|
| |
| |
| |
In kroade mei kikkerts
‘De lytse sultan,’ sa neame se yn it doarp Feike fetweider mei syn hûsfol froulju.
It hat der lykwols de skyn fan, as libbet Feike inkeld foar syn weidkij, syn lân fol stikels, syn handel; yn wierheid is it fansels wol wat oars, allinne dat merkt men sa net.
Wat moat men ek al mei trije grutdochters yn 'e hûs. As jo se net tsjinje litte wolle, thús is der dochs ek gjin wurk en oanslach foar harren. Nee, lit Houkje der mar mei oanpiele en yn omruorje, Feike hat der wol oan.
Soms, as er it mâle fel oan hat, dan begjint it him wol ris effen te krôkjen; dan driget er by dit en by dat: hja moatte der mar út te tsjinjen en in skoftlang ûnder in oar. Dan sille se omstean leare en noch ris gewaar wurde, hoe'n bêst eintsje libben as se oan dizze tiid ta hân hawwe.
‘Lit ús dan wat leare,’ sizze de famkes.
‘Ja, ik sil jimme wat leare litte; ha jimme noch net genôch leard? Alle trije de Mulo troch west en nei de húshâldskoalle ta reizge. As it dan noch net moaiernôch is, dan wit ik der neat mear fan.’
Fokje, de âldste, dy't helpster is op de bewaarskoalle, wol nei Leien ta, in pear jier lang, om dêre oplaat te wurden ta bewaarskoallehâlderesse. Froukje, de middelste, wol fan alles. Dy moat, mient se, masineskriuwen leare, dy wol wol yn 't boekhâlden op, dy soe graach gymnastykleararesse wurde en as dat net kin, dan mar dûnsleararesse, ja, God mei witte wat dy net wol. En dan Geeske, de jongste, dat is jitte de singelierste fan allegearre. Dy wol eigentlik fan alles neat; allinnich as jo dat tsjin har sizze, dan wurdt se spinnidich. Dat is ien dy libbet no wrychtich foar de wille en foar de pronk. Dy hie leafst alle dagen in oare jurk oan en alle dagen wer in nij romantysk boek
| |
| |
fan minstens trijehûndert siden. En dat sit mar boppe op har keammerke te borduerjen, te weevjen, te fervjen, te houtbrânen en te learwurkjen en it is der in binde, jo soene der yn omkomme.
Nee, op syn tiid dan spuit Feike de galle ris út, mar gewoan troch 'en dei lit er Houkje mei de opfiedingsfraachstikken fan de dochters omtize. Dy mient dan bytiden al dat se der hast yn ferslacht en har rie te'n ein is, mar ûnderwilens tinkt se altyd ien kant út en dat makket it slimste probleem noch ienfâldich, al bliuwt fansels de útkomst ûnwis.
Der is ien treast, it binne kreaze fammen. Fokje hat sa'n evenredich antlit, as wie se út in Grykske byldegalerij weihelle, it hoegde net oars. Ja, se is hast wat te evenredich en dat makket soms, dat se wat stiif en wat sljucht liket. Allinne ûnder eigen en goekunde dan lûkt der altyd oan ien kant fuort by har mûltsje, in fyn dobke yn it wang en dêr feroaret daliks har hiele wêzen fan. Mei dat al, ûnder frjemd is se stimmich en bliuwt se op in distânsje.
Dan is Frouk hiel oars. Dy is fuort mei elk thús, komt alleman blier en freonlik temjitte, ja is soms yn 't oankommen wat al te oansjitsk en nofteren. Dat woe Houkje no sa graach wat oars ha. It is in fanke, bêst fan ynboarst, reafallich en mûtel, mei in pear libbene brune eagen, mar soms wat lompen en wat bot, datselde dat Feike ek oer him hat. Se is wat foarser as Fokje, hat ek rûnom wol nocht oan, kin goed leare, mar wol jitte helte better. Lykwols fljucht se ek graach in hiele sneon yn in pear klompen fan Feike om 't hûs hinne en by de finsters op. Se stiet te strjitskrobjen mei 't hier om 'e holle en as Houkje in swartwollen skelk hie, soe sy dy foardwaan.
En dan Geeske, hoe't dy krekt is, dêr hat men wol oan. Fan postuer is se de tingerste, dochs is se aardich oan de lingte. Sa reafallich as har susters is se net. Har antlit is wat langer, har hier is folle ljochter en kroezer en se sjucht sa fernimstich as hie se de wrâld en it libben troch. Har hannen binne fyn en licht en sa
| |
| |
blank as albast. En lytse fuotsjes dat se hat en fine ankels! Mar se stiet kant op har want en der sit wol model oan har, hoe licht as se dan ek is.
Der leit altyd in swym fan ûnoandwaanlikheid oer har wêzen. Net dat se minder nei bûten libbet as de beide âldste fammen, dat kin men ek net sizze. Soms is se wol tige útlitten, al seit se ek lang alles net. Mar wat faam dy't gjin klitse is, docht dat wol? Mei dat al, se is wat bysûnder en dy riedseleftige foarnamens, dy't mei wat ferfeelsumheid en lytsachting it deistige libben dien jout, dêr kin men har net sûnder tinke.
It seit wol wat, trije sokke jonge hetsige libbens yn 'e hûs te hawwen en dat op in stil, stiif doarp. Want dit wurdt skielk de iennichste neilittenskip fan al dy grutheden, dy't njonkenlytsen oan reapsein komd binne. In keale steatlikheid, in earmoedige deftichheid bliuwt der fan harren yn dat klaaidoarp hingjen, sa slim, dat sels Feike' froulju dy mei har flotte gemiensumens net weibalje sille.
En sa nommel-moedich, sa gol en float binne se dan alle trije ek wer net fansels. Dat is Froukje feitlik allinne. De beide oaren ha fansels wol in skamper fan Houkje har singelsentiminten meikrige. En dan ha dizze dochters daliks dit foar by har mem, dat it by harren net mei sin opmakke útstald hoecht te wurden; it leit harren. Houkje wol faken wat tefolle en dan is it mar sa it is, mei har pûden ûnder de eagen en har feale hingelwangen hat se wat oer har dat dat lichte soarte fan froulju ek ha, as se âlder wurde. Fansels hat se der sels gjin aan fan en as in oar it har sei, soe se gjin oere wille wer ha.
Nee, Feike mei dan, ta trochrinnende argewaasje fan Houkje, moarns in âlde broek oanstrûpe en de hiele dei oan de hûsside sitte te stienbikjen, de famkes ha dy fikse postuer en dat moai-strak besniene antlit fan him.
It tichtst is men by de wierheid as men seit dat Fokje en Geeske har uterlik en Froukje har aard en wêzen fan Feike sines hat.
| |
| |
Lit dit wêze; dy fammen binne jong en moatte har ûntwyk ha. Dat gunt Feike harren ek wol, mits it moat net te folle sinten sline, want dêr is er ek wiis mei en boppedat, it soe harren net passe om dy bern alle trije mar yn 't folop grut te bringen. Hy hat wol in fyftich, sechtich pûnsmiet eigen lân, mar mei it gewin dêrfan moatte se ek troch de tiid. Dêr hoecht men noch net sa rij mei om te smiten.
Soms, as de fammen ris in oankomst krije fan opstannigens, as se der útbrekke wolle en leare, wit wêr foar, dan bringt Feike harren dit wol mei in wurdmannich oan 't ferstân, en dan jouwe se har ek wol wer del. Sa wrâldwiis binne se jitte wol. En ha se feitlik it libben ek net op in buordsje? Fansels, dat ha se, mar der sit te min spanning en aventoer yn.
No is der wer in lange winter yn oantocht. En al jout Fokje har no ek wer by de rederikerskeamer, al lit Frouk de radio galmje, de godgânske dei, al lêst Geeske ek faaie romans en meislepende gedichten, dat se der hjit en kâld fan wurdt - al is se dat oars net gau - dat nimt allegearre net wei: dêr kinne gjin jongfammen mei ta. Jûns op bêd, ear't se yn 'e slom lizze binne de sinnen by oare en bettere saken en sillichheden, en dan wurde de nachten teld dy't se noch sliepe moatte ear't it oan in dûnsjûn, in pretsje en in fersetsje ta is. En och, dan witte se fan tefoaren noch krekt nei te gean wa't der al en wa't der net wêze sille; dan kinne se harren al fan ien of oare boeresoan, dy't de lucht fan it ynkûle gers yn syn hier en oan syn hannen meinimt, thús bringe litte, mar is dat no sa'n bûtenkânske? Wis, der binne wol bêste jonges by, ek net ûntsjep, ek net sa ûnnoazel, dy't it harren wol tige miene soene, mar wat wurdt dan daliks it útsicht op 'e takomst gewoan en ferfeelsum, wat leit dan jins foarlân der rjucht en sljucht hinne.
Dêr binne dochters fan in heit mei handelsbloed yn de ieren, daliks jitte net oan ta. No leit it lokjende lân fan harren takomst noch yn de dize fan de moarntiid, mei alle ferrassing, aventoer, ûnferwachte hearlikheid dy't it ynhawwe kin.
| |
| |
Bytiden soene se graach wat witte wolle en wat fêstichheid fine, bytiden wurdt it langst hast te grut en oerfalt harren de freze oft harren tiid ek ris foarby wêze kin, eardat se de fûken goed útsetten en tataast hawwe. Mar dat binne mar amerijen, net oars as fan dy hjerstfleagen, dy wanichheden, dêr't alle froulju no ienris mei oanhelle binne, as de blêden falle.
As se dan wer foar de spegel steane fan de sliepkeamerskast, it gat om en om draaie, en de nije winterjurken falle en flije nei wolbehagen, dan wurde se wer wiis genôch mei harsels om de stilsit en de ienlikheid fan in lange, neakene winter treast te wêzen.
En sneontejûns, as se yn in besketten herne fan it âlde hûs harren jonge linige liven steane te waskjen, dan komt der heal mei skamte, heal mei grutskens, in fielen oer harren fan wielde om har moaie mûtele lea, om har kostlike fammesteat.
Op in middei komt de jonge dominy it foarhiem op. Houkje, dy't altyd har sinnen by inoar hat, giet daliks it hûs troch en warskôget de dochters, dat se oanmeitsje moatte mei ferklaaien en dan yn 'e keamer komme. Feike is de boer op om handel.
De jonge dominy nammentlik húsmannet jitte allinne yn dy grutte pastorije mei in âld húshâldster. Sels is Houkje daliks yn de jamkste fâlde mei 't ynlitten, en freonlik loadst se de jongkeardel de keamer yn en presintearret him in sit efter de tafel.
‘Oft de jonge dochters net thús binne?’
‘Ja, dominy, alle trije by honk.’
‘Dan tref ik dat. Ik kom te freegjen oft se by 't winter ek mei oanleare wolle.’
Houkje lûkt oan de skouders, docht de holle op side en der komt in plechtige fâld om har mûle.
‘No, se komme sa daliks ûnder, dominy. Ik wit net hoe oft se hjirre ûnder stean sille. Dit binne sokke teare dingen, dêr wol ik harren net graach yn riede. Soks moat út eigen beweging gean, teminsten...’
| |
| |
Se merkt dat se har hast ferpraat.
‘Se wolle dochs ek frege wurde, frou Feikema.’
‘Wis, dominy, wis wolle se dat. Sa bedoel ik it net. Mar ik wol der harren net op oanstean. Sels bin ik yn myn fammejierren al lid wurden en ik ha ek altyd aardich trou nei tsjerke gien. Myn man hat der nea oer gear komme kinnen, dy fielt net safolle foar sokke dingen. Net, dat er alles weismyt, dat net hear, mar hy wol it foar himsels hast net wêze, lit stean fan foar de minsken. Yn dy dingen is hy sa ynbannich. Dêr is de iene oars fan as de oare, n'twier? O, dêr komme de famkes al oan.’
Alle trije efter inoar oan, as soene se thús al nei tsjerke, sa ferskine Houkje har grutdochters. Dochs binne se net stiif en houten yn it oankommen, alhiel net. Benammen Geeske docht daliks al sawat flot, ûnferskillich; Houkje fierste slim, want as der no ien fan harren ea in goede kâns meitsje mochte, dan soe dat Geeske wêze. Hawar, as it no earst mei dat oanlearen mar flot ferrint...
Ridlik gau komt dominy mei syn frage op 'e lapen.
‘No, Fokje, no moatte jo jo earst mar ris ferklearje, tinkt my,’ seit mem sa'n bytsje mei klam.
Houkje seit altyd ‘jo’ tsjin har dochters, dat heart wat beskaafder.
‘Wêrom ik no earst?’
‘Jo binne de âldste.’
‘Dominy kin ek wol fan 'e jongsten ôf oan begjinne, tinkt my.’
‘Komt dat der no wat op oan,’ leit Geeske wat snibbich der tsjinyn.
‘No, do hast lêstenjûns ek al mei nei dy foardrachtjûn west fan Charlotte Köhler, doe't dy stikken út de bibel nei foaren brocht, en dat hie dy bêst foldien, seisto doe.’
Dominy knikt wolnimmend en fynt dit, sa't it skynt, ek in logyske gefolchtrekking.
‘Dat op himsels seit noch neat,’ ornearret Geeske, wat út 'e
| |
| |
hichte. ‘As se dat lange gedicht fan Werumeus Buning foardroegen hie, hie ik dat miskien noch wol moaier fûn.’
Hja praat deroer as hie se de hiele Nederlânske literatuer troch. Houkje hâldt har de lea stikken om dat tipelsinnige fanke. Hat se de moed net en freegje dominy:
‘Ken mynhear dat? Maria Lecina?’
Dominy moat syn ûnkunde belide. Hy keart him dêrom mar wer meast nei Fokje, dy't der mar mei in nuet glimke om 'e mûle by sit.
‘Mar jimme stelle dochs wol wat belang yn de hegere dingen? Tinkt jimme ek net dat dit libben in bedoeling hawwe moat? Fansels dit binne allegearre earnstige fragen en jimme binne jitte jong, mar al ha jimme no sels jitte net folle ûnderfûn, teminsten net botte slimme dingen, nei't men sa opperflakkich sizze soe, jimme sille dochs wol ris oan it tinken brocht wêze oer alle teloarstelling en ûnk, alle leed en fergonklikheid dy't jimme om jimme hinne wol sjen kinnen hawwe. - ‘Dy man koe it ús wol heal en heal tawinskje,’ tinkt Geeske by harsels. - Dêr is no ienris gjin inkeld minske ûnfetber foar, ek al is men jitte jong en hat men om samar te sizzen de wrâld jitte op in buordsje.’
‘Dy man koe it ús wol fergunne,’ kin men Geeske fan it antlit lêze.
Fokje sit oandachtich te harkjen en Frouk spant har ek yn om dat te dwaan.
Dominy wachtet in amerij op de útwurking fan syn wurden. Hy ferstiet, as er tsjin alle trije tagelyk in referaat hâldt, lokket er gjinien út 'e tinte.
‘No, jo dan Froukje, fiele jo ek behoefte om ris mear fan dy hegere dingen foar josels te winnen, om dêre op troch te tinken?’
‘Dêr bin ik noch nea oan takommen, mynhear.’
‘Frjemd, frjemd,’ fynt dominy. ‘Mar jo hawwe dochs wolris lêzen hoe't oaren deroer tinke. Jo lêze dochs wol ris in boek, in krante, in tydskrift of sa?’
| |
| |
‘Ik lês allinne “De Lach” en “Het Leven”, dominy,’ seit Frouk, en se smyt de spanning fan dit ferhoar fan har ôf yn in golle laits.
Houkje skodhollet fan argewaasje. Dominy moat wol glimkje, al jout er ek foar dat it yndied te slim is mei Frouk.
‘No, Fokje, jo dan, wat tinkt jo fan myn frage om mei oan te learen foar lidmaat.’
‘Ja, dat oanlearen op himsels, mynhear, dat soe ik wol wolle, mar men moat it ek leauwe, wat men leart.’
Dat is in wize opmerking, dêr kriget dominy hâldfêst op. Foar dat hja útpraat is, knikt er al fan meistimming.
‘Ja, leare en ûnderrjuchtsje kin ik jimme wol, Fokje, mar it leauwen kin ik jimme net jaan. Mar as jimme dan jûns ris omheech sjugge nei de stjerrehimel, dan moatte jimme dochs wol ûnder de yndruk reitsje fan de gruttens en fan it fêste bestjoer yn dat ûntsachlik hielal.’
‘Ja, dominy, as ik dêr oan tink, dan fyn ik, dat ús Leaven Hear dêr boppe gans mear oarder en rigel yn syn húshâlding hat, as hjirûnder by ús op ierde.’
Houkje besaut derfan. Wêr hat dat fanke it wei? Wa soe dat ea fan dy dimmene Fokje tocht hawwe?
‘Dat wiist wol op in taak, dy't Hy hjirre oan ús opleit, Fokje!’ Sa rêdt dominy him derút. ‘Sjuch, jo moatte alderearst mei josels te riede gean yn jo eigen binnenkeamer, as it op leauwen oankomt, Fokje.’
‘No, as dat sa is, dominy, dan bin ik der noch lang net foar klear en dan ha ik ek swak moed, dat it ea safier komt.’
Dominy lûkt yn ûnmacht oan de skouders.
Houkje is der feralterearre fan, mar hja wit ek net hoe't se hjiryn tuskenbeiden komme moat. Dit giet oer oare dingen as jurken en mantels foar de grutdochters. Hja suchtet.
Wylst sjucht dominy, dy't hast oan 't ein fan syn latyn is, mar ris wer de kant fan Geeske oer, dy't sawat sneu mei in earmtakke yn 't finsterbank hinget. Dy jonge man driuwt har net. Se hie
| |
| |
him graach wat oars ha wold, wat mear gewoan en tagelyk wat mear hear. Dat is gjin gentleman. Meidat der in jonge dominy yn it doarp kaam, hie hja hope, dat dy de nije elite wat om him hinne gearfoegje koe. De âlde elite hinget der sawat hinne as it hege gaasstek om de tennisbaan: stikken, útinoar en beroaid. Mar dit is gjin man fan it racket. Dizze sille de pylsturtskiep fan lytse Goasse, dy't op waarme dagen perfoarst op it kâlde beton fan de tennisbaan ôfkoeling sykje, gjin striebreed yn 'e wei sitte.
Dizze is tefolle apostel en temin dominy. Hy sil de bern wol gâns wat psalmen en gesangen út 'e holle leare litte en de jongerein miskien wol de hiele berchrede en de romeinebrief. Geeske heart se al dreunen. Yn sok selskip wurdt hja mislik en moat se har ferhâlde.
‘Wolle jo dan, Geeske,’ freget dominy alderbeminlikst.
‘Ik ha der gjin sin oan, mynhear. Ik leau dat men earst âlder wêze moat om út jinsels jin ta dy dingen te bejaan. En se my oanprate litte, wol ik net.’
Nee, dat begearde dominy ek yn 't alderminst net. Mar nei alles wat er hjirre te hearren krige hat, wurdt it him wat wrang om 't herte. Hy sil no fierders de oare jongerein bylâns en faaks hjir en dêr ris in sieltsje winne. Lykwols, de froulju fan de fetweider hiene de rige iepenje moatten, dat hie winst west, benammen om de oaren te krijen.
Effen letter stapt de jonge pastor op. ‘De skepsis fan de moderne tiid,’ preuvelet er by himsels.
Wylst twirje de blêden fan de tsjerkhôfsbeammen nei ûnderen ta, fanwege de earste froast dy't se tenacht effen knypt hat.
‘As jimme dan dit net wolle, wat wolle jimme dan al!’
Sa moat Houkje har it beswierre moed ûntlêstigje as se wer, foar har grutdochters oer, har sit ynnimt.
‘De winter is yn oantocht, de iene rint hjir de oare yn 'e wei. Jimme moatte dochs ek ris oan wat deegliker dingen begjinne te tinken, as oan dat omflinterknippen mei dingen fan neat. Ik neam it lichtsinnich!’
| |
| |
Geeske fielt op wa't it meast munte is.
‘Ik wol fan 't winter les nimme yn 'e stêd, yn deklamaasje en spraakkeunst,’ seit dy der gewoanwei oerhinne.
‘Tocht ik it net, noosto lêstendeis dat frouminsk heard hast, bist wer alhiel mei 't sin op 'e rin. No moat it dy kant út wer besocht wurde.’
‘Asto dat meiste, dan wol ik yn 'e stêd op 't dûnsjen,’ oppenearret Frouk har. ‘Dy nije Ingelske dûnsen, dy moatte sa moai wêze.’
‘En ik wol korrespondinsje oanfreegje mei guont út Súd-Afrika,’ smyt Fokje der dryst út, dy't fielt dat se no mei har bûtenwenstich plan op 'e lapen komme moat; oars skoarret se der tenei namste mear tsjinoan.
‘Hoe krigest it yn'e plasse - Súd-Afrika,’ beart Houkje en se bevet derfan.
‘No, dat moat sa ynteressant wêze, sizze se. Yn Den Haach kin men mar adressen oanfreegje. Ik doch it.’
Dan komt de keapman-fetweider thús fan syn omreiske by in pear boeren lâns. Hy stekt de piip oan en drinkt syn tee op en foeget mei syn petear oer boeren en lân, oer kij en oer handel, de dingen daliks wer yn it besleur fan al den dei.
As er de jûns foar Houkje oer yn de skimer sit, komt ek hy lykwols mei stikken op 't aljemint. Hy hat hjoed in kuilbult koft en no wol er ynkoart in mannich kij opsette. Mei sa'n leech boerehûs de winter troch, dat wol er net wer. De timmerman moat komme en de skuorren yn d' âld kowemuorre oansmarre, de hoarndierskudden wat oplaapje en in nij stik stâlhout tusken it âlde sette. Dan keapet er wat hea, wat strie, wat foeraazje en falt de winter him lang sa lang net.
Hy hat mei ynmoed pleite en syn lûd hie de bekomsumens en de fal sa as dat yn skimerjûn heart te wêzen, mar Houkje is op dit stuit ûnfetber foar alle jûnfrede en hjerstharmonije. Net dat se skerp werom jout en him fan syn plannen tebek hâlde wol. It wurdt mear in kleiliet.
| |
| |
Hja mei hjir net wêze, se kin hjir net aardzje, yn dit âlde hûs.
‘Mar as der no wer fee en droktme yn de efterein komt, dan is it dêre ek net sa spoekeftige hol en ûnwennich mear.’
‘En dan de kowewazem en de stank fan it ynkûle gers ek jitte it hiele hûs troch? Hat men dan oan de rotten en mûzen, oan spinnen, krobben en tûzenpoaten, oan de katûlen en flearmûzen al net mear as genôch? It is safier hinne, de wanluzen miskearje der hjirre noch mar oan.’
‘No, sa kin it fêst ek wol, net? As jo no seine, dat jo it foare skielk wolris wat opknapt hawwe woene.’
‘Gjin bûter oan de galge, Feike. Net mei in âlde rommel begjinne en in âlde rommel oerhâlde.’
‘Miene jo soms dat it ús past om it fan boppen te smiten? Wat wolle jo dan oars.’
‘Och, it kroppet my hjoed.’
Dan folget in litanije oer de frjemde flinken fan de grutdochters, likefolle om Feike dermei te fermoedsoenjen as harsels út te praten. It lêst dy bûtenwenstige oankomst fan Fokje om briefwiksel te krijen mei Súdafrikaanders.
‘Ik ken myn eigen bern net mear, wier ik ken se net mear. As jo se tsjin dominy heard hiene, jo wiene der fan út 'e liken west...’
‘Tsjuch it jo net te bot oan!’
‘Ik ken der tenacht net fan sliepe. Ha 'k it jo lêstendeis net ferteld, fan dat gefal yn Ljouwert. No, der wurdt foar wier ferteld, dat in jong frouminske is troch briefwiksel yn 'e kunde komd mei in Súdafrikaander, dy't poer op 'e romte en yn de wyldernis tahâldt. En se is der hinne tein en se sil him trouwe, ûnfersjoens, ûnfersjoens, Feike...’
‘Sa keapje ik noch net in kobist!’
‘O, ik kin der wol raar fan wurde, as ik der oan tink.’
‘Fokje is in ferstandich fanke, Houkje.’
‘Ja, ferstandich is se en sedich en froed. Se soe har earberheid net te grabbel smite, al gong se fjirtsjin dagen oanien te
| |
| |
merk hâlden. Mar ûnfersetlik, ûnfersetlik, Feike...’
‘No dêr ha 'k se oant no ta noch net minder om hân, wy moatte mar wachtsje en ús net bang tinke foar de tiid.’
Der giet altyd sa'n wissichheid en sa'n rêst fan Feike op Houkje út. As it har ris te bot benearet, as it allegearre ris gearrint, en op har oankomt, lyk as hjoed, dan kin Feike sa delbêdzje en sa'n ferlichting jaan. Net dat er de soargen weinimme kin, mar hy makket se minder swier; 't is krekt of nimt er sa mar sûnder erch syn part der fan oer. Dat hat ek altyd sa al west. O, as Houkje dêr noch oan tinkt, doe't se trouwe moasten en se hie it noch nimmen oars sizze doarst as him; wat hat se doe wol mei langst nei him útsjoen, wat hat se him doe wol oankrûpt, wat koe hy har altyd wer moed ynsprekke, moed foar wol sân lange dagen. Ja, holp er har dy kears ek noch net, doe't hja der by har folk mei oankomme moasten? - No moatst it mar sizze, hoe't it der mei ús foarstiet?
O, hy mei dan wêze sa't er is, mar as 't der op oankomt, as it op 'e neil begjint te baarnen, dan hat er altyd in man útmakke. In skat fan in keardel, tinkt Houkje dan neitiid en ek dizze jûn as hja op bêd lizze, moat hja him yn 'e hannen knipe en jou him in lytskert.
‘Sa âld en noch sa sljucht,’ gnoarret Feike en dan rôlet er yn 'e sliep as in bigge.
|
|
Auteursrechtelijk beschermd