Raadsel zelfmoord
Zou het?
Dat denk ik als ik al die stukken lees over de Duitse keeper Enke die een eind aan zijn leven maakte. De trein waar hij voor sprong was de overgang nog niet gepasseerd of elke sportjournalist was ook psycholoog en socioloog. Topsport blijkt plotseling tobsport en levensgevaarlijk. Nochtans word je er als lezer elke dag mee doodgegooid.
Als de schrijvers van al deze doorwrochte verhalen net zo goed thuis zijn in hun eigen hoofd als dat van Enke zullen ze nog lang en gelukkig leven. Want hoe meent iemand te kunnen weten of vermoeden wat Enke bezielde? Zeker, Enke was depressief, maar Europa zou dunbevolkt zijn als alle zwaarmoedigen de nooduitgang opzochten.
Wij zien alleen de buitenkant. Dus als een Franse topkok uit het leven stapt dan is het omdat hij de druk van de Michelinsterren niet aankon. En als een Japans ondernemer zijn kantoor niet via de deur maar het raam verlaat, is het omdat hij zich schaamde voor de slechte resultaten.
De werkelijkheid is dat er alleen maar vragen zijn, geen antwoorden. Het enige dat je met zekerheid kunt zeggen is dat vrijwel elk mens druk voelt in het leven en dat die druk soms zwaar kan worden. Maar waarom een enkeling daar de uiterste consequentie uit trekt, maar de overgrote meerderheid niet, blijft een raadsel dat vooral eerbiedig zwijgen verdient. Helaas leven we in een tijd dat de populariteit van het raadsel gering is. Sterker nog: als je maar hard genoeg schreeuwt is het net of het niet bestaat.
Auteursrechtelijk beschermd