De fluitspeler en andere verhalen

[p. 27]

De prinses van Awadpur
Awadpur ke rájkumári

[p. 28]

Vele vele jaren geleden, leefde er eens in het koninkrijk Awadpur een wonderschone prinses.

Haar onderdanen noemden deze prinses liefkozend de bloem van Awadpur. Zij was mooier dan alle andere vrouwen in haar land en ze had ook nog een bijzondere eigenschap. Wanneer ze erg boos was en iemand aankeek, verbrandde de onfortuinlijke man of vrouw tot as. De bewoners van Awadpur deden dan ook hun uiterste best hun geliefde prinses niet boos te maken.

Gelukkig kon zij zich goed beheersen en slechts zelden werd iemand door haar boze blikken verbrand.

Op zekere dag ging de prinses samen met haar hofdames een wandeling maken. Enkele hofdames liepen voor de prinses en de overigen achter haar. Toen ze zo aan het wandelen waren, kwam er toevallig een prins te paard aangereden. Hij had over zijn koninklijk gewaad gewone kleren aan en niemand kon zien dat hij een koningszoon was. De prins zag in de verte een groep voornaam geklede vrouwen lopen en hij kwam nieuwsgierig dichterbij. In het midden van de groep hofdames zag hij een prinses lopen. Zo'n mooie jonkvrouw had hij nog nooit in zijn leven gezien en hij vatte meteen een grote liefde op voor de wonderschone koningsdochter.

De prins begon toen op zijn paard gezeten stapvoets voor de groep vrouwen uit te rijden. Om de aandacht van de schone prinses te trekken liet hij zijn rijdier telkens enkele stappen voorwaarts doen en dan weer enkele stappen achterwaarts.

Maar de prinses en haar gevolg vonden de zwerver op het paard wel wat brutaal en de edel vrouwe riep geërgerd uit:

‘Zeg zwerver, waarom versper je ons de weg? Weet je niet dat ik de prinses van dit koninkrijk ben? Scheer je weg of het zal je berouwen!’

Maar de koningszoon deed alsof hij niets gehoord had en ging rustig door. Hij liet het paard ook nog allerlei capriolen maken. Hij wist echter niet dat de prinses de macht had met haar blikken iemand tot as te verbranden.

De edelvrouwe die dacht dat ze met een onbeschaamde zwerver te doen had, werd heel boos toen ze zag dat hij geen aandacht aan haar woorden schonk. Woedend riep ze uit:

‘Ik kan mezelf niet meer beheersen! Wee jou, ongemanierde boerenpummel, nu zul je merken wie ik ben. Je kunt de prinses van Awadpur niet ongestraft lastig vallen!’

[p. 29]

[p. 30]

[p. 31]

Ek dur des men ek bahut sughar rájkumári rahat ráhá. U des ke log oke ‘Awadpur ke phu’ boláwat ráhá.

U rájkumári atiyand sundar ráhá aur jab gussát ráhá aur koi ke jab ták dewe, tab u admi bhasam hoi ját ráhá. U des ke log sab cij karat ráhá jemen u sab ke rájkumári ke gussá ná lage. Baki rájkumári apne ke acchá se thám sakat ráhá; kháli kabhi kabhi koi okar gussá se jar ját ráhá.

Ek roj, rájkumári sakhilogan ke lei ke ját ráhá ghume. Áge áge sakhilogan calat ráhá, bic men rájkumári aur páche páche bhi sakhilogan. Bahut dur se ek rájkumár áwat ráhá. U rájkumár uppar men rájkumár ke kaprá ná pahinis ráhá aur koi ná ján sakat ráhá ki u ek rájkumár hai. U dekhis ki dur men áge-piche bahut aurat log áwat ráhá. Aur áge jab gail, ta dekhe ki ek sundar se sundar rájkumári bic men calat ráhá. U apan jindagi men aisan sughar rájkumári ná dekhis ráhá. Rájkumár to ekdamse okar uppar lobháil gail.

Rájkumár ek ghorá par baithal ráhá, bas u ká karis? Aur áge jái ke rastá chere lagal. Áge-piche ghorá caláwe lagal aur Awadpur ke rájkumári aur okar sakhilogan dekhe ki sab ke áge áge ego admi ghorá par baith ke cale hai.

Tab rájkumári bolis: ‘E, murak, tu ká hamár rastá chere hai? Tu ná jáne hai ki ham Awadpur ke rájkumári hai? Hat já hamár rastá se!’

Rájkumár kuch ná bolis; karis jaise ná sunis. Aur áge áge já hai. U ná jánat ráhá ki rájkumári ke ánkhi men etná tágat hai.

Rájkumári dekhe ki admiyá ná sune hai aur apan rastá se ná hate hai. Tab rájkumári ke bahut gussá caharal aur jor se bolis: ‘Ham apne ke ab ná thám sakilá! Tu dekhiye ab ki ham ke báti, badmás kahinke! Tu Awadpur ke rájkumári ke aise ná cher sake hai. Ab toke sajá mili!’

Rájkumári apan ánkhi gussái ke utháis aur tákis rájkumár ke: okar kaprá jhat se jare lagal.

Rájkumár dekhe ki apan kaprá jare hai, bas u bahut jor se apan gor jhatkis aur kudal ghora par se, jemen agiyá butái jái.

Jaun jutá u pahinis ráhá, jái ke rájkumari ke gor ke áge giral.

Sakhilogan jutwá ke dekh ke bolis: ‘E, rájkumári, i to soná auro moti ke jutá hai. I ná koi badmás admi hai, i jarur ek rájkumár hoigá!’

[p. 32]

[p. 33]

Rájkumári jutwá ke dekh ke deráige aur bolis: ‘Tu log háli háli se agiyá butáwo, nahin to i rájkumár ekdamse jar ke rákhi hoi jaigá! Butáwo agiyá!’

Tab sab sakhilogan gail aur háli háli se agiyá ke butáis.

Rájkumár ke uppar ke kaprá sakhilogan nikáris. Awadpur ke rájkumári aur áge jái ke okar áge thará hoige. U ká dekhe hai?

Ek bahut sughar rájkumár okar áge khará hai.

Rájkumári to takte takte rahi gail. Ta u jái ke rájkumár ke hánth pakarleis aur sarmái ke bolis:

‘Ham ná jánat rahili ki tu ek rájá ke larká báte. Ham soncli ki tu ek badmás báte. Ham koi ke bahut gussá men jab ták deilá, ta u bhasam hoi já hai. Ohi se koi ke hamme ná cáhi gussá karwáwe ke.’

Rájkumár tab rájkumári se kahis káhe ke u rastá cherat ráhá.

U apan jindagi men kabhi ná aisan sundar rájkumári dekhis ráhá, ohi se u aise karat ráhá.

Awadpur ke rájkumári aur u dur des ke rájkumár apne men bahut prem kare lagal aur duno ke sadi hoi gail. Sabhan khub piyár aur prem se Awadpur ke rajwár men rahe lagal.

[p. 34]

En ze richtte haar woedende blikken op de nietsvermoedende edelman. Nauwelijks had ze hem aangekeken of zijn kleren vlogen in brand. De verliefde prins wist niet wat hem overkwam. Geschrokken probeerde hij de vlammen te doven. Hij schopte met zijn voet van zich af, toen hij zag dat zijn broek in vlammen stond en hij sprong van zijn paard. Terwijl hij allerlei wilde bewegingen maakte, vloog een van zijn schoenen van zijn voet en kwam voor de voeten van de prinses terecht.

Vol verbazing bekeken de hofdames de schoen en riepen verschrikt:

‘Hoogheid, kijk eens, dit is een schoen van goud en parels. Deze man is geen gewone boerenkinkel, hij is vast en zeker een prins. O Hoogheid, en u heeft hem met uw blikken in brand gestoken! Wat zal er nu gebeuren!’

De prinses bekeek de gouden schoen waarop prachtige parels waren aangebracht en de schrik sloeg haar om het hart. Wat had ze nu in haar boosheid gedaan! Bevend beval ze haar hofdames:

‘Doof snel de vlammen, anders zal deze koningszoon tot as verbranden! Doofde vlammen!’

Alle hofdames haastten zich om het bevel van de prinses uit te voeren en de vlammen waren binnen enkele ogenblikken gedoofd. Vlug trokken de hofdames de arme prins de kleren uit.

De prinses van Awadpur slaakte een zucht van verlichting, toen ze merkte dat hem niets was overkomen. Ze liep naar de prins toe en wat zag ze tot haar verwondering? Voor haar stond de knapste jongeling die ze ooit had aanschouwd! Ze kon haar ogen niet van hem afhouden en bleef hem maar aankijken.

Ze pakte voorzichtig zijn handen vast en zei beschaamd: ‘Ik wist niet dat je een koningszoon was. Wanneer ik erg boos ben en iemand aankijk, verbrandt hij tot as. Al mijn onderdanen weten dat en ik ben ook erg voorzichtig. Maar je hebt me erg boos gemaakt.’

De prins vertelde toen dat hij verliefd op haar was geworden en dat hij alleen geprobeerd had haar aandacht te trekken. Hij had zijn hele leven niet zo'n wonderschone edelvrouwe gezien.

De prinses van Awadpur en de knappe prins gingen veel van elkaar houden. Ze trouwden en leefden nog lang en gelukkig in het koninkrijk Awadpur.