Koning Bali en de macht van Divali

[p. 11]

De wrede koning

Omdat koning Bali de machtigste koning ter wereld was, hoefde hij geen oorlogen te voeren.

Dus vierde hij feest. Elke week gaf koning Bali een schitterend feest en hij nodigde duizenden gasten uit. Er kwamen koningen, prinsen en prinsessen uit de hele wereld, de hemel en de onderwereld. En het duurde niet lang of de koning gaf elke dag een groot feest, het ene feest nog grootser dan het andere.

Tot het hem begon te vervelen: elke dag een feest, is niet zo leuk.

Maar omdat koning Bali zich zo verveelde, begon hij zijn onderdanen te pesten. In het begin was het allemaal nog niet zo erg. Zo gaf de koning eens het volgende bevel:

‘Alle kappers moeten voortaan kaal zijn! Ze moeten zelf maar eens voelen wat het is om geknipt te worden!’

[p. 12]

Voortaan waren dus alle kappers kaal. In de hele wereld, de hemel en de onderwereld. En uit blijdschap vierde koning Bali een hele week geen feest. Maar na een tijdje begon de koning zich weer te vervelen en hij gaf het volgende bevel:

‘Alle dokters krijgen voortaan honderd zweepslagen als ze iemand niet weten te genezen!’

Dit vonden Bali's onderdanen niet eens zo'n slecht idee: waarom moesten ze een dokter betalen als hij hen niet kon genezen? Honderd zweepslagen was een goede straf, vonden de mensen.

Maar ach, wat gebeurde er?

Alle dokters werden bang. Niemand wilde nog langer dokter zijn. Wie wilde er nou honderd zweepslagen? Zelfs de hofarts van koning Bali wilde geen dokter meer zijn. Hij nam ontslag en werd slagersknecht.

En zo had het rijk van koning Bali geen dokters meer, nòch in de hemel, nòch in de onderwereld. De mensen werden ziek en bleven ziek...

Uit blijdschap vierde koning Bali twee weken lang geen feest.

Tot hij zich weer begon te vervelen.

[p. 13]

[p. 14]

‘Alle domme mensen moeten onthoofd worden!’ beval koning Bali. ‘Als de mensen hun hoofd niet weten te gebruiken, hebben ze het ook niet nodig. Dus wèg ermee!’

De koning liet een groepje verstandige mensen - een commissie - onderzoeken wie er allemaal onthoofd moesten worden. In het begin deed de commissie het heel aardig. De leden van de commissie begonnen bij hun eigen vijanden en bij mensen die ze niet aardig vonden. Er rolden heel wat hoofden in het zand.

De koning was verrukt. Maar niet voor lang.

De commissieleden kregen al gauw ruzie. Ze konden het niet meer eens worden over de vraag wie er onthoofd moest worden. Want de vijand van de één, was de vriend van de ander.

Tot de koning er genoeg van kreeg en alle commissieleden liet onthoofden.

‘Bah! Domme mensen!’ zei koning Bali.

Hij besloot om voortaan alles zelf te doen. Hij zou zèlf de mensen aanwijzen die onthoofd moesten worden.

‘Ik zal iedereen ondervragen. Wie mijn vragen niet

[p. 15]

goed weet te beantwoorden, is dom. En wie dom is, wordt onthoofd’, zei de koning.

Koning Bali kreeg het erg druk. Hij had geen tijd meer voor feesten en hij verveelde zich niet meer. Elke dag werden er honderden mensen bij de koning voorgeleid. Stuk voor stuk werden ze door koning Bali ondervraagd.

‘Wat heb ik vandaag gegeten?’ vroeg hij aan de één.

‘Waarom hebben mensen tenen aan hun voeten?’ vroeg hij aan de ander.

Koning Bali kreeg er maar niet genoeg van om de gekste vragen te stellen. En als de antwoorden hem niet bevielen, brulde hij:

‘Onthoofden!’

De mensen vonden dit heel vervelend. Wie nog niet onthoofd was, zuchtte en klaagde steen en been. Niets hielp. Koning Bali was de machtigste koning van de hele wereld, de hemel en de onderwereld...