Van lieverlede

[p. 145]

XVII

Met een ernstig gezicht deed de Indische dame Coby open. Er was een bijeenkomst, zei ze. De zitkamer hoefde daarom niet gedaan. Als ze dan alleen even de afwas deed, in de slaapkamer wat stofte en opruimde, en zo vriendelijk was heel stil te zijn, en na een uurtje wegging, zou ze twee uur uitbetalen. Ze had het geld al in haar hand, stopte het Coby toe en gebaarde met een vinger tegen haar mond vooral geen geluid te maken. ‘Ook niet zuigen, mevrouw.’

Coby deed de deur naar de gang dicht. Die ene ochtend per twee weken dat ze hier werkte, deed ze niet meer dan van de opvallende plaatsen wat vuil weg te nemen, gebrek aan tijd liet de rest verborgen. Het moesten de enige keren zijn dat er iets in huis gedaan werd. Wat had er bijvoorbeeld in dat pannetje gezeten? Ze schraapte er de schimmel uit en zette de deur naar de tuin open. Heerlijk zou je daar kunnen zitten als er eens flink wat werd uitgehaald, nu kon er amper een stoel staan door al die struiken, onkruid en bomen. Er zaten knoppen aan de takken. De hortensia's waren al uitgelopen. Ze waste af, het was niet veel maar wel smerig, liet het vet geworden water weglopen en drukte de rijst en groenteresten door het zeefje van de afvoer.

[p. 146]

Op haar tenen ging ze de slaapkamer binnen. De Indische kon de sprei niet eens rechttrekken, ze was ook zo dik dat ze zich nauwelijks kon bukken. En toch snoepen, zelfs in bed kon ze het niet laten, ze had er een vaas voor naast staan waar ze de papiertjes indeed. Hij was weer bijna vol. Ze keerde hem om en ritselend vielen wikkels van hopjes, toffees en bonbons in de prullenmand. Uit de voorkamer klonk de bezwerende stem van een man. Even later begonnen ze te zingen. De Heer dit, de Heer dat, Halleluja. Ze stofte en ordende wat en tenslotte veegde ze met een vochtige doek het stof van de dikke bladeren van de trots van de Indische: haar veertig jaar oude clivia.

Nog tien minuten. Ze ging zitten en wachtte. Het was haar beurt om Loesje en twee buurkindertjes op te halen. Anderhalf uur zat er tussen, wat ging ze ermee doen? Dannie had iedere ochtend een slecht humeur vanwege zijn rug. Als ie wat ophad, had ie geen pijn. Daarom begon ie 's middags al te drinken. Hij werd er zwaarder van, honderdtien woog ie nu. Hij zou nog wel in bed liggen. Ze moest eens naar moeder. Waarom liet Hanna niets meer van zich horen en had ze de portemonnee niet gebracht? Aan het geld durfde ze toch niet te komen. En wat deed het kind met die zee van tijd als ze niet eens meer wat te lezen had? Zou ze dan nu een half uurtje langsgaan? De een met haar jas aan, de ander met haar vest in bed. Dan was haar hele dag verpest. Nee, heter was Dannie over te halen zondag te gaan. Eerste paasdag, een mooie reden. Dan konden de oude tijdschriften mee en zag Loesje weer eens oma twee.

In de voorkamer werd gestommeld en met stoelen geschoven. Ze stond op, ze ging lekker naar de stad.

[p. 147]

Een raar geloof hielden die mensen erop na. Toen ze haar jas aantrok werd het plotseling doodstil.