Birbal en de barbier

[p. 19]

Het gezicht dat ongeluk bracht

Ramsundar was een handelaar die in Delhi woonde. De mensen zeiden dat een ieder die zijn gezicht zag, een dag lang niet kon eten. Toen koning Akbar dit ter ore kwam, liet hij Ramsundar roepen. De koning wilde weten of de verhalen over Ramsundar waar waren.

De volgende dag liep koning Akbar naar de eetzaal toen Ramsundar bij hem gebracht werd. Tegelijkertijd kwam er een hoveling met het bericht dat de koningin ziek was geworden. Koning Akbar verliet de eetzaal meteen en bracht de hele morgen met de zieke koningin door. Toen de koning naar de eetzaal terugkeerde, was zijn eten koud geworden. Hij liet meteen een warme maaltijd klaarmaken, maar het duurde allemaal zo lang dat de koning zich slapjes en ziek begon te voelen. De dokter werd geroepen. Hij adviseerde de koning om te rusten en voor de rest van de dag geen voedsel meer te gebruiken.

‘Maar ik heb nog helemaal niets gegeten’, protesteerde de koning.

‘Waarom niet?’ vroeg de dokter.

‘Ik had het veel te druk met andere zaken’, antwoordde de koning.

‘Heeft U zòveel mensen vanmorgen ontvangen?’ vroeg de dokter.

[p. 20]

‘Nee. Alleen Ramsundar. Maar de koningin werd ziek en...’

‘Alleen Ramsundar?’ vroeg de dokter en hij keek de koning onderzoekend aan.

Koning Akbar's mond viel open van verbazing. Het was duidelijk dat Ramsundar er de oorzaak van was dat de koning niet meer kon eten.

Koning Akbar werd boos en zei:

‘Ik zal Ramsundar laten onthoofden want hij heeft me vandaag laten lijden!’

Toen Ramsundar voorgeleid werd, viel hij voor de voeten van de koning neer en begon om genade te smeken:

‘Ach, arme ik... Heb medelijden, Hoogheid! Hoe moeten mijn vrouw en kinderen zonder mij leven?’

Maar de koning wilde niet luisteren. Hij riep de wacht en Ramsundar werd weggeleid om onthoofd te worden. De arme Ramsundar bad en smeekte om vrijgelaten te worden.

‘Ik kan echt niets voor je doen’, zei de wachter.

‘Help me alsjeblieft! Wat heb ik toch misdaan?’ vroeg Ramsundar.

‘Ik kan je echt niet helpen. Laten we Birbal roepen. Hij is de enige die je zou kunnen helpen.’

Nadat Birbal alles van Ramsundar gehoord had, troostte hij Ramsundar en zei:

‘Als je precies doet wat ik je gezegd heb, zal je gered worden.’

[p. 21]

[p. 22]

Toen het uur van de onthoofding aanbrak, vroeg de beul aan Ramsundar of hij nog een laatste wens had.

‘Ik wil de koning nog eenmaal spreken’, zei Ramsundar.

Toen koning Akbar gekomen was, vroeg Ramsundar: ‘Uwe Hoogheid’, is het waar dat U mijn gezicht gezien hebt en een dag lang niet kon eten?’

‘Ja’, zei de koning.

‘Uwe Hoogheid’, zei Ramsundar, ‘mijn lot is veel erger dan de Uwe. Ik heb Uw gezicht gezien en ik moet sterven.’

Koning Akbar keek verrast op van dit antwoord.

‘Iemand heeft je geleerd om dit te zeggen’, zei de koning die direkt doorhad wie dit kon zijn.

‘Onmogelijk’, zei Ramsundar, ‘ik ken niemand hier.’

‘Misschien niet. Maar je hebt dit plannetje niet in je eentje bedacht. Je mòet Birbal ontmoet hebben.’

Ramsundar gaf toe dat dit waar was.

‘In ieder geval heeft Birbal me ervan weerhouden om een onschuldige te onthoofden’, zei koning Akbar en hij stuurde Ramsundar met geschenken weg.