Jehova tussen de bladeren
Zaterdagochtend 6 december was ik de laatste bladeren aan het opruimen in de tuin, toen over de oprit een onbekende man naderde. Omdat hij geen collectebus droeg, wist ik dat het een Jehova's getuige was. Ik woon in een nette buurt en de jehova's weten ons te vinden. Weliswaar valt ook hier de boodschap op rotsige bodem, maar men wordt tenminste op beschaafde wijze de deur gewezen.
Het opruimen van bladeren is een rotkarwei. Eenieder die het onderbreekt, kan daarom rekenen op sympathie. Ik groette vriendelijk en vroeg wat hij kwam doen. Hij antwoordde dat hij met mij wilde praten over de toekomst van de wereld. Ik zei dat zeer interessant te vinden, maar nu met andere dingen bezig te zijn. Hij vouwde een blaadje open met een foto van de ondergaande zon en met teksten met veel vraagtekens. Hij zei dat hier een antwoord werd gegeven op alle grote vragen van het leven. Ik liet weten het niet alleen knap te vinden dat de jehova's het wereldraadsel hadden opgelost, maar vooral ook dat het binnen het bestek van een A4'tje gelukt was.
Hij negeerde mijn opmerking en vroeg of ik dan helemaal niets geloofde. Ik antwoordde, geheel naar waarheid, dat ik zoekend en twijfelend was. Daarop drukte hij mij zijn pamflet in de handen en vertrok naar de buren.
Ik keek hem na. Overal zaten kinderen nu met hun sinterklaas-spelletjes te spelen. Ik kon me weinig ellendigers voorstellen dan op zo'n ochtend met een onbegrepen boodschap langs de deur te moeten. Bladeren opruimen misschien.
Auteursrechtelijk beschermd