De froulju fan de fetweider

[p. 132]

It wreidet ûngelikens

Yn in jier tiid kin der hiel wat barre, as it der op wierret. Dat de jonge froulju fan de fetweider op it útfleanen stiene, wie bekend, mar dat it sa gau syn beslach krije soe, hiene hjasels net ienris tinke kinnen en Feike en Houkje jitte minder.

Fokje allinne is jitte net troud. Dy is wer yn 'e hûs komd, doe't Geeske derút gyng. Hja helpt mei yn 'e húshâlding en yn 'e buorkerij. Ferline winter is hja ûnder de kij rekke, hat it melken leard, en no is se folslein boerefaam op it spul fan har âlden. It wachtet der fansels op, dat se dêr boerinne wurdt, dat is sa klear as de dei. Keimpe tsjinnet by in boer net fier ôf. Hy komt no alle sneinen en soms ien, twa kear yn 'e wike. Dan buorket er mei de lytse sultan, tegearre geane hja by de kij en alle oare fee lâns.

Dêr kinne se it dan ek aardich oer iens wurde. Oer it brûken fan it lân tinke se net gelikens.

‘Do moatst skielk myn bêste finnen net útmoargelje, mei dyn keunstdongstruierij, heite,’ hat Feike yn 't foar alris te kennen jûn.

‘Ik sil goed op it lân passe, Feikema, en der wol noed foar stean.’

‘Wy sille it mar ôfwachtsje. Myn weidlân op it fjild krigest net. Dat wol ik sels hâlde.’

‘Oars gean ik ris nei de Tsjallema's om jitte in pear stikjes los lân. Wat tinkt jo dêrfan?’

‘Do kinst it besykje. Moatst har mei ferstân oankomme en dan kin it bêst losrinne. Mar it is fansels krekt sa't it falt.’

‘No, dan behelje ik earst ús Frouk en Sibbele deryn,’ seit Fokje. ‘As wy it dan net rêde...’

Dit binne har moaiste skoftsjes, as Keimpe jûns komt en hja en de âldelju beprate de dingen fan de takomst.

[p. 133]

‘No, my tinkt, jo moatte earst noch mar ris nei de bruorren ta, Feike en freegje har om in stikje bouterrein op 'e hege buorren.’

Houkje, dy is jitte jimmer yn noed dat hja net yn in kreas húske op in moaie stand telâne komme sille. As it mar net útdraait op in âldmoadrich boargerhúske yn 'e buorren. 't Is mei Feike yn sok ding noch al gau fan, it kin sa wol.

Tako en Geeske binne ferline winter al troud en hawwe fansels it slotsje oan 'e singel ta yntrek krige. Doe't de âld boargemaster ûnferhoedsk syn ûntslach oanfrege, hat de jonker tige wraamd om yn syn plak te kommen. Alles wat yn 'e hichte setele, fan wat komôf wie, en autoriteit hie, hat er ôfreizge. It hat omdôch west. Der skynt dochs tefolle fan syn ferline út Hollân wei him efternei komd te wêzen. Fan de weromstuit binne hy en Geeske doe dochs mar troud. Oars hie dat fansels ek bard, mar mei mear gloarje en opsnjit. No gong it behindich om en ta.

Nuvere dingen binne oan it ljocht komd, mar it moat binnen de Feikema's famylje bleaun wêze. De jonker hie hast gjin twa stel ûnderklean, gjin foege ferskjinning ta syn foldwaan. Alle dagen moast Feike dokke; dan âlde skulden ôfdwaan, dan foar de nije húshâlding riede en foar de útris fan de jongelju. De benearing waard op 't lêst sa grut, dat it wie in ferromming dat Geeske goed en wol it hûs út wie.

Hja hat no koartby in berntsje krige, in tjirmich, bleek popke, dat yn in kûveuze leit. Hy wol der jit wol wat fan sizze as er der nei frege wurdt, mar hja docht tsjin oaren as wie der gjin bern, hja griist ynwindich fan it skepseltsje en wol har wjeraks ferslaan, mei in hâlding, as hat it libben har wat brocht, dat har net takomt, en dat hja neffens gjin inkelde útlis fertsjinne hawwe kin.

Underwilens is de ferhâlding bekuolle. It wite rydhynder is by 't neisimmer al fuortgien; sûnt is de jonker frijwat mei syn liddige tiid ferlegen en siket faker syn ûntwyk en tahâld yn de doarpsherberge as goed is.

[p. 134]

Yn de nije grutte stjelp by de buorren boartet al in lytse Sjoerd Sibbeles oer de flier. Dy mei heite pop wêze en memme eachappel, mar it liket wol oft de âlde omkes fan de kleasterpleats noch it alderwiiste mei him binne en Fogel fan de weromstuit boppedat. Om de fjouwer wike moat Frouk in dei komme, en dan is de lytsjonge net út hannen wei. Halbe reizget mei him op 'e earm troch de foarein en om 't hûs hinne, Ageom efter de kij lâns; tegearre sjugge hja by de hinnen, by de kuozzen en by it fôltsje dat mei de kop oer de doar fan de skutstâl komt.

Sa feroaret alles, mar elts rikt altyd weroan nei de nije kânsen, de nije foldwaningen en fertreastingen; dy meie dan lyts of grut wêze, of miskien wol fan beiden.