájkumár ab kahe lagal ki okar nám Rawindar hai aur ego nacaniyá oke saráp deis ráhá, aur aise aise bát bhail. Ab u kháli rát ke admi ban já hai aur din ke phin gadahá.

[p. 58-59]

[p. 60]

ging ze stil in een hoekje zitten en vroeg zich af hoe ze nu met een ezel als bruidegom moest leven. De arme prinses begon van verdriet te huilen. De ezel zag dat, maar zei er niets over. Toen de prinses naar haar kamer ging om te slapen, liep de ezel achter haar aan. Zij ging op bed liggen en de ezel op de vloer.

Enkele uren later werd de prinses plotseling wakker en wat zag ze tot haar verwondering? In plaats van een ezel lag er een schone jongeling op de vloer te slapen. Ze schudde hem wakker en vroeg wie hij was en waar haar bruidegom was. De jongeling vertelde haar toen dat hij in werkelijkheid een prins was en dat een danseres hem had betoverd. Overdag was hij een ezel en 's avonds verkreeg hij weer zijn menselijke gedaante. De prins en de prinses kregen elkaar lief en woonden samen heel gelukkig in hun paleis. Ze werden na een jaar ook gezegend met een zoon, die zij Suraj noemden.

Na enkele jaren, kwam er op een dag een vriendin van prinses Anjani op bezoek. Toen ze de prinses zag, riep ze verwonderd uit: ‘Zeg, Anjani, ik dacht dat je veel verdriet had en erg ongelukkig was. Maar je ziet daar niet naar uit. Vertel eens, lieve vriendin, wat er aan de hand is? Je bent met een ezel getrouwd en toch zet je zo'n vrolijk gezicht op? Het lijkt alsof je erg gelukkig bent!’

Prinses Anjani kon haar vriendin echter niet vertellen hoe de vork in de steel zat. Prins Rawindar had haar verboden ooit één woord daarover aan iemand te zeggen. Daarom zuchtte ze:

‘Ach, wat moet ik doen, het is mijn lot.’

De vriendin wilde blijven overnachten; prins Rawindar had de prinses echter op het hart gedrukt nooit iemand binnen te laten. Maar prinses Anjani wilde graag haar vriendin bij zich hebben en zei: ‘Ik zal je de kamer naast de onze geven. Je moet dan 's avonds door het sleutelgat in onze kamer kijken en je zal alles begrijpen. Maar zeg nooit één woord over wat je te zien zult krijgen.’

Prinses Anjani bracht de vriendin toen naar haar kamer. De ezel wist helemaal niet dat prinses Anjani heimelijk iemand in huis had gehaald.

's Avonds keek de vriendin door het sleutelgat en zag dat de ezel zijn vel afstroopte en een knappe prins werd. Geen wonder, dat prinses Anjani geen verdriet heeft, dacht het meisje. Ze dacht

[p. 61]

Rájkumári Anjani aur rájkumár Rawindar apne men bahut prem kare lagal aur aisne sanghe rahe lagal mahal men. Rájkumár Rawindar roj rát ke apan gadahá ke jhori utár ke admi ban já hai aur roj sabere jhoriya pahin ke gadahá ban já hai. Aise karte karte ego larká bhi paidá hoi gail; okar nám Suraj ráhá.

Ekát baris ke bád rájkumári Anjani ke ego saheli áil oke dekhe. Jab u áil, bolis: ‘Are, Anjani, ham soncat rahili ki toke bahut dukh hoi. Baki tor cehará dusar rakam dekhá hai. Ná dekhá hai ki toke bahut dukh hai. Ká bhail, bahin, tu ego gadahá sanghe rahe hai aur aisan cehará? Lage hai jaise toke bahut sukh hai!’

Rájkumári to na bol sakat ráhá kaisan bát hai, rájkumár Rawindar oke bolis ráhá ki koi ke ná bataiye. ‘Ka kari, hamár karam men aisne likhal hai’, u bolis.

Saheliyá mángat ráhá hunwápar rahe ekátgo din, baki rájkumár Rawindar bhi bolis ráhá ki koi ke ghar men ná laiye. Baki ká kare rájkumári, okar saheli ráhá. Ohi se bolis: ‘Sun, tu hamár saheli báte. Hamár dulahá ná mánge hai ki koi hinyápar rahe, baki toke ham ego dusar kamrá men kar debe, ham log ke kamrá ke bagal men. Ta hunwápar cábhi ke hol men se takiye, tab samajh jaiye ká hai, baki kuch koi se ná boliye!’

Rájkumári apan saheli lei ke gail aur apan kamrá ke bagal men kar deis. Etne men gadahawá ghare áil aur gail kamrá men, ná jánat ráhá ki ek dusar koi ghar men hai.

Rát ke rájkumári Anjani ke saheli gail cábhi ke hol men se take. Sát baje rát ke dekhe hai ki gadahawá apan jhoriyá utáris aur ek sundar rájkumár ban gail. Ab saheliyá sab bát samajh gail. Apne man men sonce hai ki ohi se Anjani ke koi sonc-phikir ná hai. Ab bicár karis ki jhoriye men karámat hai; jhoriyá ná rahi, rájkumár ná pahiri, ná gadahá bani.

Rát ke rájkumár aur rájkumári gail sute. Saheliyá agore; jab duno khub sutat ráhá, ta u dhire dhire cal gail u sab ke kamrá men. Jhoriyá rájkumár ke bagal men ráhá aur saheliyá jhoriyá lei ke gail bahare. Khub ági banái ke jhoriyá omen dar deis. Sonce ab Anjani piyár aur prem se rahe saké hai, okar admi kabhi ná gadahá bani.

Jab jhoriyá jare lagal, tab rájkumár Rawindar jor se cilláis aur jág gail. Rájkumári bhi jág gail aur ghabarái ke táke.

Jaise jhoriyá jar gail, rákhi ban gail, oise rájkumár Rawindar ek bágh ban gail aur Anjani se bole: ‘Bhág já hinyá se nahin

[p. 62-63]

[p. 64]

ook dat de ezelshuid de schuld van alles was. Wanneer die er niet zou zijn, zou de prins hem niet meer kunnen aandoen en geen ezel meer kunnen worden, bedacht ze opeens.

Toen de prins en prinses in diepe slaap waren sloop het meisje de kamer binnen. Ze pakte het ezelsvel en ging daarmee naar buiten. Ze ontstak een groot vuur en gooide het ezelsvel daarin. Het meisje dacht dat haar vriendin Anjani van die dag af helemaal gelukkig verder zou kunnen leven.

Maar toen het ezelsvel begon te branden, werd prins Rawindar met een schreeuw wakker. Prinses Anjani stond geschrokken op en keek de prins bezorgd aan. Toen het ezelsvel helemaal tot as verbrand was, veranderde de prins tot haar schrik in een tijger. Hij gromde tegen Anjani: ‘Maak dat je wegkomt van hier of ik eet je op!’

Doodsbang pakte de arme prinses haar zoontje bij de hand en holde hard weg. Toen de vriendin haar zag, begreep zij dat er iets mis was gegaan en rende naar huis. Maar de koningsdochter vluchtte uit vrees voor de tijger naar een ander land.

Prins Rawindar was in een vervaarlijke tijger veranderd en hij begon overal rond te zwerven. Op een dag kwam hij ook in het koninkrijk waar prinses Anjani met het kleine prinsje Suraj woonde. Daar probeerde de betoverde prins de mensen te pakken. Hij rende achter ze aan en sloeg zijn scherpe klauwen naar hen uit. Hij herinnerde zich niets van zijn bestaan als mens.

Dodelijk verschrikt gingen de bewoners van dat land naar hun koning en smeekten hem hen te verlossen van die gevaarlijke tijger, omdat hij anders iedereen uit het rijk zou opeten.

De koning liet onmiddellijk vele sterke en dappere mannen roepen en gaf ze de opdracht de tijger te doden. Maar niet een van die dappere strijders kon de tijger doden. De mensen waren bang voor de tijger en niemand durfde zich op straat te vertonen.

Op een dag zei de kleine prins tegen prinses Anjani dat hij de tijger wilde doden. De prinses schrok toen ze hoorde wat het prinsje van plan was en zei: ‘Ik heb slechts één kind. Ik weet bovendien niet wat er van je vader geworden is. Blijf bij mij, mijn zoon. Je bent maar een jongetje van zeven jaar, hoe kan jij een tijger doden! Alle sterke mannen zijn door de tijger verslagen. Hij zal jou opvreten, dapper prinsje!’

[p. 65]

ham toke kátab, khái dárab!’

Anjani ab apan larká lei ke bhagal jor se. Saheliyá samajh gail ki kuch kharáb cij bhail aur u apan ghare bhág gail. Baki rájkumári Anjani etná derái gail ki u bhagte bhagte ek dusar des men pahuncal. Aur ab hunwápar rahe lagal. Ná jáne kaise okar admi phin mili, ná jáne káhán hai, kaunci u kare hai, kaise rahe hai.

Idhar rájkumár Rawindar bágh ban ke sagaro cale lagal, u ab admi ná ban sakat ráhá aur kuch bhi ná jáne. Aise calat calat ohi des men pahuncal jáhán rájkumári Anjani aur okar betá Suraj rahat ráhá. Hunwápár rájkumár bágh ke rup men sab admi ke páche daure lagal aur sab ke panjá máre lagal. Sab koi ke dar lagal aur sabhan gail rájá ke lage. Rájá se bole ki oke cáhi kuch kare ke, nahin u baghwá des bhar ke admi khái dári. Rájá tab jabbar jabbar admi ke bolwái ke bolis baghwá ke már dáre ke. Sab gail, baki ekko na baghwá pakar páwát ráhá. Ek din rájkumári ke betá, Suraj, apan mái se kahis ki u jái ab baghwá pakare. Rájkumári ghabarái ge aur bolis: ‘Kháli ekke larká hamme hai, ná jáni káhán tor báp hai. Ná já betá, hamre lage rahi já. Tu to ek sát baris ke baccá báte, tu kaise mariye baghwá ke. U toke khái dári!’

Suraj apan mái se kahis: ‘Na derá, maiyá, ham oke már dárab! U káhán ham ke kuch kari. U ham ke khái dári? Ham oke apne se kháb!’

Baki rájkumári Anjani oke ná mángat ráhá jái dewe. Tabbo, ek din Suraj tir lei ke, cuppe se ghar se nikaral aur gail baghwá khoje. Calat calat, acakke men dekhis ki baghwá calal áwe hai. Háli se gail aur rastá ke bic men khará hoi gail. Jab baghwá oke dekhis, ta u dant ciyár ke okar uppar dhaural. Suraj apan tir caláis baghwá ke uppar. Tirwá baghwá ke muh men cal gail aur baghwá gir paral.

Tab Suraj háli se apan mái ke lage gail. Anjani rájkumári okar sanghe sanghe gail dekhe ki sacce ke baghwá maral hai. Baki ká mái-betá dekhe hai? Jáhán baghwá paral ráhá, ek admi paral hai. Jab aur áge sabh gail ta dekhe ki rájkumár Rawindar hai.

Rájkumári Anjani oke boláis. Dhire dhire apan ánkhi khol ke, Rawindar táke hai. Jab dekhis apan rájkumári aur betá, ta bahut khusi bhail. Ab Rawindar kahe lagal ki aisan aisan bát bhail. ‘Ham ke saráp milal ráhá ki hamár betá hamme mári. Ham bágh ke rup men koi ke ná cinh paili. Baki phin admi

[p. 66]

[p. 67]

ban ke ham sab ke cinhilá. Aur áj se saraáp ekdamse tut gail.’

Ab duno práni apan betwá ke lei ke gail rájkumár Rawindar ke báp ke rajwár men. Okar mái-báp sonc se burhái gail ráhá. Sab bahut khusi bhail jab u sab ke betwá phin laut ke áil. Rájá aur ráni punche káhán u etná din ráhá. Tab rájkumár Rawindar kahe lagal ki nacaniyá saráp deis ráhá aur okar uppar bahut musibát par gail ráhá.

Rájá ke bahut gussá lagal. Nacaniyá ke pakarwái ke bahut pitwái ke apan rajwár men se khader deis. Rájkumár Rawindar, rájkumári Anjani aur Suraj ohi din se mái-báp ke rajwár men bahut piyar aur prem se rahe lagal.

Jab rájá mar gail, tab rájkumár Rawindar rájá banal aur bahut piyár aur akkil se apan des caláwe lagal.

[p. 68]

Fier zei prins Suraj echter: ‘Wees niet bang, moeder, ik zal hem doden. Hij mij opvreten? Ik eet hèm op bedoel je!’

Maar prinses Anjani liet zich niet ompraten en het prinsje moest thuis blijven. Op een dag gelukte het hem toch weg te sluipen. Hij rende weg met pijl en boog in zijn hand, op zoek naar de tijger. Plotseling zag hij de tijger aankomen en hij ging vlug midden op de weg staan met gespannen boog. De tijger werd woest toen hij het brutale kereltje zo zag staan. Hij sperde zijn muil wijd open en sprong brullend op het dappere prinsje af. Maar prins Suraj was hem te snel af en nog voor de tijger hem kon pakken snorde een pijl recht in zijn opengesperde muil. Brullend viel de tijger dood neer.

Het prinsje holde blij naar prinses Anjani en vertelde haar wat hij had gedaan. Samen gingen ze kijken naar de gedode tijger. Maar wat zagen ze tot hun grote verbazing? Op de plaats waar de tijger had gelegen, lag nu een man. En toen ze dichterbij kwamen zagen ze dat het prins Rawindar was. Wat waren ze blij eindelijk de verloren gewaande prins terug te zien!

Prinses Anjani riep hem bij zijn naam en langzaam opende de prins de ogen. Wat voelde hij zich gelukkig toen hij zag dat hij weer zijn mensengedaante had en dat hij prinses Anjani en het prinsje weer teruggevonden had!

Hij vertelde dat een boze vrouw hem had betoverd en dat ze had gezegd dat zijn eigen kind hem zou neervellen. Dat was gebeurd, maar toen prins Suraj de tijger had gedood, was de betovering verbroken en werd hij weer een prins. Prins Rawindar vertelde verder dat hij als tijger niemand meer kon herkennen, maar nu wist hij alles weer.

De koningszoon ging samen met prinses Anjani en het prinsje op weg naar het rijk van zijn ouders. De koning en de koningin konden hun ogen niet geloven toen ze hun verloren gewaande zoon terugzagen! Ze waren vroeg grijs geworden van verdriet, maar wat waren ze blij toen ze de koningszoon weer zagen! En dan nog met een schone prinses en een dapper prinsje!

Prins Rawindar vertelde de koning dat de danseres hem betoverd had en dat hij daardoor zoveel had moeten doorstaan. Toen de vorst dat hoorde, beval hij woedend de boze vrouw gevangen te nemen. Hij liet haar honderd stokslagen geven en daarna werd ze uit het rijk verbannen.

[p. 69]

[p. 70]

De koninklijke familie leefde daarna nog lang en gelukkig. En toen de oude koning kwam te sterven, volgde prins Rawindar hem op en hij regeerde met grote wijsheid over zijn land.