Rani en de slangenkoning

[p. 19]

Kaikai en Nagraj

Intussen was Rani bij het woud aangekomen. Ze was doodmoe van het lopen en ze voelde zich flauw van de honger. Verdrietig ging ze in het gras zitten en zong:

‘Vadertje, vadertje
waar ben je naar toe?
Ik moet zo hard werken
en ik ben altijd moe

Wat was het vroeger plezierig
met jou te zijn
het leven was een feest
net als de zonneschijn

Nu is alles donker
en één en al verdriet
Ik ben zo bang en hongerig
maar niemand die het ziet

Wat moet ik doen?
Waar moet ik heen?
Waarom is tante Mala
toch zó gemeen?’

[p. 20]

‘Pssjjt.’

Wat was dat? Rani keek om zich heen. Was dat Nagraj?

‘Pssjjt.... Ik ben het, Nagraj. Waarom ben je sjo bedroefd, lieve Rani?’

Rani legde Nagraj alles uit.

‘Ssjjj! Maar ik sjal je helpen.’

Nagraj siste enkele bevelen en al gauw verdwenen alle slangen in de jamunbomen. Na een half uurtje was de grond vol met trossen jamundruiven.

‘Dank je wel, dhanbát, lieve Nagraj. Je hebt me alweer geholpen.’

‘Ach...’, zei Nagraj maar hij kon zijn zin niet afmaken.

De grond dreunde verschrikkelijk, alsof er een kudde olifanten aankwam. Het was Kaikai de Kaaiman! Oh, wat was hij groot! Grommend en briesend viel hij Nagraj aan.

‘Vlucht!’ gilde Nagraj. ‘Ga sjnel hiervandaan, lieve Rani. Kaikai mag je niet te pakken krijgen!’

Vluchten? Moest Rani vluchten en de arme Nagraj in de steek laten? Nooit! Maar wat kon Rani doen?

‘Hèhèhèhè’, lachte Kaikai vals en hij beet in de staart van Nagraj.

Rani keek in paniek om zich heen. Wat kon

[p. 21]

[p. 22]

ze doen om de arme Nagraj te helpen? Ten einde raad brak ze een takje van een boom. Ze liep snel naar de kaaiman die zijn tanden in de nek van Nagraj gezet had. Rani sloeg zo hard als ze maar kon met het takje op de kop van de kaaiman en het grote wonder gebeurde: Kaikai werd kleiner en kleiner, tot hij weer nèt zo klein was als vroeger! Rani had Nagraj van de dood gered.

Kaikai de Kaaiman vluchtte snel weg, zo snel als zijn korte pootjes hem maar konden dragen!