|
| |
| |
| |
Sitdei op it âldkleaster
Oktobermoanne is jitte net om, dan steane Sibbele en Froukje al yn ûndertrou. Dêr is spytgnyske ûnder de útdiene hegerein fan it doarp. - Ek al sneu foar sokke lju as Feike-en-har en foar sa'n kreas jong fromeske as Froukje, en dan trouwe mei in âldfeint fan 't kleaster. - Dat se harren de sinten èn de moaie pleats by de buorren feitlik fergunne, sizze se net.
Der is besletten dat der net folle droktme fan makke wurde sil. De earste sneins fan dat se ûnder de geboadens steane komme de Tsjallema's mei harren âld húshâldster by Feike-en-harres. De twadde sitdei hâlde se dan op it kleaster en troudei sille se dan wer by Feikema's wêze.
Der giet al grútsjen fan sa't de Tsjallema's it spul der foar sette. De buorren kin dat sa taaste en fiele, al blykt der nei bûten út net te folle fan.
De sneins by Feike-en-dy is sûnder ûngemakken, mar ek sûnder folle fleur ferrûn. Elts bleau wat yn 'e fâlden.
Fokje wachte oant de folgjende sneins om oer te kommen, mar soe dan fuort in lyts wike bliuwe om de troudei derby yn te beflappen. Sa wie men alhiel ûnder eigen; allinne op 'e neidei kaam jonker Gratama jitte del en brocht wat libben yn 'e brouwerij. It foel der sa goed yn, dat Age frege him de folgjende sneins mei del te kommen en dat waard sûnder betinken oannomd.
Sa steane dan no foar de twadde kear de flaggen op 't âldkleaster. Ien op de lege foarhuzing en twa op 'e skuorre. Ut en troch wurde se effen fan in dimmene hjerstsigen út de tearen rôle; dan falle se wer wurch by de stokken del. It is sûnt in minskeheugenis net bard, dat der flaggen op de kleasterpleats stien hawwe. Mar no steane se der dan fuort ek trijeresom en
| |
| |
de jongfeinten binne daliks by 't opbringen en 't ôfheljen sa goed traktearre, dat der is besletten, der sille ek jitte trije op 'e mûne as de troudei der is.
As de famylje Feikema dy sneintemoarns mei har allen delkomme, mei ek jitte de beide hearskippen fan Fokje en Geeske, dan stiet it der wûnder by op 'e âld pleats. De hiele leane nei de dyk ta is ôffage en mei wyt wâldsân bestruid. Dat koe no jitte mei sa'n moaie droege hjerst as dizze, hat Sytse de deis taljochte.
Age wachtet harren op by de foardoar, dy't sa deiswei net brûkt wurdt en tusken milkeamer en foarkeamer sit, mei in lyts portealtsje. Dêrútwei geane se nei foaren. Daliks as se yn dy keamer komme, dy't mei seis finsters, oan trije kanten elkmis twa, op it skadige foarhôf útsjucht, rûke se, dat de ferver him jitte in kear mei de glânskwast oer west hat. Der steane tolve stuollen ree, allegearre fan itselde makkelei, passende by de tafel en by it kastke mei de moaie heechopwurke bekroaning oan de efterkant. De stuollen en de tafel ha dy sierlike poaten dy't oan 'e binnenkant hoekich binne en nei bûten ta rûn; fan boppenôf bôgje se earst effen út, geane dan lichtsjes nei binnen ta; springe in goed hânbree fan de grûn wer út en geane dan ûnferhoedsk oer yn in fyn rjucht fuotstik. It kastke is op 'e kanten en om de panelen hinne mei prachtich lôfwurk opmakke. It ljochtgriene plús fan de sittings fan de stuollen, sa behindich yn in smelle râne fette, is wat ferblikt; oars tekenet alles it krasse ûnderhâld. De rûne beklingen, allegearre ek fan dat ljochtbrune, grillich-flamrige hout en krektlyk as it kastke mei útsnien wurk, glimme jin temjitte.
‘Tolve stuollen, tolve minsken, it komt krekt út,’ seit âlde Fogel wolfernoege. Hja hat al wer in oare swartsiden jurk oan mei in ljocht sjabo, dy't gâns byldket.
Ek de âldfeinten hawwe stik foar stik in gloednij pak klean oan tein.
‘Wat ha se it derby opsetten,’ moat Feike' Houkje iderkear
| |
| |
tinke. Age hat in hiel dûnkergriis kostúm oan, Sytse in wat ljochter en fan wat finer stoffe, Halbe sines is dûnkerbrún, dat klaait him tsien jier jonger as er is; Sibbele einlings hat in nij blau pak oanret fan it bêste kaamjern dat der te finen is. De beide jongelju komme oan de side fan de tafel te sitten; de kant út dêr't de spegel hinget yn syn fergulden list; Feike en Age skikke dan elkmis oan in kant fan de nijoanrette hurdkachel, dy't sêft gloarret. By Age slute de beide oare bruorren oan, oan de kant fan Froukje skikke Houkje en âlde Fogel. It oare jongfolk riget wat yn de rûnte, manlju neist manlju, froulju neist froulju. Op 't lêst rekket de jonker jitte neist syn Geeske te sitten.
Earst wurdt der kofje skonken út in âlde koperen kraantsjekanne. De swarte klûntsjes geane rûn yn in moaie glêzen klûntsjepôt op in silveren poat. By de kofje presintearret Fogel earst in stikje krûdkoeke, dan sûs- en sûkerkreakelingen.
De manlju hawwe it al gau oer lân en pleatsen, de froulju reitsje op 'e tekst oer it prachtige âldporslein dêr't de hiele bolderij, in lange kast mei glêzen doarren derfoar yn 't efterlewant, mei fol stiet. Feikema's froulju kinne der har net sêd oan sjen. As de grutte kraantsjekanne hast belies jout, kardet âlde Fogel har de noas.
‘De noas jokket my, dat jout in slok of kibjen, is 't net Age?’
‘Hjoed gjin kibjen,’ seit Age folchsum.
‘Dan sil 't wol in slokje wurde moatte.’
De manlju drinke brandewyn mei sûker, de froulju krije in bramboaske. Age tapet yn en âlde Fogel. Sytse smookt fan de bêste sigaren, dat de reek hinget him yn 't hier. Ut en troch priuwt er lekker.
‘Effen deldrinke,’ seit er in kear, ‘dat is bêst tsjin de wjirmen, jonge mannen.’
De jonker en Keimpe laitsje, en nimme it medisyn fan herten.
Dan geane de manlju foar iten jitte in slach it hûs om, en by
| |
| |
it fee lâns. De kij steane al, it jongfee rint jitte bûten. In pear jonge kealtsjes ha frij yn- en útloop fan in bargehok.
‘Dy moatte hjirre de winter yn trochbringe as 't net al te wiet wurdt,’ bringt Sytse by. ‘Dit neame wy ús winterkeninkjes, Feikema. Moai stomp guod, watte?’
De kealtsjes steane, mei it koekguod jitte om 'e snút, by it jisterstek te stoareagjen. It binne fan dy rûge jonge dingen, mar se ha de glâns fan woltier yn 't hier.
‘Se hoege nachts ek net foarby,’ leit Sytse út. Hy fiert de bargehoksdoar iepen en lit de gasten it winterferbliuw sjen. Dêr leit hast in foet skjin strie yn en yn in hoeke stiet in bak fol lekker fyn hea. Sa binne de bruorren. Bêst wurdt der op de bisten past. Foer wurdt net skroomd en hjoed de dei dochs steane de kij yn 't strie, as soe 't boelguod wurde. It hinget by de stâlen del en yn de groppe gear. De grouwe kij steane te pûsten dat se switte.
‘Wêrom dogge jimme no net oan it stamboek?’ freget Feike.
‘In oar hoecht ús net te sizzen, Feikema, wa't de bêste binne en hokker de minsten. Dat witte wy sels tige sa goed,’ seit Sytse eigenwiis.
‘No, ja, dêr giet it ek net om. Mar jimme koene der jild mei fertsjinje. Krekt as tsjinwurdich, mei dy gratis sketsen foar dy kealleboltsjes!’
‘Dat is in joadeboel, Feikema, in grutte joadeboel, fyn ik,’ seit Age.
‘As jo it sa neame wolle, it mei dan dochs; wa't registreard fee hat, en oan stamboekkontrôle docht, kin dêr fan profitearje. Der is neat gjin ûnearliks by.’
‘Ik neam it in skroomlike befoarrjuchting fan de stamboekfokkers. It is my te bar, te groumoalich om der oan mei te dwaan. Ik fyn it in skandaal, Feikema.’
Feike harket nij op sa't dy kâlde Age opiens útfalt. Wurket dy romerfol twa, trije brandewyn sa fûl?
| |
| |
‘En jo?’ ûnderstiet er Feike ynienen.
‘Hoe neame jo it?’
‘Ik neam it befoarrjuchting!’
‘Befoarrjuchting is ûnrjucht!’
‘Goed, ûnrjucht, lit it dat wêze, mar it mei en ik ha it sels net útfûn.’
‘'t Is my te min om der oan mei te dwaan, Feikema, te min en te skandalich.’
‘Nee, dêr dogge wy net oan mei,’ befestiget Sytse syn broer en haadman, en hy flybket yn 'e groppe, as woed er dêrmei syn walch en wearze yn dy krisisrompslomp útspije.
Wûnderlike eigensinnige minsken, tinkt Feike by himsels. Bêst, boppestbêst, mar jo moatte se gelyk jaan; en temjitte komme. Noch in kear bedjert er it samar effen, sûnder dat er der sels sa gau euvelmoed yn hat.
‘Tsjonge, Tsjallema, dy bêste jonge Fryske merje, ha jo dy net ûnder 'e hynst hân? As ik jo wie hie 'k him by 't maitiid daliks dekke litten.’
‘Ja, Feikema, mar ik bin jo net. By ús komt net in hynder ûnder de hynst ear't it fiif jier âld is. As ik no in jier oannim moat ik letter wol twa tajaan. In hynder moat earst folwoeksen wêze en goed yn syn bonken betichte, dan begjinne wy te foalkjen, earder net. Wat ha 'k oan in hynder fan sân, acht jier âld, mei in sealrêch en in hingelbealich? Dêr moatte jo my net fan prate!’
It is in âlderwetsk boerebrulloftsmiel, dat Fogel dy middeis yn de milkeamer mei behelp fan de jongfammen opdist; allinne de ein is nijmoadrich.
Earst krije hja sop, dêr't it bêste fleis fyn hakt by sleeffollen út te skeppen is. Dan jirpels, mei mar ien soarte griente, snijbeane, mar wol trije, fjouwer soarten fleis; boppedat is der in snip mei bûter en ien mei sjeu. Der is bret kowefleis en brette karbonade fan de baarch. Der is kâld pikelfleis en der is skinke. Komkommer, augurken en sipeltsjes yn 't soer, fan alles wurdt opsetten
| |
| |
en oansprutsen. De bruorren ite hjoed út har berteleppels; ek alle oare leppels en foarken binne fan silver. De meskes ha jitte in blauporsleinen heft. Servetten hat Fogel foar dizze dei nij oanret. Der wurdt in glêsfol lichte wite wyn by 't iten skonken. Ja, alles is yn syn soarte fan it bêste, it pûkste fan it pûkste, en der is fan alles wol twaris oer.
Op kwea aventoer hat âlde Fogel neat oankomme litten. It lêste en bêste, trije grutte puddings fan ûnderskate substânsje en smaak, hat se by de ferneamdste banketbakker út de stêd weikrige.
De âldfeinten ite der fan as wie it potstro of trompkoeke en it Feikema's folk kin har dizze dei ek skoan ta dy foarm bejaan. En de jonker docht syn bêst as gjin oar en Houkje tinkt by har sels, wêr bringt sa'n lichte hikkespringer it.
Mei Keimpe ek yn 't fermidden is Fokje sa bliid as in ingel; Geeske nimt alles fanwegen de kuriositeit en benammen om't har hearskip him der sa reewillich en nommelmoedich ta bejout. Feike en Houkje wurde yn it weakste steed fan har herte troffen, troch de manear wêrop alles oant yn de puntsjes fersoarge is en boppedat troch hoe't dêrút de bêste bedoeling en it grutte opstel, dat de bruorren mei dit oantrouwen hawwe, sprekt.
Froukje libbet yn dy glâns dy't fan de oaren ôfstrielet op, as in blom yn de moarnssinne. Yn weagen fan foldedichheid lit se dit jonge lok oer har hinnekomme; der is hjoed de dei gjin skaad en gjin swierrichheid mear. Alle twivelichheden, alle faai aventoer, alle beëangjende fragen fan de frijfammesteat binne út har bestean útballe; se fielt dat se yn de famylje fan de Tsjallema's ynhelle wurdt as in jonge prinsesse, dêr't jierren op wachte is. Alles hat no fêstichheid krige, alles hjirre stiet sûn en sterk en oerein fan dregens en fan gevens en al har dwaan sil frucht jaan, frucht wekje en frucht sette.
Allinne de middeis, as it oare jongfolk yn it hôf om begjint te jachtsjen en te djoeien, Keimpe en Tako beide efter Fokje oan,
| |
| |
dy steile, ynbannige Fokje, dy't hjoed sa útlitten en foar gjin gat te fangen is, dan giet it har effen oan, dat sy sêftsedich en kalm tusken mem en Fogel ynrinne moat.
De âlde feinten steane oan de skuorside te sjen, Halbe jout wylst syn dowen, syn hinnen en einen foer; in hiele rist sit him op de skouders en op de hannen; op 't lêst hat er in hoannepyk boppe op 'e holle stean. It wurdt ien amerij sa feestlik, sa hiel bûtenwenstich moai, en dat samar sûnder hokfoar opset of talis, dat sels Geeske rekket folslein út 'e ploai. Se grypt ûnferwachts Sibbele syn prachtich-djipgriene hoed fan de holle, set himsels op har moaie, ljochte krollen en springt sa it hôf yn. Se lompt jitte wat oan 'e foet, mar dat kin lije. Sibbele set har efternei. Op iens kriget Fokje de fetraander fan de jonker, dy't er hjoed hieltyd efter op 'e holle stean hat, te pakken. Se fljucht dermei efter de âldfeinten lâns, dan der foarlâns, dan der wer omhinne, oant op 't lêst hja en de jonker om Age hinne oan 't krijoanboartsjen binne. Dy nokkeret en monkelet, dat syn hiele boere- en lâneignersweardichheid rûgelt yn ien kear fan him ôf.
‘Helpe jo my, Tsjallema, helpe jo my?’
‘Dan moatst Tsjallema der jûn wat foar jaan,’ ropt de jonker lûd.
‘Mei dat wol Keimpe, mei dat?’
‘Dan wol ik in lytskert fan Geeske ha.’
‘Dat mei daliks wol, kom hjirre Geeske en doch dyn plicht,’ ropt de jonker útlitten.
Mei in manjefyk gebeart kriget Geeske Keimpe syn antlit tusken har blanke hannen en pattet dy op syn mûle.
Der giet in jûchhei op, dat it wat docht.
In pear jonkjes út 'e buorren binne stil om de hûshoeke weikomd. It binne bern fan de arbeiders dy't dizze sneintejûn foar de bruorren melke. Sadwaande ha se it weage, al wie har hjoed it hiem oars ek ferbean.
‘Jimme moatte strak mar efkes mei jimme heit-en-dy yn 't
| |
| |
milhús komme as 't melken dien is,’ warskôget Age. ‘Mar no hjirre wei en nei it bûthús ta.’
De skimer fan de novimberjûn glydt oer de lannen. De sleatsjes lizze blank en stil te glimmen ûnder it ljocht fan de wester- en noarderkimen op. Yn de foarkeamer is de grutte petroaljelampe mei de belgyske brâner opstutsen. Der wurdt teedronken en Fogel presintearret bonbons en dúmkes. De lange pipen binne no op 't aljemint brocht. Om bar hat Halbe se mei siedende kofje trochgetten, om de branderichheid derút te krijen.
Sibbele stekt earst syn breugemanspiip oan, dy't er krige hat fan de fammen fan it toanielselskip. Ek de oaren sette namme en datum op in nije Goudske en stopje mei in triedsje bêste hearebaai fan Douwe Egberts.
Wylst de manlju mei har petear by bêste hynders en by de rutersport oanlâne binne, meitsje de froulju mei Fogel yn 'e milkeamer de itenstafel ree. It is fannijs yn 't oerdiedige sa as it dêr opset wurdt. Midden op 'e tafel pronket in grutte boffert, stiiffol krinten en mei poeiersûker bestruid. Fierders binne der by de skinke, pikelfleis en rollade no ek jitte woarsten kommen te lizzen. Der binne pompieren buordsjes mei ljirre, der binne twa, trije soarten tsiis; der is roggebrea, wite bôle, kanielbôle en krintesteur; tefolle om op te neamen.
Fannijs stiet de kofje yn de grutte kraantsjekanne sêft te protteljen; fannijs jout elts him dernei en set it liif op 'e least.
As it miei ôfrûn is, geane se wer nei foaren. Ridlik gau komme de earste bruiloftsgasten. It is in eigenaardich slach folk, dat dizze jûn nei 't âldkleaster set. Men soene it de typen fan de selskant fan it doarp neame kinne, al komt dat bot genôch oan. Dôch binne it allegearre dyen, dy't it net yn 't sin komme soe om troudei by de Feikema's te ferskinen. Der binne foarearst wat lytse en gruttere hierders en lânbrûkers fan de Tsjallema's, mei harren froulju, dan wat âldstylske arbeidersminsken, wêrby Sjoerd Ages-jonges jimmer yn eare en oansjen west ha en
| |
| |
dy't yn ien of oare foarm altyd wat profitearre hawwe fan de soarchfâldich omdielde geunsten en jeften. Fierders is der in lyts keapmantsje, in molkrider, in nearingdwaande, in man dy't mei de potkarre rydt en lege sekken en fodden, kninen, hinnen en einen opkeapet. Op 't lêst komme jitte de flaggers, dy't earst harren kostlike doeken fan Feike syn roekenêst en de kleasterpleats helle hawwe.
Mei de lêsten is de fleur der daliks ek. Der wurdt de lytse sultan ferslach dien fan hoe min as syn âlde skuorre is. Ien fan de feinten hat mei syn skammels troch it tek sitten. Feike kin der mei in eachopslach nei Age om laitsje.
De brandewynskop giet rûn; elts stoppet syn romer fol. In silveren oanstekkerskomfoarke mei in koaltsje deryn stiet foar de âlde langepiipsmokers op 'e tafel; de froulju litte rûkersguod rûngean, sels in âld silveren snúfdoaske giet as bysûnderheid rûn, al sit der gjin snúf mear yn.
Oan ien wei komme en geane de taartedoazen; it mei bekend stean dat de molkenkelder ûnder de ôflegering fol stiet. Nei de brandewyn mei rezinen folgje reade en wite wyn, advokaat en beiwyn.
Hjir is gjin feestlieder en gjin wurklist. Alles folget inoar op, sa't it sin it opjout en wa't it earste nei in oar ophellet, is oan bar. Alde slepende folkssangen, nije strjit- en dûnswizen, âlde feestnûmers fan ‘Yn 'e Haske hinget in baarch yn 'e beam’ en ‘De reis van Jurriaan’ en ‘Wie in januari geboren is’ wurde opfolge fan ‘Wij gaan nog niet naar huis’, ‘Laat de klok maar luiden’ en ‘Honderd jaar na dezen’.
Soms seit in âld-arbeider in stimmich wurdsje, sa dat de âlde froulju mei de holle knikke fan byfal, dan docht in boerefeintsje in frjemdsoartich foardrachtsje, út en troch komt ek Keimpe foar 't front mei stikken út it soldatelibben, lyk as ‘De Weddenschap’, ‘De Generaalsinspectie’ ensafuorthinne. Hy kin it wol, fine de bruorren en jouwe har goedkarring troch oan de Feikema's, dy't dy reewillich oannimme. Ja, sels âlde
| |
| |
Fogel hat stil in stikje út 'e holle leard oer ‘Het huwelijksleven’ en rispet grutte niget en tagedienens. De bruorren begjinne te glimmen fan nocht, Frouk hat wille as wetter en nimt alles oan mei in laits op it wêzen en strieljende eagen. De oare Feikema's litte it oer har hinne gean as in freonlike simmertwirre op in waarme dei, de ien mei wat mear oerjefte, de oar mei wat minder.
Jonker Gratama gobbet sa noflik, mar sjucht allinne wat gril en sterk.
Sa giet it de hiele jûn troch; ien fan de feintsjes moat al ris koarje en ferdwynt in skoftke; in mannich oare wurde ryklik lûdroftich.
‘Jimme moatte mar wat droege twibakken ha, jonges, hjirsa!’ seit Fogel en jout in pear pûden fol.
Dan komt de pottejoad mei ien fan syn artikels, rynsk yn pompier betrôle. Mei wûnderlike, kluchtige maneuvels ferskynt er tsjin de jongelju oer, oan harren tafel.
‘Effen attinsje minsken, effen attinsje!’
Keapman Gotzbach klaut him yn 'e nekke, en faget him mei de hân om 'e mûle.
Dan begjint er syn presint út it pompier te pakken.
‘Ja, dit moat earst, dit earst. - Feestgenoaten!’
Hy set de fûsten yn 'e siden en draait mei in slach yn 'e rêch, no nei de iene en dan nei de oare kant om.
‘Ik ha altyd tsjin Sibbele sein, asto trouste krigest fan my in pispot mei sân earen. No gong dat trouwen fan Sibbele en Froukje fansels wol wat hurd yn syn wurk, mar de pispot is by dy tiid klear komd. Jongelju, hjir is er no; op elk ear ha ik in roaske set fan ûngelikense kleur. Fan wite Wopke ha ik in moai gedicht krige en dat sil ik no foardrage:
Sjuch, minsken, hjir hawwe jim Maaikemuoi,
En hinget der no nachts in dikke buoi,
| |
| |
Wurdt de loft hjirboppe gâns bleek en stiif,
Sjit de wyn út en rattelt it liif,
Komme der flappen wetter del,
Maaikemuoi heint it yn in tel...’
Sa giet it troch; it wurdt in hiel lang ein. As er op 't lêst oan de roaskes ta is, en wat dy betsjutte dan slacht er oan it ymprovisearjen.
‘As ik dêre oan tink,’ ropt er, ‘doe't by Luts en my foar 't earst de pispot op 't bêdsbuordsje stie; as ik oan dy tiid tink; doe wie it yn alle hoeken fan 't bedstee merke. Minsken, minsken, dan kin ik my net mear hâlde, dan wurdt it my ek grien en blau foar de eagen, dan sjuch ik ek alle kleuren fan 'e reinbôge...’
‘Do moatst ophâlde, do slachtst troch, Tsjalling,’ kraait Luts it út.
‘Do moatst dy stil hâlde, oars kin ik de daam net fine. Do bringst my fan de wize, ik bin der glêd ôf.’
It folk geit it út fan wille. De jongfeinten begjinne te sjongen: ‘Foar de pottejoad noch ienkear troelala!’ Gotzbach begjint mei te roppen, fan hyp, hyp, hoera! Hy stekt syn kromme earmen omheech, docht in hipke as ien dy't oansketten is, en draait yn 'e rûnte. In hiel skoft duorret it sjongen, lûd en ferheftich helje de jongfeinten iderkear fannijs op. Sibbele swilet alle blommen fan harren tafel by inoar en plantet dy yn de pispot. Dan offrearret er dy mei in komysk bûgemint oan Froukje en plantet him dy yn 'e skerte. Wylst sjongt alles, it giet oer yn lûde gjalpen, stampfuotsjen en hossen.
Ynienen giet de jonker oerein. Hy kin jitte stean. Mei syn slappe wite hân, dêr't allinne de wiisfinger fan foarút stekt, wylst er de earmtakke yn 'e side hat, begjint er sabeare te kommandearen, alteast oanwizings te jaan.
‘Ruhig sein, ruhig sein!’
‘Stiltme, stiltme, Gratama sil oan 't wurd.’
| |
| |
De jongfeinten, dy't him allang sketten hawwe, fergrieme har.
‘Es ist richtig. Maul halten! Sibbele stil sitte. Ruhig sein! Ja, ik sil spytse, op 't earste jonge pear dat ik as siktaris trouwe sil. Hm, hm, binne der guods foar de finsters? Kom maar binnen. It folk komt by de minsken en de minsken komme by 't jild. Age Tsjallema, do bist ek noch ien fan 't âldliberalisme, it âldliberalisme is fan Thorbecke; dy syn ideeën wiene: nul en ik hou er één. Ik wurd ek wer Thorbeckiaan. Miskien komt it jild dan ek wer by my. Feikema, ja, jo moatte ek noch hynsteweide fan my ha. Mar ik wurd wer âldliberaal. Jo passe op myn hynderke en ik pas op jo ropeintsje. Wy passe mankoar. Allegear passe wy mankoar. 't Is allegearre: nul en ik hou er één. Ik bin ek âldliberaal. Ik swar by it partikulier inisjatyf, Sibbele, trouwen is inisjatyf, mar mei twa begjinne en mei trije ophâlde, dat is de died. Dat is ek wer: nul en ik hou er één, mits, dan is men mei jins beiden begongen.’
Krampeftich betwongen, boarste út en troch de laitsbuoien los. De jongkeardels krije der hast de stûpen fan. Gratama skaait sawat mei syn fine, wite hân.
‘Ruhig sein. Maul halten. Es ist richtig... Hm, hm, ja, ja, dit is in boerebrulloft. Wat ha wy in wille hân, by de boeren op it lân. Dit is eldorado. “De verloren zoon” is behâlden oanlâne. Hjir kin er net mear ferdwale. Se mienden dat se him ôfskipe hiene nei de rimboe en hy kaam yn “het beloofde land, overvloeiende van melk en honig”. Ik nim der aanst ek noch ien, ja, ja, jit mar yn. “Een nieuwe liefde, een nieuw geluid.” Katten hingje oan 't hûs, de hûn hinget oan syn master, de frou hinget oan de man, en ik hingje fan de weromstuit oan Geeske fan Feike Feikema, de fetweider. De harem is iepen. De lytse sultan hat de froulju net mear allinne. De sluiers komme foarwei. “Een nieuwe lente, een nieuw geluid.” Ik ha 't sein.’
Dy nachts bringe de Feikema's de jonker thús.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd