Elena en Jan-Peter van Brokopondo

[p. 8]

Van sèkètie, Samba en Bakrawintie

Er zijn ook toeristen op het rivierstrandje.

Ze kijken vreemd op, als ze de blonde Jan Peter en Elena zien. Jan Peter haalt Elena in en rent vooruit. Hun vrienden, Samu en Dennis, zijn al bij het water met een vreemd meisje. De jongens slaan op zelfgemaakte Agida drums. Ze maken sèkètie muziek en zingen.

Het meisje danst heel mooi. Ze maakt bewegingen met haar heupen en billen, haar bovenlichaam wiegt op en neer en haar armen maken sierlijke rondjes.

Jan Peter loopt naar hen toe en kijkt met open mond naar het meisje. Hij kent sèkètie muziek, maar ziet de dans voor het eerst van dichtbij. Sèkètie muziek en dans zijn van de cultuur van de Saramaccaners.

De Saramaccaners zijn een Marronstam. Ze wonen in het district Brokopondo en langs de Surinamerivier.

Elena staat naast Jan Peter. Zij kijkt naar het meisje en naar Jan Peter. Hij kijkt nog steeds met open mond naar het dansend meisje. Elena weet niet waarom, maar ze vindt het niet leuk, dat hij zo kijkt.

‘Kom je niet zwemmen?’ vraagt ze zachtjes.

Jan Peter schudt van nee.

[p. 9]

‘En nu de Samba kwien!’ schreeuwt Samu boven het gedrum uit. Hij kijkt lachend naar Elena.

Nee, wenkt Elena met haar hand, vandaag niet.

Het meisje stopt met dansen en kijkt afwachtend naar Elena. Dan danst zij, met sambapasjes naar Elena toe. Elena's mond valt ook open van verbazing. Het meisje stopt met dansen en schatert het uit. ‘Kijk naar hun gezichten,’ zegt zij lachend. Zij wijst op Jan Peter en Elena.

Peter ziet een rij prachtige witte tanden in een mooie mond, in een mooi gezichtje.

‘Ik heb het geleerd van mijn tante. Zij komt ook uit Brazilië,’ vertelt het meisje, terwijl ze Elena's hand vastpakt.

Jan Peter vraagt aan het meisje hoe ze heet.

‘Sonja,’ antwoordt Dennis voor haar. Het is Dennis zijn nichtje.

Haar ouders wonen nu in Asidonopo. Dat is de hoofdplaats van de Saramaccaners. De Granman, het opperhoofd, heeft haar vader nodig. Hij moet de Granman helpen met een moeilijke zaak over de dorpen en hun rechten. Jan Peter knikt, hij heeft zijn ouders erover horen praten.

Het meisje, Sonja, zal een jaar bij haar moeders broer blijven. En dat is Dennis zijn vader, meneer Pensa.

‘Zullen wij nu samba dansen?’ vraagt Sonja met een lach op haar gezicht.

[p. 10]

Elena kan geen nee meer zeggen.

De jongens drummen weer.

Ze zingen ‘Rebola rebola, dansen, schudden!’ De meisjes dansen de samba.

De toeristen komen dichterbij met een filmtoestel.

Jan Peter probeert eerst ook samba- stapjes te maken, maar dat lukt niet. Hij vraagt Samu om maar weer sèkètie muziek te maken. Hij probeert zijn bil te schudden en zijn heupen te draaien. Als dat ook niet lukt, springt hij maar als een kikker tussen de twee sambameisjes.

‘Pas op!’ schreeuwt Samu boven het geroffel uit. ‘Krijg geen winti!’

Dennis kan niet meer drummen. Zijn kaken doen hem pijn van het lachen, om die gekke passen van Jan Peter.

De toeristen lachen ook. Eén van de mannen houdt zijn buik vast. Die gekke Jan Peter toch.

De meisjes zijn opgehouden met dansen. Zij lachen ook om die nieuwe dans.

Samu drumt en schreeuwt zingend: ‘Disi na bakra sèkètie samba!’

Peter maakt schokkende bewegingen, schudt met zijn bil en hipt als een vogel, en maakt allerlei hoofdbewegingen. Hij danst zo wild dat hij helemaal rood wordt.

Samu schreeuwt: ‘Woi, woi!’

[p. 11]

De vrouwen, die verderop bezig zijn hun potten te schuren, lachen ook om Jan Peter.

Hij danst het water in, gevolgd door de twee giechelende danseressen en de drummers.

Heeeerrrrlijk is dat! Heerlijk dat koele water! Heerlijk water, dat op coca cola lijkt en toch zo helder is. Heerrr-lijk!

Ze spetteren en zwemmen tot ze het koud krijgen. De zon is al behoorlijk gezakt. Het zal al vijf uur zijn.