Bacteriële massamoord
Kleine operaties bestaan niet, zegt een vriend die arts is. Een verblijf in een ziekenhuis is altijd riskant. Soms helpen ze je daar van een kleine kwaal af en geven ze je een grote mee naar huis.
Dus als je niet echt in het ziekenhuis hoeft te zijn, kun je er maar beter wegblijven. De grootste killer in het ziekenhuis is de infectie. ‘Gaven micro-organismen maar licht’, verzuchtte een Groningse ziekenhuishygiënist. ‘Als automobilist ga je ook op de rem staan als je een fietslamp aan ziet komen.’ Maar zolang bacteriën geen licht geven - en niets wijst er op dat ze aanstalten maken - zullen artsen en verpleegkundigen heel goed en vaak hun handen moeten wassen. Daar schort het nogal aan. Door te weinig handen onder de kraan gaan honderden patiënten er aan.
Mij valt altijd op hoe lijdzaam het publiek reageert op grote infectie-uitbraken. Neem nu die zaak in Rotterdam. Daar zijn door laksheid in het Maasstad Ziekenhuis 98 patiënten besmet geraakt met een resistente bacterie. En 28 patiënten zijn er aan gestorven. 28!
Maar waar gaat de discussie over? Over de afvloeiingsregeling van directeur Smits. Of 236.000 euro niet wat aan de royale kant is. Over de bacteriële massamoord hoor ik nauwelijks iets. Wat gaan besmette patiënten doen? Laten nabestaanden het er bij zitten?
Die afvloeiingsregeling verbaast me trouwens niets. Was altijd al zo. In onze ziekenhuizen zitten de afvloeiingsregelingen voor directeuren heel wat beter in elkaar dan die voor bacteriën.
Auteursrechtelijk beschermd