Rani en de slangenkoning

[p. 11]

Nagraj, de slangenkoning

De volgende morgen stond Rani laat op. Ze had zich verslapen. Rani kleedde zich vlug aan en liep naar de keuken. De heks was al wakker en gilde:

‘Jo sláápkop! Voor straf krijg je geen ontbijt. Ga eerst maar eens gras snijden voor de koe!’

‘Maar ik heb geen sikkel om het gras te snijden’, zei Rani hulpeloos.

‘Hahahai!’ lachte de heks. ‘Met je blote handen moet je het gras uitrukken. Ik háát die mooie handjes van je. En ga nu gauw!’

Bedroefd en hongerig liep Rani naar buiten. Ze waste zich eerst bij de put en liep toen naar de sloot achter het huis. Daar ging ze aan de kant zitten. Hoe moest ze het gras met haar blote handen uitrukken? Het gras was erg scherp en zou haar zeker snijden!

‘Pssjjt.’

Geschrokken keek Rani op, maar er was niemand te zien.

‘Pssjjt.’

Weer hoorde Rani het geluid.

‘Wie is daar?’ vroeg Rani.

‘Pssjjt. Ik ben het: Nagraj, de sjlangenkoning.’

[p. 12]

Het gras voor Rani bewoog wild en opeens kwam er een grote slangenkop te voorschijn. Met grote ogen keek Rani naar de slang die zei:

‘Ssjjj. Niet bang sjijn, lieve Rani. Ik sjal je geen kwaad doen. Jij hebt altijd sjulke mooie liedjesj voor mij en mijn onderdanen gesjongen. Daarom sjullen we het grasj voor je sjnijden. Ssjjj!’

Nagraj gaf enkele bevelen en al gauw kwamen er een heleboel slangen uit het gras te voorschijn. Met hun staart rukten ze het gras uit de grond en legden het op een hoopje. Het werk was snel gedaan.

‘Dank je wel hoor, Nagraj. Dhanbát, dank je wel.’

‘Ach, het was nietsj, lieve Rani. Ssjjj. Maar je moet onsj beloven dat je altijd voor onsj blijft sjingen!’

‘Dat sjal..., ik bedoel, dat zàl ik zèker doen! Daag!’

Vlug liep Rani met de bundel gras onder haar arm naar het huis van de heks. Ze legde het gras bij de deur neer en liep de keuken binnen.

‘Ben je nù al terug? Hahahai! En? Heb je het gras voor de koe?’

‘Ja tante’, zei Rani en ze keek hongerig naar de eettafel.

‘Dat kan niet! Laat me je handen zien!’ gilde de heks.

[p. 13]

[p. 14]

Rani liet haar handen aan de heks zien. Haar handen waren nog altijd even mooi en gaaf.

‘Zie je wel! Wie heeft je geholpen? Wie heeft het gras voor je gesneden?’ vroeg de heks boos.

‘Niemand’, zei Rani. Ze wilde haar vriend, de slangenkoning, niet verraden.

‘Je liégt!’ gilde de heks. ‘Voor de láátste maal: wie heeft het gras voor je gesneden?’

‘N-n-niemand... ik heb het grasj in m'n eentje gesjneden...’, zei Rani stotterend en bevend.

‘Hahahai! Ik wéét het al! Hahahai! Ik wéét wie... Het is Nagraj, de slangenkoning!’

Rani schrok. Arme Nagraj. Wat zou de heks met de slangenkoning doen?’

‘Hahahai! Weet je wat ik met jóu ga doen?’ vroeg de heks liefjes.

‘Jij moet jámundruiven voor me gaan plukken in het bos.’

‘Jámundruiven? vroeg Rani verbaasd.

‘Ja. En nu metéén!’

‘Mag ik alstublieft niet eerst wat eten? U had toch beloofd...’

‘Niks beloofd! Hahahai! Eerst moet je de jámun voor me plukken. Dàn pas krijg je wat te eten.’

Rani keek sip. Haar maag rammelde van de honger. Maar ja, als ze wat wilde eten, kon

[p. 15]

ze maar liever doen wat de heks haar bevolen had. Daarom ging ze maar op weg om jámun te plukken.