|
| |
| |
| |
Vierde Hoofdstuk.
Cor als vischboer.
Mina en Cor hadden van dit grappige voorval niet veel gezien, want Mina zag juist op dat oogenblik haar Pa met den heer Slung voorbijwandelen, en was naar hen toe gegaan om te vertellen, wat zij 's morgens ondervonden hadden.
Lachende had de heer Artista staan luisteren naar hare beschrijving van de moeielijkheid, waarin Wim had verkeerd, toen hij met zijne broekspijp boven aan het hek vast zat, juist toen de veldwachter kwam.
‘Dat had hij verdiend,’ lachte hij. ‘Dan moet hij ook maar niet over een gesloten hek klimmen.’
‘Maar die mijnheer Van den Berg was een
| |
| |
bijzonder vriendelijk man,’ zei de heer Slung. ‘Als ik hem ontmoet, zal ik hem de hand drukken.’
‘O ja, heel vriendelijk,’ beaamde Mina.
‘Nu, speel maar pleizierig, hoor!’
De heeren wandelden verder.
Cor had ook niets van Wim's avontuur opgemerkt, want zij had in dien tijd iets gezien, dat haar wel een weinig boos maakte.
Er waren namelijk even te voren eenige kinderen aan het strand gekomen, die zij daar vroeger nog niet ontmoet had. Blijkbaar waren het kinderen, die van elders gekomen en voor hun pleizier uit rijden waren. Er was een gebrekkig meisje onder hen, dat bijna niet loopen kon.
Eerst stonden zij een beetje verlegen naar de andere kinderen te kijken, doch eindelijk hadden zij de kousen en schoenen uitgetrokken, die zij op een hoopje aan het strand lieten liggen, en gingen baden, waar zij wonder veel pleizier in vonden.
Zij bemerkten niet, dat even later een groote Egmondsche visschersjongen, die een paar ondeugende kijkers onder zijn krullebol had, ongemerkt naar het hoopje sloop en stilletjes eene kous wegnam, die hij
| |
| |
even verder onder het zand begroef. Daarna ging hij doodleuk op het zand zitten, om de gevolgen van zijn daad af te wachten. Nu en dan wreef hij zich vergenoegd de handen; blijkbaar stelde hij er zich veel genoegen van voor.
Nu zou Cor dat niet zoo erg gevonden hebben, want zij hield wel van een grapje, maar zij had gezien, dat het juist het kousje van het gebrekkige meisje was, dat de jongen had weggestopt. En dat stuitte haar tegen de borst. Zij ging naar den jongen toe en zeide:
‘Zeg eens, vischboertje, waarom stop jij die kous weg?’
De jongen keek haar lachend aan. Hij had, evenals de andere visscherskinderen, weinig last van verlegenheid. Maar antwoord gaf hij niet.
‘Hoor-je me niet?’ vroeg Cor.
‘Jae wel, ik ben niet doof, maer als je me oytscheldt, geef ik 'eelemael gien antwoord. Ik 'eet gien Vischboertje. Mijn naem is Engel.’
‘Hoe, zeg je?’ vroeg Cor.
‘Nu 'eloof ik, dat jij doof bent,’ zei de jongen lachend. ‘Ik 'eet Engel, - Engel de Groot.’
‘Zoo, dan heb jij volstrekt geen toepasselijken
| |
| |
naam. Ik zal je wel een beteren geven, Jij heet geen Engel, maar Engel met eene b er voor; dat wordt dus Bengel. En je heet geen Bengel de Groot, maar Groote Bengel, begrijp je me nu? En nu kun-je doen, wat je wilt, maar ik noem je nooit anders, dan zoo.’
‘'A-'a!’ lachte de jongen. ‘Groote Bengel! Wat een mooie naem is dat. Jij bent zeker geen bengel, 'è’
‘Dat gaat je niet aan, maar ik zeg je, dat je dadelijk die kous daar van onder het zand te voorschijn haalt en op hare plaats terug brengt.’
‘Dank je wel!’ zei de jongen. ‘Ze mogen eerst wel eens zoeken. Dat is volstrekt niet erg.’
‘Dat is wel erg,’ zeide Cor. ‘Of heb-je niet gezien, dat er een ongelukkig kind bij hen is? Kijk, daar loopt ze; die twee grooteren houden haar bij de hand vast, opdat ze niet vallen zal. De kous, die je verborgen hebt, is van haar.’
‘Zoo, dat wist ik niet. Neen, dan 'eb je gelijk. Zoo'n ongelukkig kind wil ik niet plaegen.’
Engel stond op en haalde de kous te voorschijn. Hij legde haar weer op de oude plaats neder.
Dat viel Cor mede. Zij ging naar den jongen toe en zeide:
| |
| |
‘Kijk, nu heb-je toch heusch weer meer van een engel dan een bengel. Speel-je met ons meê?’
‘Graeg!’ zei Engel.
‘Kom dan maar. Hola meisjes! De Groote Bengel doet ook mede. Wie is hem?’
‘Louise Wichers. Pas op, ze is vlak achter je.’
Cor wilde wegloopen, doch het was al te laat; Louise tikte haar. Cor op hare beurt tikte Engel, en zoo was de Egmondsche visschersjongen spoedig in het clubje opgenomen.
Weldra werd de aandacht der meisjes evenwel van het spel afgeleid door de komst van de bomschuit. De vloed was nu op het hoogst, en daarvan maakte de stuurman gebruik, om met zijn schuit zoo dicht mogelijk het strand te naderen. Eindelijk schuurde de platte bodem van het vaartuig over het zand, en lag de bom stil. De zeilen werden opgeborgen, en twee der matrozen sprongen overboord, om het anker zooveel mogelijk landwaarts te brengen. Cor vond het een aardig gezicht, hen door het water te zien plassen.’
‘Wat zullen die menschen 's winter wel koud zijn, als ze zoo door het water moeten loopen,’ zei
| |
| |
ze tegen Engel, die naast haar stond. ‘Of gaan ze nu dadelijk droge kleêren aantrekken?’
‘Wel neen, dat is 'eelemael niet noodig,’ zei Engel lachend, ‘want 'unne kleêren zijn niet nat. Kaik maer, zij 'ebben leerzen aen, die zoo groot zijn, dat zij onder de aermen vast'ebonden worden. Die leerzen vormen meteen de broek, en zijn waterdicht. Er komt geen droppeltje zeewaeter door, dat verzeker ik je.’
‘O ja, nu zie ik het ook. Wel, dat is goed bedacht. Maar hoe moet die schuit later weer van het strand komen?’
‘Met den volgenden vloed. Kom over een uur of vier maer eens kaiken, als 'et weer ebbe is. Dan ligt de schoyt 'eelemael op het droge. Met den vloed komt ze alleen weer vlot.’
‘Dat is aardig. Kijk, daar komen zij zeker met manden vol visch aan? Is dat zoo?’
‘Jae, dat zie-je goed. Deze bom doet 'aer naem altoos eer aen; zij 'eet “De goede verwachting” en be'oort aen mijn'eer Stug'of, den rijksten man van ons derp, en zij is altoos de gelukkigste van alle schoyten. Het is een wonder, zooveel visch als zij dikwijls aenbrengt.’
| |
| |
‘Prettig voor den reeder! Welke visch zou ze nu gevangen hebben?’
De oogen van Engel de Groot glinsterden ondeugend, toen hij antwoordde:
‘Meest platvischjes, voornaemelijk kleine 'aeien en jonge walvisschen. Daer eten wij 'ier de karbonaeden van. Die gelden bij ons, visschers, bepaeld voor eene lekkernij.’
‘Is het toch waar?’ vroeg Cor, zonder eene spier van haar gelaat te vertrekken, hoewel zij zeer goed begreep, dat Engel haar voor den gek hield. ‘Ik had gehoord, dat de visschers om dezen tijd van het jaar gewoonlijk visschen van eene andere soort vingen.’
‘Zoo? Welke dan?’
‘Zij hadden mij verteld, dat tegenwoordig niet veel anders dan groote bengels gevangen werden. Maar dat hebben zij dan zeker mis gehad.’
‘Dat denk ik ook!’ zei Engel, terwijl ze beiden in den lach schoten. ‘Maer wil ik je eens wat zeggen, Cor?’
‘Alsjeblieft, als het maar niet over jonge haaien en kleine walvischjes is,’ zei Cor.
‘Neen, 't is over jou! Ik wilde je maer zeggen,
| |
| |
dat jij in het ge'eel gien katje bent, om zonder 'andschoenen aen te pakken!’
‘Zoo, is het waar? Nu, dat is oud nieuws, hoor. Maar zeg mij eens zonder gekheid, wat ze nu met die visch gaan doen.’
‘Kaik, zie-je daer dien man met dien stok?’
‘Ja, dien zie ik.’
‘Dat is de stokman. Die 'eer naest 'em is de eigenaer van de bom, de reeder.’
‘Mijnheer Stughof?’
‘Joyst. Kaik, nu wordt de visch op 'oopjes aen 'et strand neer'elegd, en dan gaet de eigenaer ze straks, als de aenkomst van de schoyt in 'et derp rond'eklonken is, publiek verkoopen. 'Oor, daer slaet de omroeper al op het bekken. Luister, dan kun-je 'em 'ooren roepen.’
Werkelijk hoorde Cor den omroeper, die voor het badhôtel stond, met luider stem bekend maken:
‘Al wie visch wil koopen, kome op zee!’
Het duurde dan ook niet lang, of het volk kwam bij kleine troepjes uit het dorp, en schaarde zich om de visch.
‘En wat doet nu de man, die den stok in de hand heeft?’
| |
| |
‘O, de stokman? Die bewaert de orde en zorgt er voor, dat iedereen van de visch afblijft. Ook wijst 'ij straks bij de verkooping aen, welke staepel verkocht wordt.’
Op dit oogenblik werd de aandacht van Cor getrokken door eene mooie, jonge visschersvrouw, die een klein kind, stellig nog niet ouder dan enkele maanden, op den arm droeg, terwijl een ander kind van een paar jaren zich aan haar rok vasthield. Die vrouw was in het zwart gekleed; ongetwijfeld was zij in den rouw. Een trek van groote droefheid lag op haar gelaat, en toen zij zich een weinig over het hulpelooze wichtje heenboog, dat zij op den arm droeg, zag Cor tranen in hare oogen.
‘Wie is die vrouw?’ vroeg zij fluisterend aan Engel. ‘Zij staat hier vlak naast mij, met die twee kinderen.’
‘O, dat is Kniertje, de weduwe van Jan Streng. Die aerme ziel is er ongelukkig aen toe,’ fluisterde Engel terug. ‘'Aer man is drie maenden 'eleden bij een rukwind overboord 'eslaegen en verdronken. Zij moet het vreeselijk aerm 'ebben.’
‘Is het waar?’ zei Cor zacht op een meewarigen
| |
| |
toon, terwijl zij haar blikken nogmaals op de vrouw richtte.
‘Jae, dat begrijp-je! De menschen op het derp zijn niet rijk, want er wonen bijnae oytsloytend visschers. Er valt dus voor een aerme weduwe niet veel te verdienen. En bovendien zijn er werksters en waschvrouwen in overvloed, want op ons derp wonen vele weduwen.’
‘Verschrikkelijk!’ zei Cor. ‘Blijven er zooveel mannen dààr?’
Bij die woorden wees zij met den vinger naar de zee.
‘Jae. Elk jaer bijnae maekt de zee slachtoffers.’
Cor begaf zich naar de vrouw.
‘Och, wat heeft u daar lieve kindertjes,’ zei ze vriendelijk, terwijl zij met hare hand zacht langs het wangetje van het jongste kind streek. ‘Wat krullen die haartjes lief!’
De vrouw keek haar aan.
‘'t Zijn ongelukkige wurmpjes, jongejuffrouw,’ antwoordde zij, terwijl haar weder de tranen in de oogen kwamen. ‘Zij 'ebben zoo jong reeds 'un braeven vaeder moeten verliezen, en ik .... ik ben te aerm, om....’
| |
| |
De vrouw kon niet verder spreken. De stem begaf haar. Snikkend drukte zij het kind een kus op de lipjes. Ook Cor veegde zich de tranen uit de oogen.
‘O, jongejuffrouw,’ snikte de vrouw, ‘U weet niet, hoe verschrikkelijk 'et is voor eene moeder, als zij aen 'aer kinderen niet kan geven, wat zij noodig 'ebben, om in het leven te blijven! Mijn lieve kind zal nog sterven van ontbering en armoede.’
Cor wees op de visch, die op het strand lag. Juist begon de reeder, de heer Stughof, met den verkoop van den eersten stapel.
‘Komt menschen, we zullen beginnen!’ klonk zijne stem.
‘Prachtige tong en tarbot! Wie geeft er dertig gulden voor?’
Allen zwegen.
‘Niemand? Negenentwintig! Achtentwintig! Zevenentwintig! Is de visch geen geld waard? Zesentwintig! Vijfentwintig! Vierentwintig! Heeft niemand van jelui geld bij zich? Drieëntwintig! Tweeëntwintig! Eenentwintig! Twintig!’
‘Mijn!’ riep een der omstanders.
‘Wie is de kooper?’ vroeg de stokman.
| |
| |
‘Aei Jansen.’
‘Den tweeden stapel!’ vervolgde de reeder. ‘We zullen maar weer beginnen met dertig gulden. Wie koopt hem er voor?’
‘Waarom koopt u geen stapel visch?’ vroeg Cor zacht aan de vrouw. ‘Dan kan u dien met winst verkoopen aan de boeren in den omtrek, of in Alkmaar.’
‘Och, ik zou 't zoo graeg doen. Ik ben allien met dat doel 'ier 'ekomen, doch - ik 'eb gien geld om te betaelen, en -’
‘Dan zou ik betalen, als ik de visch verkocht had,’ zeide Cor.
‘Neen, dat gaet niet. Geld bij de visch. Borgen doen de reeders niet.’
‘Och kom!’ zei Cor. ‘Heb u het wel eens gevraagd? Ik hoor, dat mijnheer Stughof heel rijk moet zijn. Mij dunkt, hij zal u wel een halven dag willen borgen.’
‘O neen, daer 'eloof ik niets van; mijn'eer Stug'of is daar allerminst de man naer. Hij is zoo gierig en barsch, als rijk.’
‘Ik zou het toch maar eens probeeren. Kijk, nu begint hij juist aan den derden stapel. Geef dat
| |
| |
kindje maar even hier. Ik zal het zoolang wel vasthouden.’
De vrouw weifelde een oogenblik. Blijkbaar durfde zij het niet wagen. Doch Cor, beslist als altoos, nam haar het kind uit de armen, en riep:
‘Mijnheer Stughof! Deze vrouw heeft u een verzoek te doen!’
De reeder, die niet gewoon was bij den verkoop van de visch gestoord te worden, fronste de wenkbrauwen, terwijl hij omkeek, en riep norsch:
‘Wat wil-je?’
‘Och mijn'eer, ik zou zoo graeg ook wat visch willen koopen, om die uit te venten, want ik 'eb het zoo vreeselijk aerm, en....’
‘Wel schepsel, koop dan visch!’ viel de reeder barsch in. ‘De verkooping is toch publiek! Iedereen kan koopen, dat weet je.’
‘Maer ik 'eb gien geld, mijn'eer, en nu zou ik u willen verzoeken, of ik de visch van aevond zou mogen betaelen, als....’
‘Ben-je dol!’ schreeuwde de reeder schamper lachend, ‘of denk je, dat ik het ben? Wel, nu nòg mooier! Van avond betalen! Jawel, dat kun-je begrijpen!’
| |
| |
‘Ik ben eene aerme weduwe, mijn'eer, met twee kleine kindertjes,’ waagde de vrouw nog te zeggen, terwijl zij eene kleur kreeg van schaamte, nu zij in het publiek zoo barsch werd toegesproken.
‘Denk jij dan, dat ik voor alle weduwen en kleine kinderen van het heele dorp wil zorgen? Dank je hartelijk!’
Lachende om deze woorden, waar hij blijkbaar iets geestigs in vond, keerde de reeder zich om, en begon den derden stapel te verkoopen.
‘Ziet u wel?’ vroeg de weduwe aan Cor. ‘Die man kent geen medelijden.’
Doch Cor hoorde haar niet. De brave meid beefde over al hare leden van verontwaardiging over de ruwe woorden, die zij der arme vrouw had hooren toevoegen. Zoekend liet zij hare oogen langs het strand ronddwalen.
‘Was Pa maar hier,’ mompelde zij zacht. En teleurgesteld, daar zij hem nergens ontwaarde, liet zij er op volgen: ‘Maar ik zie hem niet, jammer genoeg. Hij zou u wel helpen.’
De reeder was aan den vierden stapel begonnen. Plotseling nam Cor een besluit.
| |
| |
‘Kijk eens naar den volgenden stapel, vrouw. Hoeveel zou die waard zijn?’
‘'t Is gien groote,’ antwoordde de weduwe, ‘'t is juist die, waerin ik den meesten zin 'ad, omdat de andere staepels wat groot waeren, en deze aller'ande visch bevat. Ik denk, dat 'ij voor veertien gulden verkocht zal worden.’
‘Zoo. En hoeveel zou hij u opbrengen, wanneer hij uw eigendom was?’
‘Dat kan ik niet zeggen, jongejuffrouw. Als ik er gelukkig mede was, zou ik er misschien wel een paer rijksdaelders op kunnen verdienen, maer 'et zou ook wel kunnen 'ebeuren, dat ik alle visch niet eens verkocht. Dan 'ad ik er schaede bij.’
‘Hier, houd uw kind vast,’ zeide Cor. ‘Zij beginnen er aan, geloof ik.’
Vastberaden stapte Cor in den kring van omstanders.
‘Nu komen wij aan den vijfden stapel!’ riep de reeder. ‘Hij is iets kleiner, dan de vorigen. Wie geeft er vijfentwintig gulden voor? Vier-, drie-, twee-, een en twintig! Twintig! Durft niemand te mijnen? De stapel is wel klein, maar de tongen en tarbotten zijn
| |
| |
groot! Denkt daaraan! Negentien! Nog niemand? Achttien! Zeventien! Komt menschen, 't zijn geen krabben! Zestien! Nog al niet? - Vijftien!’
‘Mijn!’ klonk de zilveren stem van Cor, natuurlijk tot groote verbazing zoowel van den reeder, als van de anderen.
‘Wat is dat?’ riep de reeder toornig uit, toen hij van zijne verbazing eenigszins bekomen was. ‘Beginnen kinderen nu ook visch te koopen? Wie ben-je?’
‘Mijn naam is Cor Slung, en ik beloof u, dat het geld op den bepaalden tijd betaald zal worden. Ik heb op dit oogenblik niet genoeg bij mij, maar zoodra ik Pa zie, zal ik het hem vragen.’
‘Dwaasheid! Kinderpraat!’ riep de reeder, die niet weinig boos was. ‘Die stapel moet overgeveild worden. Kinderen tellen niet mee.’
‘Die stapel behoort mij!’ zeide Cor beslist. ‘Ik herhaal, dat het geld er op tijd zal zijn. De andere koopers hebben ook nog niet betaald. Dat doen zij niet, voordat de verkooping afgeloopen is, en ik moet dezelfde rechten hebben als zij.’
‘Dat is waer! Zij 'eeft gelijk!’ riepen een paar toeschouwers, die pleizier in het geval hadden en
| |
| |
begonnen te vermoeden, waarom de jongejuffrouw de visch gekocht had.
‘Nu, 't is goed,’ bromde de reeder, ‘maar als het geld er niet is, als de laatste stapel verkocht is, ga ik dadelijk tot de herveiling over. Komt, menschen, den zesden stapel.’
De visch was in acht hoopen verdeeld, zoodat Cor maar weinig tijd over had, om haar Pa op te zoeken. Zij verliet dan ook dadelijk den kring, om te kijken, of zij hem ergens kon ontdekken, doch tot hare innige spijt gelukte haar dat niet. Wat was dat jammer, want dat haar Pa zou helpen, als hij hoorde, hoe ongelukkig die vrouw geworden was en hoe arm zij het had, daaraan twijfelde zij niet. Zij wist te goed, welk een edel hart de brave man bezat, en hoe gaarne hij hulp verleende, als die noodig was.
Doch zij zag hem nergens, en tot hare groote spijt bemerkte zij, dat de reeder reeds tot de veiling van den zevenden stapel overging. Daarna was er nog slechts één te verkoopen, en als dat geschied was, zou haar visch herveild worden. Gejaagd liep zij heen en weer, of zij haar Pa ook mocht ontdekken. Ha, daar zag zij, heel in de verte, twee mannen tegen
| |
| |
een duin opklimmen, en nu zij goed keek, bemerkte zij tot hare groote vreugde, dat het haar Pa en de kunstschilder waren. Haastig keerde zij naar Engel terug.
‘Kijk,’ riep zij uit, terwijl zij naar de beide mannen wees, ‘kijk, daar ginds is mijn Pa, als ik mij niet vergis. Wil je hem voor mij gaan roepen? Je weet, waarvoor het is.’
Dat was waar. Engel had zeer goed begrepen, met welk doel Cor den stapel gekocht had, en hij bewonderde haar niet weinig om hare kloeke daad. Nauwelijks had hij dan ook haar verzoek vernomen, of hij vloog weg als een pijl uit den boog, en spoedig had hij de beide mannen bereikt. Buiten adem zeide hij:
‘Mijn'eer Slung?’
‘Die ben ik,’ antwoordde tot zijne groote verbazing de kleinste van de twee mannen. Hij had niet anders gedacht, of een meisje als Cor moest een bijzonder grooten vader hebben.
‘Mijn'eer, uw dochtertje vraegt, of u dadelijk bij 'aer wil komen.’
Deze boodschap deed den ouden heer niet weinig ontstellen. Hij schrikte altoos hevig, als hij eene boodschap van Cor kreeg, want gewoonlijk was er dan
| |
| |
niet veel goeds aan de hand. Hij vloog verschrikt overeind.
‘Dadelijk komen?’ riep hij uit. ‘Goede hemel, wat is er gebeurd? Toch geen ongeluk?’
‘En of u 'ard wil loopen, mijn'eer!’ voegde Engel er bij.
Dat verzoek deed den ouden heer nog meer ontstellen, en zoo gauw als zijne kleine beentjes hem wilden dragen, volgde hij Engel, die op een draf naar de plaats der verkooping terugkeerde. In welke moeielijkheid zou Cor zich nu weer gestoken hebben?
De heer Stughof was inmiddels gevorderd tot den verkoop van den laatsten hoop visch, en weldra klonk het beslissende ‘Mijn!’ uit den mond van een der omstanders. De verkooping was afgeloopen, en men begon reeds met de betaling.
‘Hoe is het met den vijfden stapel?’ riep de reeder uit. ‘Heeft dat meisje het geboden geld, of niet?’
Bij die woorden keek hij Cor aan.
‘Een oogenblik geduld nog, mijnheer Stughof. Ginds komt mijn Pa reeds aan.’
‘Geduld heb ik niet. Wie zegt mij, dat je Pa zoo gek zal wezen om te betalen? En als hij het niet doet,
| |
| |
zijn de koopers intusschen vertrokken. Komt menschen, wij zullen den vijfden stapel herveilen. Wie biedt er vijfentwintig gulden?’
Cor was ten einde raad. Wat was die reeder een onvriendelijk man!
‘Wacht toch een oogenblik, mijnheer,’ riep zij hem toe. ‘In twee minuten is Pa hier, en van de koopers is nog niemand vertrokken. Zij zullen wel een oogenblik wachten.’
‘Wel zeker, wel zeker!’ klonk het uit verscheidene monden, daar bijna iedereen nieuwsgierig was naar den afloop van dit geval.
Mijnheer Stughof zag zich dus tegen zijn zin genoodzaakt, een weinig geduld te oefenen.
Lang was dat evenwel niet noodig, want enkele oogenblikken later kwam de oude heer bijna ademloos aangetrippeld.
‘Waar is Cor? hê-hê! Wat is er - hê-hê - met Cor?’
‘Niets ergs, Pa!’ riep Cor, terwijl zij hem tegemoet liep. ‘Wees maar niet ongerust! Ik heb alleen maar een stapel visch gekocht, waarvoor ik geen geld genoeg bij mij heb.’
| |
| |
En nu fluisterde zij haar Pa in het oor:
‘Ik heb het gedaan voor eene arme weduwe, Pa, wier man drie maanden geleden overboord geslagen en verdronken is. Zij heeft twee kleine kindertjes, Pa, en ze is erg arm. Van avond zal zij het geld terugbetalen. Toe Pa, als het u belieft, betaal het maar!’
‘Goddank - hê-hê - dat het niet anders - hê-hê - is, ik was bang - hê-hê - dat er een ongeluk gebeurd was. Hê-hê - wat ben ik moe, - maar dat is niets. Zeker kind hê-hê - als die vrouw zoo arm is - hê-hê -, wat heb ik geloopen, hê-hê - dan zal ik het wel betalen. Je bent een lieve meid.’
‘Asjeblief, mijnheer Stughof, hier is het geld!’ riep Cor verheugd uit. En terwijl haar Pa den reeder betaalde, begaf zij zich naar Kniertje Streng, en zeide:
‘Zie zoo, goede vrouw, die zaak is in orde. Ga maar dadelijk naar huis om eene mand te halen, dan kunt gij de visch vandaag nog verkoopen. Van avond hooren wij dan wel, hoe het er mede gegaan is.’
‘God zal er u voor zegenen!’ was alles wat de vrouw antwoordde, doch zij had tranen in de oogen.
Dadelijk ging de vrouw naar huis, om hare kinderen bij eene buurvrouw te bezorgen en hare visch- | |
| |
ben te halen. Toen keerde zij naar het strand terug, waar Cor en haar vader haar opwachtten.
‘Voor hoeveel verkoopt gij nu die tongetjes?’ vroeg de heer Slung, die zijn adem weer teruggekregen had.
‘Misschien krijg ik wel een kwartje per stuk van goede klanten, mijn'eer.’
‘Zoo. Breng er dan dadelijk tien voor mij naar mijnheer Van den Berg, den opzichter van den vuurtoren, en doe hem mijne complimenten, van mijnheer Slung - en zeg hem, dat ik hem ten zeerste bedank voor zijne vriendelijkheid jegens mijn dochtertje. Hier is een rijksdaalder.’
‘En ik - ik dank u allebei wel .... voor....’
‘Jawel, jawel, dat is goed. Ga nu maar spoedig op weg. Ik wensch u een goeden dag.’
Toen Cor en hare ouders 's avonds aan het avondmaal zaten, werd Kniertje Streng aangediend.
Met schitterende oogen en onder vele dankbetuigingen bracht zij het geleende geld terug, en verhaalde, dat zij zoo gelukkig was geweest, al hare visch te verkoopen, en dat zij bijna vijf gulden had verdiend.
| |
| |
‘Mooi, mooi!’ riep de oude heer. ‘En als u nu weer eens visch wil koopen, kom dan maar eerst bij mij, hoor. Ik zal u gaarne het geld voorschieten. Dag vrouwtje, het beste met de kindertjes!’
Dankbaar keerde de vrouw naar hare woning terug, en - Cor droomde dien nacht, dat zij een vischboer geworden was. Zij sliep heerlijk!
|
|
Auteursrecht onbekend