De fluitspeler en andere verhalen

[p. 15]

De fluitspeler
Curilá

[p. 16]

Er woonde eens in een land, ver hier vandaan, een jongeman die betoverend mooi op zijn bamboefluit kon spelen.

Op een dag, toen de jongeman weer eens op zijn bamboefluit speelde, liep hij steeds verder en verder van huis tot hij in een ander land aankwam. Vele mensen kwamen aanlopen om naar de wondermooie muziek te luisteren.

De fluitspeler trok in dit verre land van dorp tot dorp en liet iedereen genieten van zijn betoverende fluitspel.

De fluitspeler kwam op zekere dag ook in de stad waar de koning en koningin van dat verre land woonden. De muzikant liep langs het koninklijk paleis, terwijl hij op zijn bamboefluit speelde.

De koningin hoorde de lieflijke klanken van de fluit en haastte zich om te kijken wie de speelman was. Toen de koningin de fluitspeler voorbij zag lopen, zong ze verlangend:

In elke stad, laat je horen je bamboefluit.
Waarom niet in mijn stad, o fluitspeler,
Waarom niet in mijn stad, o fluitspeler?

De fluitspeler keek de koningin aan en antwoordde treurig:

Hoe kom ik in jouw stad, o koningin,
Waar honden waken en schildwachten paraat staan,
Waar honden waken en schildwachten paraat staan.

Maar de koningin zei daarop:

De honden zal ik, o fluitspeler, geven melk met rijst,
En de schildwachten dronken voeren,
En de schildwachten dronken voeren.

De fluitspeler liet zich echter niet overhalen het paleis binnen te gaan.

De koningin stond toen een poos na te denken en liep daarna snel het paleis uit. Ze was zo in de ban geraakt van de wonderschone muziek die de fluitspeler maakte, dat zij besloot hem achterna te gaan.

De speelman zag de koningin achter hem aan komen lopen en

[p. 17]

[p. 18]

zei vermanend:

‘Majesteit, waarom kom je achter mij aan? Ik ben slechts een arme fluitspeler. Wees verstandig en ga terug naar je paleis nu het nog kan. Je bent een koningin en je mag niet zomaar je paleis verlaten. Als de koning het te weten komt kun je het paleis niet meer binnen. Wees verstandig, edele vrouwe, en keer terug. U zult er anders spijt van krijgen.’

Maar de koningin wilde niet naar zijn goede raad luisteren. Ze was verrukt over de mooie fluitmuziek en ze wilde koste wat het wil, mee naar zijn huis.

‘Waarom heb je je paleis verlaten’, zuchtte de muzikant, ‘weet je niet wat je gedaan hebt?’ Hij begon toen weer verder te lopen en op zijn fluit te spelen.

De koningin sloeg al zijn waarschuwingen in de wind en liep met hem mee. Na enige tijd trokken ze door een groot bos heen en daarna door een ander. Maar ze waren nog steeds niet op hun plaats van bestemming aangekomen. De fluitspeler bleef maar verder lopen. Toen ze weer een bos inliepen, zei de koningin met vermoeide stem tegen de fluitspeler:

Een bos zijn we al door getrokken, een tweede ingegaan,
Een derde bevinden w'ons in, maar ter bestemder plaatse zijn we nog niet,
Een derde bevinden w'ons in, maar ter bestemder plaatse zijn we nog niet.

De speelman wist niet wat hij haar moest antwoorden en bleef op zijn bamboefluit spelen om haar vrolijk te stemmen. De arme koningin was op van vermoeidheid en begreep niet waarom het allemaal zo lang duurde. Haar voeten hadden blaren en ze kon nauwelijks verder. Als koningin had ze nog nooit zo'n grote afstand gelopen.

Nadat ze nog enkele mijlen hadden afgelegd, zei de jongeman tegen de koningin:

‘Je zult nog een klein stukje verder moeten lopen; we zijn zo bij mijn huis.’

Arme koningin, haar benen konden haar bijna niet meer dragen en de fluitspeler moest haar helpen, zo moe was ze!

Ten slotte zagen ze in de verte een kleine hut en de jongeling riep verheugd uit:

[p. 19]

Ek des men, bahut dur, ek admi rahat ráhá. Admiyá ke nám Curilá ráhá aur u bahut kathin bánsuri bajáwat ráhá.

Ek din Curilá bánsuri bajáwat bajáwat bahut dur nikar gail aur ek dusar des men pahuncal. Hunwápar dher admi okar bánsuri áil sune. U des men ab Curilá gaun gaun cale lagal aur sagaro apan bájá sunáwat ráhá.

Ek din Curilá áil sahariyá men jáhán u des ke rájá aur ráni rahat ráhá. Bánsuri bajáwat Curilá mahal ke áge pás howat ráhá. Ráni bajawá sunis aur háli se gail dekhe ke bajawá bajawé hai. Jab Curilá ke dekhis, raniyá gáwe lagal:

Sab ke nagariyá, Curilá, bansiyá bajáwo ná,
Hamre nagariyá káhe ná áwahiyo, rám,
Hamre nagariyá káhe ná áwahiyo, rám.

Curilá oke dekhis mahal men aur jawáb deis:

Tore nagariyá, raniyá, kaise mai áwo, ná,
Kukuru bhunkata, paharuwá jágahiyo, rám,
Kukuru bhunkata, paharuwá jágahiyo, rám.

Tab ráni phir bole hai Curilá se:

Kukuru ke debe, Curilá, dudha bháta auro ná,
Paharuwá ke debe matawálahiyo, rám,
Paharuwá ke debe matawálahiyo, rám.

Baki tabbo Curilá ráni ke mahal men na gail. Ráni ab khará hoi ke soncat ráhá, tab u háli se mahal se nikar ke báhar gail. Ráni Curilá ke páche páche cale lagal, etná bansuriyá ke uppar lobháil gail ráhá.

Curilá dekhe hai ki ráni okar páche cale hai aur u oke ab samjháwe lagal:

‘Ráni, káhe ke tu hamre páche páche cale hai? Ham to kháli bánsuri bajailá. Tu bestar laut já apan mahal men. Tu jáne hai ki ek ráni apan mahal chor ke akele ná kahun jái sake hai. Ja tu cal jaiye, tu phir laut ke ná jái sake hai mahal men. Laut já, ráni, abbe tem hai, nahin tu pastái ke rahi jaiye.’

Ráni Curilá ke bát ná mángat ráhá sune. U etná bansuriyá ke

[p. 20]

[p. 21]

uppar lobháil gail ráhá ki Curilá ke sanghe mángat ráhá jái okar ghar tak.

Ab Curilá muri hilái ke bole: ‘Káhe tu mahal ke báhar nikar gaile. Káhe ke tu aisan kám kar baithle.’

Tab bánsuri bajáwat phin cale lagal. Ráni to okar bát ná mánis aur okar sanghe sanghe cale lagal.

Calat calat ek bán pás hoi gail ráhá; dusar bán bhi cal gail.

Baki Curilá ke ghar, kuch ná dekhát ráhá. Jab sabhan phin ek bán men gail, ráni thakal-wakal áwáj so bole Curilá se:

Eka bána gaile, dusare men ail re,
Tisare men gaili, matawálahiyo rám,
Tisare men gaili, matawálahiyo rám.

Curilá ná jáne kaunci bole ke aur ráni khartin apan bánsuri bajáwe lagal. Ráni to matawál hoi gail ráhá. U ná samjhe káhe ke otna dur sabhan ke jái ke ráhá. Okar gor men jhalká par gail ráhá aur u ná cal páwat ráhá. U to ek ráni ráhá, u etná dher ná cal páwat ráhá. Kuch aur dur jái ke Curilá bole hai: ‘Toke tani se aur cale ke parigá, baki hamár ghar etná dur ab ná hai.’ Becári ráni, u to thak gail ráhá aur Curilá ke cáhat ráhá oke madad kare ke.

Calat calat kuch dur men ek chotá ke jhonpari dekhát ráhá. Curilá ráni se bole hai: ‘Dekho, ráni, hamár ghar dekhá hai! Hamlogan pahunc gaili hai. Ab tu tani se sustái sake hai.’

Jab aur áge gail, ráni chotá ke jhonpariyá dekhis. Tab barká barká ánkhi se Curilá ke táke aur punche: ‘U tor ghar hai?’ ‘Han hamár ghar hai, ham hinyá rahilá,’ Curilá hans ke bole. Tab ráni hos men áil. U jhonpariyá dekh ke sonce: Báprebáp, ham káhán pahunc gaili! Ham etná bhári mahal aur hamár rájá ke chor ke bhág gaili Curilá ke sanghe, i bansuriyá ke piche. Ham ká kar baithli hai!

Ab ráni rowe ki roibe ná kare. Curilá bole ráni se: ‘E ráni, tu káhe rowe hai? Ab tu laut ke ná jái sake hai apan rájá ke hinya. Ham toke na bolat rahili mahal ke báhar ná nikare ke? Baki tu to hamár bát ná mángat rahile sune. Ab hamre sanghe rahe ke pari.’

Ká kare ab becári ráni. Ná hinyá rahe mánge hai, aur ná hunwá apan rájá ke lage jái sake hai. U apan mahal ke chor ke

[p. 22]

‘Kijk eens, koningin, daar is mijn huis al! We zijn bij mijn dorp aangekomen. Je zal eindelijk kunnen uitrusten van de lange reis.’

Toen de koningin dichterbij ging en de kleine hut zag, kwam ze met een schok terug tot de werkelijkheid. Vertwijfeld dacht ze: Mijn hemel, waar ben ik terecht gekomen! Ik heb zo'n groot paleis en mijn koning verlaten! Om een bamboefluit ben ik met de speelman weggelopen. Wat heb ik gedaan!

De koningin had nu berouw van haar daad. Maar het was allemaal te laat! En zij begon hartverscheurend te huilen. Ze huilde haar ogen uit en de fluitspeler sprak vol medeleven:

‘Waarom huil je, koningin, je kunt nu niet meer terug naar je paleis en je koning. Ik heb je nog zo gewaarschuwd je paleis niet te verlaten, maar je wilde niet naar mij luisteren.’

Wat moest de arme koningin nu doen. Ze wilde niet in de hut wonen, maar terugkeren naar het paleis was niet meer mogelijk. Ze was uit haar paleis weggelopen en ze mocht nooit meer terug. De koningin kon toen niets anders doen dan haar verdere leven bij de fluitspeler blijven wonen. Haar kostbare kleren moest ze uittrekken en hard werken. En elke dag dacht ze vol spijt aan haar vroegere leven als koningin. Wat was ze dom geweest! En dat alleen maar om de betoverende muziek van een bamboefluit!

[p. 23]

cal gail Curilá ke sanghe aur ab kabhi ná phin se laut ke jái sake hai. Ráni ke Curilá ke sanghe rahe ke paral. Apan ráni ke kaprá utár ke apne se ab kám kare ke ráhá. Rat-din soncat ráhá: ká kar baithli! Ráani muri patak patak ke hunwá rahi gail. Aur i sab bansuriyá ke piche bhail!

[p. 24]